Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα

 

   Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

  ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

   (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)
Δεῖτε ἐδῶ:Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως

 Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα.

 Εἶναι ἀκατάληπτος καί ὁ τρόπος, τό πῶς ἔρχεται ἡ Χάρις…

 Μυστικά, χωρίς θορύβο, ἀψοφητί- ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες- χωρίς ψόφο, χωρίς κανένα ἐντυπωσιασμό. Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός… ἀθόρυβος, γλυκός σάν μιά λεπτή αὔρα. Δέν ξέρουμε πῶς καί πότε θά ἔλθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ…

 Ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι… Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται σ’ αὐτήν τήν προσευχή: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με…Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται στήν ἀδιάλειπτη ἀναμονή τοῦ Θεοῦ, στήν προσμονή καί ἀναζήτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

 Τό μεγάλο πανηγύρι: Ἡ ἔλευσις τῆς Χάριτος.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα: ὁ συνδετικός κρίκος τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό

 

Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

 (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώνεται στήν Δημιουργία.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα: ὁ συνδετικός κρίκος τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό. 

«Ἔπλασε ἀπό τό χῶμα τόν ἄνθρωπο καί τοῦ φύσησε πνοή ζωῆς. Τοῦ ἔδωσε τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔγινε συγγενής μέ τόν Θεό»¹.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο ἦταν ὁ συνδε­τικός κρίκος τῶν Πρωτοπλάστων μέ τό Θεό, Αὐτό χάθηκε μέ τήν πτώση, μέ τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων. Ἔπαψε νά εἶναι συστατικό τοῦ εἶναι τους. Ἐν τούτοις ὁ Θεός δέν ἐγκατέλειψε τόν ἄνθρωπο στήν ἐρημιά του. Ἔστειλε τόν Υἱό Του, ὁ Ὁποῖος μᾶς ἔδωσε καί πάλι τήν δυνατότητα κοινωνίας μέ τόν Θεό διά τῆς Θείας Χάρης (διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος). Ἐγκαθιδρύει τήν Ἁγία Του Ἐκκλησία, ἡ Ὁποία μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα (τήν προσωπική μας Πεντηκοστή) μᾶς ξαναδίνει τόν συνδετικό κρίκο μέ τόν Θεό, τήν Θεία Χάρη πού εἶναι ἡ κοινή ἐνέργεια τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.Μποροῦμε λοιπόν τώρα, δόξα τῷ Θεῷ, ὅλοι ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι, ἐάν θέλουμε, νά ἐνεργοποιήσουμε αὐτόν τόν σύνδεσμο. Νά συνδεθοῦμε μέ τόν Θεό. Αὐτή εἶναι ἡ μεγάλη εὐλογία τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἁγίου Βαπτίσματος. Ἐάν θέλει ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά ἑνωθεῖ μέ τόν Θεό καί νά εἶναι σέ διαρκή κοινωνία μαζί Του. 

  Τό ἅγιο Πνεῦμα (ἡ Θεία Χάρη) μᾶς ἀποκαλύπτει τόν Χριστό.

«Τόσο ἀγάπησε ὁ Κύριος τό πλάσμα του, ὥστε ἔδωσε στόν ἄνθρωπο τό Ἅγιο Πνεῦμα καί γνώρισε ὁ ἄνθρωπος τόν Κτίστη Του καί ἀγαπᾶ τόν Κύριό Του. Τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη καί γλυ­κύ­τητα τῆς ψυχῆς, τοῦ νοῦ καί τοῦ σώματος»². Προσέξτε πόσο ὡραῖα τά λέει ὁ Ἅγιος.

Τό Ἅγιο Πνεῦμα ἀγγίζει ὄχι μόνο τήν ψυχή, τό νοῦ ἀλλά καί τό σῶμα…καί τά γλυκαίνει ὅλα αὐτά. 

 συνεχίζεται…

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr 

1.Ὁ Γέροντας Σιλουανός σελ. 399.

2.Ὅ.π.

Ἡ διατήρηση τῆς Θείας Χάρης

 

 Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

(ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Τό Ἅγιο Πνεῦμα: ὁ συνδετικός κρίκος τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν Θεό.

