Λόγος ΙΓ’
Χθες έκαμνε την πανήγυρη με τον ερχομό Του ο Παράκλητος, και κάνοντας
χαρούμενη την ημέρα και με το να προσκομίσει τη συμφιλίωση προς τον Θεό
και Πατέρα, έκαμνε λαμπρή την παράσταση. Σήμερα συστήνουμε εμείς την
πανήγυρη, σαν να απολαμβάνουμε κάποια υπόλοιπα της χθεσινής ιερής
ηδονής. Χθες Εκείνος μας τιμούσε με την παρουσία Του, σήμερα τιμούμε
εμείς τον ερχομό του Παρακλήτου. Χθες για εμάς υπόθεση της πανήγυρης
ήταν η ευεργεσία που δεχτήκαμε, σήμερα αφορμή για να πανηγυρίζουμε
είναι η δοξολογία του Πνεύματος. Ποια, λοιπόν, δοξολογία πρέπει να γίνει προς Εκείνο; Μα
φυσικά η ομολογία της δόξας που αρμόζει στον Θεό. Για την οποία
αποστέλλεται βέβαια από τον Υιό, αφού πραγματεύθηκε αυτό μ’ Αυτόν. Διότι
Εκείνο ήλθε για να Τον δοξάσει (Ιω. ιστ’ 14) . Όμως έφτασε για να
εμφανίσει στο πλάσμα Του και τη δική Του τιμή. Επειδή ακριβώς η τιμημένη
Τριάδα και πριν ακόμη να υπάρξει ο κόσμος, έπρεπε επίσης να τιμάται και
από όσους βρίσκονται στον κόσμο. Σήμερα, έχοντας την προθυμία αυτό να
κάνει ο λόγος μου, αρχίζει με τον εξής τρόπο:
Υπάρχει ένας Θεός στον Πατέρα και τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα, Τριάδα
προσώπων, που ενώνεται σε μια μονάδα φύσεως, αυθύπαρκτη, υπερπλήρης, που
πάντα υπάρχει και που χορηγεί την ύπαρξη στα όντα. Η προαιώνια δόξα του
Πατέρα δεν μειώνεται από τον Υιό, που πριν δεν ήταν γνωστός και μετά
φανερώθηκε με τη δόξα του Πατέρα. Ούτε ο Υιός, με το να λάμψει αργότερα,
είναι κατώτερος από τον Πατέρα, ούτε το Άγιο Πνεύμα πήρε την ύπαρξή Του
αργότερα αν και έχει τρίτη τάξη στη θεολογία. Αλλά και τα τρία Πρόσωπα
υπάρχουν μαζί και δοξάζονται με την ίδια τιμή, αν και ο Πατέρας φέρεται
ως η αρχή και η ρίζα, ο δε Υιός και το Πνεύμα σαν κάποιοι βλαστοί που
προαιωνίως εκβλάστησαν μαζί.