  Ἡ διατήρηση τῆς Θείας Χάρης.

«Ὅταν ὅμως ἡ ψυχή χάσει τήν χάρη ἤ μειωθεῖ ἡ χάρη, τότε ἡ ψυχή ἀναζητεῖ ξανά μέ δάκρυα τό Ἅγιο Πνεῦμα καί λέει μέ ἄσβη­στο πόθο: «διψάει ἡ ψυχή μου τόν Κύριο καί Τόν ἀναζητῶ μέ δάκρυα»¹.

-Γιατί μειώνεται ἡ χάρη;

-Διότι ἀμελοῦμε, ξεχνιόμαστε, ραθυμοῦμε, τεμπελιάζουμε πνευματικά. Αὐτό ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα νά ταπεινώνεται, νά μειώνεται ἡ φλόγα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἅναψε κατά τό Ἅγιο Βάπτισμα, ἐπει­δή δέν μπαίνουνε καινούργια πνευματικά «ξύλα»² στή ἀρχική Ἁγιοπνευματική φωτιά. Ἄν δέν μετανοήσουμε καί συνεχίσουμε νά ἀμελοῦμε, τότε μπορεῖ νά λιγοστέψει τόσο πολύ, ἡ ἀρχική Ἁγιοπνευματική φλόγα, ὥστε νά γίνει ὡς μιά σπίθα, νά ἀπομείνει κάτι πολύ λίγο. Ὡστόσο παραμένει καί δέν σβήνει τελείως… Ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος σέ ἀμέλεια, αὐτή ἡ φωτιά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, παραμένει ὡς μία σπίθα θαμμένη κάτω ἀπό τήν στάχτη τῶν ἁμαρτιῶν καί τῶν παθῶν.Ἐάν ὁ ἄνθρωπος ἔρθει σέ συναίσθηση καί μετανοήσει τότε καταλαβαίνει τί ζημία ἔχει πάθει καί λέει: «ποῦ ἤμουνα καί πού εἶμαι τώρα;». Ἀρχίζει τότε νά διψάει πάλι τό Θεό. 

  Ἡ ἀναζήτηση τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν Θεό καί τοῦ Θεοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπο.

«Πῶς νά μήν σέ ἀναζητῶ Κύριε;», ἐρωτᾶ ὁ Ἅγιος Σιλουανός καί συνεχίζει: « Πρῶτος Ἐσύ ὁ ἴδιος μέ ἀναζή­τησες καί μοῦ ἔδωσες νά ἐντρυφήσω στό Ἅγιο Πνεῦμα Σου»³.

Τήν πρώτη κίνηση τήν κάνει πάντα ὁ Θεός.

«Ἡ καρδιά μου Σ΄ ἀγάπησε καί Σέ ἱκετεύω: δῶσε μου νά μείνω μέχρι τέλους στήν ἀγάπη Σου, δῶσε μου νά ὑπομείνω γιά χάρη τῆς ἀγάπης Σου ὅλες τίς θλίψεις καί τούς πό­νους. Τρόμος καί δέος κυριεύουν τήν ψυχή μου ὅταν θελήσω νά γράψω γιά τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι φτωχή ἡ καρδιά μου καί δέν ἔχει τήν δύναμη νά περιγράψει τήν ἀγάπη τοῦ Κυρίου»⁴.

Ὄντως ὁ Θεός εἶναι ἀπερίγραπτος καί οἱ ἐνέργειές του εἶναι ἀπερί­γραπτες. Δέν μποροῦμε νά ποῦμε πολλά γι’ αὐτές. Μᾶς «ὁμιλεῖ» ὁ Θεός δι’ αὐτῶν μέ ἄρρητα ρήματα. Εἶναι ἀκατανόητα τά ἔργα τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἀκατάληπτος ὁ Θεός καί ἀπερίγραπτος. 

 συνεχίζεται…

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

 1.Ὅ.π.

2.Πνευματικά «ξύλα»: ἡ τήρηση τῶν εὐαγγελικῶν ἐντολῶν, πού κατορθώνεται διά τῆς μυστηριακῆς καί ἀσκητικῆς ζωῆς.

3.Ὁ Γέροντας Σιλουανός σελ. 399.

4.Ὅ.π.

Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως

 

  Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ 

 ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΣΤΟ ΘΕΟ 

  (ἀπομαγνητοφωνημένο ἀπόσπασμα ἀπό  ὁμιλία τοῦ Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτη)

Δεῖτε ἐδῶ:Ἡ διατήρηση τῆς Θείας Χάρης.

 Ὁ ἀκόρεστος Θεῖος ἔρως
«Ἡ ψυχή φοβᾶται», ὁμολογεῖ ὁ Ἅγιος Σιλουανός, «ἀλλά συγχρόνως παρασύρεται νά γράψει ἔστω καί λίγες λέξεις γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ. Τό πνεῦμα μου ἀδυνατεῖ νά βρεῖ λόγο, ἀλλά ἡ ἀγάπη μέ προτρέπει. Ὤ! ἄνθρωπε ἀνίσχυρο πλάσμα. Ὅταν ἡ Χάρη εἶναι μέσα μας τό Πνεῦμα καίει καί ὁρμᾶ ἡμέρα καί νύχτα πρός τόν Κύριο. Γιατί ἡ Χάρη αἰχμα­λωτίζει τήν ψυχή στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ καί αὐτή δέν θέλει νά ἀπο­σπαστεῖ ἀπό τόν Κύριο γιατί δέν μπορεῖ νά χορτάσει τήν γλυκύτητα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος»²⁷. Αὐτό ἀκριβῶς ἔλεγε καί ὁ μακαριστός Πατήρ Πορφύριος: ὁ Θεός, ἔλεγε, εἶναι ἕνας «ἔρως ἀκόρεστος». Ἕνας ἔρωτας πού δέν κορέννυται ποτέ… Δέν μπορεῖς νά χορτάσεις τήν Θεία Ἀγάπη.
Ἡ ψυχή ὅταν κυριευθεῖ ἀπό τή Θεία Χάρη ὁρμάει ἀκάθεκτη πρός τόν Θεό καί προσπαθεῖ νά Τόν φθάσει. Ἐκεῖ πού νομίζει ὅτι Τόν φθά­νει, ἐκεῖ Τόν χάνει…
Πάλι προσπαθεῖ καί πάλι προχωράει μέχρι νά εἰσέλθει στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐκεῖ πάλι θά συνεχίζει νά προχωράει ἀπό ἔκπληξη σέ ἔκπληξη, ἀπό μέθεξη σέ πληρέστερη μέθεξη τοῦ Θεοῦ. Αὐτό θά συνεχίζεται στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ὁ Θεός εἶναι ἄπειρος. Ἡ ζωή μας καί ἡ αἰώνια ζωή εἶναι μία συνεχής ἀτελεύτητη πορεία πρός τόν ἄπειρο Θεό, ἀλλά καί μία διαρκής αἰώνια Θεία μέθεξη διαρκῶς αὐξανόμενη.
Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή εἶναι ἕνα συνε­χές ἄνοιγμα, μία συνεχής μετοχή, μία διαρκής μέθεξη τοῦ Θεοῦ ἡ ὁποία δέν ἔχει ποτέ τέλος.
Ἴσως πεῖτε:
-Δέν θά βαριόμαστε στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ;
-Ὄχι, διότι συνεχῶς ὅλο καί περισσότερο θά μετέχουμε στόν ἄπειρο Θεό, χωρίς ποτέ νά κορέννυται αὐτή μας ἡ ἐπιθυμία γιά τόν Θεό. 
Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δέν «ἀντέχεται».
Καί τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι τέλος. Γνωρίζω κάποιον ἄνθρωπο πού ὁ ἐλεήμων Κύριος τόν ἐπισκέφτηκε μέ τήν χάρη Του. Καί ἄν τόν ρωτοῦσε ὁ Κύριος: «Θέλεις νά σοῦ δώσω ἀκόμα περισσό­τερο; Να σοῦ δώσω καί ἄλλη χάρη;», τότε ἡ ψυχή λόγῳ τῆς ἀδυνα­μίας τοῦ σώματος θά ἔλεγε : «Ἐσύ Κύριε βλέπεις ὅτι ἄν μοῦ δώσεις περισσότερο θά πεθάνω»²⁸.
Δηλαδή «θά χωριστεῖ ἡ ψυχή ἀπ’ το σῶμα μου». Δέν ἀντέχει τό σῶμα τήν μεγάλη Θεία Χάρη. Ἐνῷ μετά θάνατον, ὅταν δέν θά ὑπάρχει αὐτό τό χοϊκό σῶμα συνδεδεμένο μέ τήν ψυχή, τότε θά εἶναι πολύ καλλίτερα τά πράγματα. Θά εἶναι πολλή μεγαλύτερη ἡ χαρά καί ἡ μετοχή μέσα στήν Χάρη τοῦ Θεοῦ.
Γιατί ὁ ἄνθρωπος εἶναι περιορισμένος καί δέν μπορεῖ νά ἀντέξει στό πλήρωμα τῆς χάριτος. Ἔτσι καί οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ ἔπεσαν μέ τό πρόσωπο στή γῆ στό Θαβώρ, ἔνεκα τῆς δόξης τοῦ Κυρίου. Καί κανένας δέν μπορεῖ νά συλλάβει πῶς δίνει ὁ Κύριος τήν χάρη του στήν ψυχή²⁹.
Ὁ Θεός ἔρχεται ἀθόρυβα.
Εἶναι ἀκατάληπτος καί ὁ τρόπος, τό πῶς ἔρχεται ἡ Χάρις…
Μυστικά, χωρίς θορύβο, ἀψοφητί- ὅπως λένε οἱ ἅγιοι Πατέρες- χωρίς ψόφο, χωρίς κανένα ἐντυπωσιασμό. Ἔτσι εἶναι ὁ Θεός… ἀθόρυβος, γλυκός σάν μιά λεπτή αὔρα. Δέν ξέρουμε πῶς καί πότε θά ἔλθει ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ…
Ἐμεῖς πρέπει νά εἴμαστε πάντα ἕτοιμοι… Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται σ’ αὐτήν τήν προσευχή: Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησέ με…Ἡ ἑτοιμότητα ἔγκειται στήν ἀδιάλειπτη ἀναμονή τοῦ Θεοῦ, στήν προσμονή καί ἀναζήτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

  συνεχίζεται…

Ἱερομόναχος Σάββας ὁ Ἁγιορείτης

hristospanagia.gr

27 Πρβλ. ὅ. π. σελ. 399-400.

28 Πρβλ. ὅ.π. σελ. 400.

29 Ὅ.π.

ΚΛΙΜΑΞ: ΛΟΓΟΣ ΕΚΤΟΣ Περί μνήμης θανάτου

Κ  Λ  Ι  Μ  Α  Ξ

Πρίν ἀπό κάθε λόγο προηγεῖται ἡ σκέψις. Ἔτσι καί ἡ μνήμη τοῦ θανάτου καί τῶν ἁμαρτιῶν μας προηγεῖται ἀπό τά δάκρυα καί τό πένθος. Διά τοῦτο καί τά ἐτοποθετήσαμε στήν φυσική τους θέσι καί σειρά τοῦ λόγου.

2. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου εἶναι καθημερινός θάνατος. Καί ἡ μνήμη τῆς ἐξόδου μας ἀπό τήν ζωή αὐτή, εἶναι συνεχής στεναγμός.

3. Ἡ δειλία τοῦ θανάτου εἶναι φυσικό ἰδίωμα τοῦ ἀνθρώπου, τό ὁποῖον ὀφείλεται στήν παρακοή τοῦ Ἀδάμ. Ὁ τρόμος ὅμως τοῦ θανάτου ἀποδεικνύει ὅτι ὑπάρχουν ἁμαρτίες γιά τίς ὁποῖες δέν ἐδείχθηκε μετάνοια.

4. Δειλιάζει ὁ Χριστός ἐμπρός στόν θάνατο, ἀλλά δέν τρέμει, γιά νά δείξη καθαρά τά ἰδιώματα τῶν δυό Του φύσεων, (θείας καί ἀνθρώπινης).

5. Ὄπως ὁ ἄρτος εἶναι ἀναγκαιότερος ἀπό κάθε ἄλλη τροφή, ἔτσι καί ἡ σκέψις τοῦ θανάτου ἀπό κάθε ἄλλη πνευματική ἐργασία.

6. Ἡ μνήμη τοῦ θανάτου σ΄αὐτούς πού ζοῦν στό Κοινόβιο δημιουργεῖ κόπους, λεπτολόγησι τῶν ἁμαρτιῶν τους καί γλυκειά ὑποδοχή τῶν «ἀτιμιῶν». Ἐνῶ στούς ἠσυχαστᾶς πού ζοῦν μακρυά ἀπό θορύβους προξενεῖ ἀπελευθέρωσι ἀπό βιοτικές φροντίδες, ἀδιάλειπτη προσευχή καί φυλακή τοῦ νοῦ - ἀρετές πού εἶναι καί μητέρες καί θυγατέρες τῆς μνήμης τοῦ θανάτου.

7. Ὄπως ξεχωρίζει ὁ κασσίτερος ἀπό τό ἀσήμι, ὅσο καί ἄν ὁμοιάζουν ἐξωτερικά, ἔτσι εἶναι καταφανής καί ἔκδηλη στούς διακριτικούς ἡ φυσική ἀπό τήν παρά φύσιν δειλία τοῦ θανάτου.

8. Ἀληθής ἀπόδειξις ἐκείνων πού μέ ὅλη τους τήν καρδιά συναισθάνονται καί ἐνθυμοῦνται τόν θάνατο εἶναι ἡ θεληματική ἀπροσπάθεια πρός κάθε κτίσμα καί ἡ τελεία ἀπάρνησις τοῦ ἰδίου θελήματος. Ἐκεῖνος πού καθημερινά περιμένει τόν θάνατο εἶναι ὁπωσδήποτε δόκιμος καί σπουδαῖος ἀγωνιστής. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού τόν ἐπιθυμεῖ κάθε ὥρα εἶναι ἅγιος.

9. Δέν εἶναι πάντοτε καλή ἡ ἐπιθυμία τοῦ θανάτου. Ὑπάρχουν βέβαια ἐκεῖνοι πού ἁμαρτάνουν συνεχῶς παρασυρόμενοι ἀπό τήν κακή συνήθεια καί οἱ ὁποῖοι ζητοῦν μέ ταπείνωσι τόν θάνατο (γιά νά παύσουν πλέον νά ἁμαρτάνουν). Ὑπάρχουν ὅμως καί αὐτοί πού δέν ἀποφασίζουν νά μετανοήσουν καί πού ἐπικαλοῦνται τόν θάνατο ἀπό ἀπελπισία. Εἶναι ἀκόμη καί ἐκεῖνοι πού ἔχουν τήν ὑπερήφανη ἰδέα γιά τόν ἑαυτό τους ὅτι ἔγιναν ἀπαθεῖς, καί ἄρα δέν φοβοῦνται πλέον τόν ἐρχομό τοῦ θανάτου. Ὑπάρχουν τέλος καί ἄλλοι -ἐάν βέβαια ὑπάρχουν τέτοιοι καί στήν ἐποχή μας- οἱ ὁποῖοι ἐπιζητοῦν νά ἐκδημήσουν (πρός Κύριον), διότι τούς παρακινεῖ ἡ μυστική ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.

10. Μερικοί εὐσεβεῖς ἔχουν τήν ἀπορία καί ζητοῦν νά μάθουν, γιατί ἄραγε, ἀφοῦ τόσο πολύ μας εὐεργετεῖ ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, ὁ Θεός μας ἀπέκρυψε τήν ὥρα του, χωρίς νά καταλαβαίνουν ὅτι μέ αὐτόν ἀκριβῶς τόν τρόπο ὁ Θεός ἐπιτυγχάνει θαυμάσια τήν σωτηρία μας! Διότι κανείς δέν θά προσερχόταν ἀμέσως στό βάπτισμα ἤ στήν μοναχική πολιτεία, ἐάν ἐγνώριζε τήν ὥρα τοῦ θανάτου του. Θά περνοῦσε ὅλες τίς ἡμέρες τῆς ζωῆς τοῦ μέσα στήν ἁμαρτία καί μόνο ὅταν πλησίαζε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του θά ἔτρεχε πρός τό βάπτισμα καί τήν μετάνοια. Ἔφ΄ὅσον ὅμως θά εἶχε ζυμωθῆ μέ τήν κακία, ἀπό τήν μακροχρόνιο συνήθεια, θά ἔμενε τελείως ἀδιόρθωτος.

11. Ὅταν πενθῆς γιά τίς ἁμαρτίες σου, μήν ἀκούσης ποτέ τόν «κύνα» ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος σου παρουσιάζει τόν Θεόν φιλάνθρωπο. Διότι ὁ σκοπός τοῦ εἶναι νά βγάλη ἀπό μέσα σου τό πένθος καί τόν «ἄφοβον φόβο». Μήν τόν ἀκούσης, παρά μόνο ὅταν τυχόν ἰδῆς τόν ἑαυτόν σου νά παρασύρεται σέ βαθειά ἀπόγνωσι.

12. Αὐτός πού θέλει νά διατηρῆ πάντοτε μέσα του τήν μνήμη τοῦ θανάτου καί τῆς Κρίσεως τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ συγχρόνως ἀφήνει τόν ἑαυτό του νά περισπᾶται σέ φροντίδες καί μέριμνες ὑλικές, ὁμοιάζει μέ ἐκεῖνον πού ἐνῶ κολυμβά, θέλει ταυτόχρονα νά κτυπᾶ παλαμάκια.

13. Ἡ ζωηρά μνήμη τοῦ θανάτου ὀλιγοστεύει τά φαγητά. Καί ὅταν περικόπτωνται μέ ταπεινοσύνη τά φαγητά, κόπτονται μαζί καί τά πάθη.

14. Ἡ ἀναλγησία (σκληρότης) τῆς καρδιᾶς φέρνει πώρωσι στόν νοῦ, καί τά πολλά φαγητά ξηραίνουν τίς πηγές τῶν δακρύων. Ἡ δίψα καί ἡ ἀγρυπνία πιέζουν τήν καρδιά. Καί ὅταν πιεσθῆ ἡ καρδιά, ἐκπηδοῦν τά δάκρυα.

15. Αὐτά πού εἴπαμε, στούς γαστριμάργους φαίνονται σκληρά, ἐνῶ στούς ὀκνηρούς ἀπίστευτα. Ὁ «πρακτικός» ὅμως ἄνθρωπος θά τά δοκιμάση καί θά τά βρή μέ προθυμία. Αὐτός πού θά τά βρή καί θά τά γευθῆ, θά χαμογελάση ἱκανοποιημένος. Ἐνῶ ἐκεῖνος πού ἀκόμη τά ἀναζητεῖ, θά σκυθρωπάση περισσότερο.

16. Οἱ Πατέρες ὁρίζουν ὅτι ἡ τελεία ἀγάπη εἶναι «ἄπτωτος», (διότι μας προστατεύει ἀπό κάθε πτῶσι). Παρόμοια καί ἐγώ ὁρίζω ὅτι ἡ τελεία συναίσθησις τοῦ θανάτου εἶναι «ἄφοβος», (διότι μας ἀπαλλάσσει ἀπό κάθε ἄλλο φόβο).

17. Ὁ νοῦς τοῦ «πρακτικοῦ» μπορεῖ νά ἀσκῆ πολλῶν εἰδῶν ἐργασίες. Νά σκέπτεται δηλαδή τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν, νά ἐνθυμῆται τόν Θεόν, νά ἐνθυμῆται τήν οὐράνιο βασιλεία, νά ἐνθυμῆται τόν ζῆλο τῶν Μαρτύρων, νά ἐνθυμῆται ὅτι ὁ Θεός εἶναι πανταχοῦ παρών, ὄπως ὁ Ψαλμωδός πού ἔλεγε, «προωρώμην τόν Κύριον» κλπ. (Ψάλμ. ἴε΄ 8). Νά ἐνθυμῆται ἀκόμη τούς ἁγίους ἀγγέλους, τόν χωρισμό τῆς ψυχῆς του ἀπό τό σῶμα, τήν συνάντησι μέ τά τελώνια τοῦ ἀέρος, τήν ἀπόφασι τοῦ Κριτοῦ, τήν κόλασι. Ἀπό μεγάλες ἐργασίες ἀρχίσαμε, (ὄπως εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ), καί καταλήξαμε σ΄αὐτές πού μας προστατεύουν ἀπό πτώσεις, (ὄπως εἶναι ὁ φόβος τῆς κολάσεως).

18. Κάποια φορᾶ ἕνα Αἰγύπτιος μοναχός μου διηγήθηκε τά ἑξῆς: «Ἄφ΄ὅτου παγιώθηκε δυνατά μέσα στήν καρδιά μου ἡ μνήμη τοῦ θανάτου, (δέν εἶχα καθόλου ὄρεξι γιά φαγητό). Καί κάποτε πού χρειάσθηκε νά παρηγορήσω λίγο τό πήλινο σῶμα μου, ἡ μνήμη αὐτή σάν δικαστῆς μου τό ἀπηγόρευσε. Καί τό πλέον ἀξιοθαύμαστο εἶναι ὅτι, πάρ΄ὅλο πού προσεπάθησα, δέν κατόρθωσα νά τήν ἀποδιώξω».

19. Ἕνας ἄλλος πού ἀσκήτευε ἐδῶ στήν περιοχή πού ὀνομάζεται Θολᾶς, πολλές φορές μέ τήν σκέψι τοῦ θανάτου ἐγινόταν ἐκτός ἑαυτοῦ. Καί σάν λιπόθυμο ἤ ἐπιληπτικό τόν ἀνεσήκωναν, ἀναίσθητο σχεδόν, οἱ ἐκεῖ εὐρισκόμενοι ἀδελφοί.

20. Δέν θά παραλείψω νά σοῦ παρουσιάσω καί τήν ἱστορία τοῦ Ἠσυχίου τοῦ Χωρηβίτου. Αὐτός ζοῦσε ἀμελέστατα χωρίς τό παραμικρό ἐνδιαφέρον γιά τήν ψυχή του. Κάποτε λοιπόν συνέβη νά ἀσθενήση βαρύτατα καί νά φθάση στό σημεῖο, ὥστε ἐπί μία ὥρα ἀκριβῶς νά φαίνεται ὅτι ἀπέθανε. Συνῆλθε ὅμως πάλι, ὅποτέ μας ἱκετεύει ὅλους νά φύγωμε ἀμέσως. Καί ἀφοῦ ἔκτισε τήν πόρτα τοῦ κελιοῦ του, ἔμεινε κλεισμένος μέσα δώδεκα χρόνια, χωρίς νά ὁμιλήση καθόλου μέ κανένα. Ὅλο αὐτό τό διάστημα δέν γευόταν τίποτε ἄλλο, ἐκτός ἀπό ψωμί καί νερό. Καθόταν μόνο ἐκστατικός ἐμπρός σέ ἐκεῖνα πού εἶδε στήν ἔκστασί του. Τόσο πολύ σκεπτικός, ὥστε ποτέ πλέον δέν ἄλλαξε ἡ ἔκφρασίς του. Καί πάντοτε σάν ἀφηρημένος, χύνοντας ἀθόρυβα καί συνεχῶς θερμά δάκρυα. Μόνο ὅταν πλησίασε ἡ ὥρα τοῦ θανάτου του, ἀποφράξαμε τήν πόρτα καί εἰσήλθαμε μέσα. Καί ἀφοῦ πολύ τόν παρακαλέσαμε, τοῦτο μόνο εἶπε: «Συγχωρῆστε με, ἀδελφοί. Αὐτός πού ἐγνώρισε τί σημαίνει μνήμη θανάτου, δέν θά μπορέση ποτέ πλέον νά ἁμαρτήση». Ἐμεῖς ἐθαυμάζαμε βλέποντας τόν ἄλλοτε ἀμελέστατο νά ἔχη μεταμορφωθῆ τόσο ἀπότομα μέ τήν μακαριστή αὐτή ἀλλαγή καί μεταμόρφωσι. Καί ἀφοῦ τόν ἐθάψαμε μέ εὐλάβεια στό κοιμητήριο πού εὑρίσκεται κοντά στό κάστρο, ὕστερα ἀπό μερικές ἡμέρες ἀναζητήσαμε τό ἅγιό του λείψανο, ἀλλά δέν τόν εὐρήκαμε. Μέ τό θαυμαστό αὐτό σημεῖο ὁ Κύριος ἐπληροφόρησε πόσο εὐάρεστα δέχθηκε τήν ἐπιμελημένη καί ἀξιέπαινη μετάνοιά του, ὅλους ἐκείνους πού θά ἀπεφάσιζαν νά διορθωθοῦν, ὕστερα καί ἀπό πολλή ἀκόμη ἀμέλεια.

21. Μερικοί θεωροῦν ὅτι ἡ θαλασσία ἄβυσσος δέν ἔχει ὅρια. Καί τήν ὀνομάζουν περιοχή ἀπύθμενον. Παρόμοια καί ἡ σκέψις τοῦ θανάτου δημιουργεῖ στήν ψυχή τέτοια κατάστασι, ὥστε καί ἡ ἁγνότης καί ἡ ἕν γένει πνευματική ἐργασία νά παρουσιάζεται ἄφθαστος, (χωρίς τέρμα δηλαδή). Αὐτό τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ προηγούμενος Ὅσιος. Ὅσοι τόν μιμοῦνται, προσθέτουν φόβο στόν φόβο, ἀκατάπαυστα, μέχρις ὅτου ἐξαντληθῆ καί αὐτή ἡ δύναμις τῶν ὀστῶν τους.

22. Ἅς βεβαιωθοῦμε ὅτι καί τοῦτο εἶναι δῶρον Θεοῦ, μέσα σέ ὅλα τά ἀγαθά Του. Ἀρκεῖ νά σκεφθοῦμε ὅτι πολλές φορές, ἄν καί πλησιάζομε σέ τάφους, εἴμαστε ἀδάκρυτοι καί ἀσυγκίνητοι. Ἐνῶ ἀντίθετα πολλές φορές, χωρίς νά ἀντικρύζωμε κάτι παρόμοιο, κατανυσσόμεθα.

23. Ὅποιος νεκρώθηκε γιά ὅλα τά γήϊνα, αὐτός ἐνθυμεῖται τόν θάνατο. Ἐκεῖνος ὅμως πού διατηρεῖ μαζί τους δεσμούς δέν εὐκαιρεῖ γιά κάτι τέτοιο, ἀφοῦ ἄλλωστε μέ τήν συμπεριφορά τοῦ γίνεται ὁ ἴδιος ἐχθρός του ἑαυτοῦ του.

24. Μή θέλης νά δείχνης σέ ὅλους μέ λόγια τήν ἀγάπη σου, ἀλλά καλύτερα ζήτει ἀπό τόν Θεόν νά τούς τήν φανερώση ἐκεῖνος μέ τρόπο μυστικό. Διαφορετικά δέν θά σοῦ ἐπαρκέση ὁ χρόνος καί γιά συνομιλίες καί γιά κατάνυξι.

25. Μήν ἀπατᾶσαι, ἀνόητε ἐργάτη, ὅτι μέ τόν ἑπόμενο χρόνο θά ἀναπληρώσης τόν χρόνο πού ἔχασες. Διότι καί τῆς κάθε ἡμέρας ὁ χρόνος δέν ἐπαρκεῖ ὥστε νά ἐκπληρώσωμε ὄπως πρέπει τίς καθημερινές μας ὑποχρεώσεις πρός τόν Δεσπότη.

26. Δέν εἶναι δυνατόν, εἶπε κάποιος, δέν εἶναι δυνατόν νά περάσουμε μέ εὐλάβεια τήν σημερινή ἡμέρα, ἐάν δέν τήν λογαριάσωμε σάν τήν τελευταία της ζωῆς μας. Καί εἶναι ἀξιοθαύμαστο, ὅτι κάτι παρόμοιο ἐξέφρασαν καί οἱ Ἕλληνες φιλόσοφοι, οἱ ὁποῖοι ἐχαρακτήρισαν τήν φιλοσοφία «μελέτη θανάτου».

Βαθμίς ἕκτη! Ὅποιος τήν ἀνέβηκε, δέν πρόκειται πλέον νά ἁμαρτήση, ἔφ΄ ὅσον ἀσφαλῶς εἶναι ἀληθινός ὁ λόγος ἐκεῖνος τῆς Γραφῆς: «Μιμνήσκου τά ἔσχατά σου, καί εἷς τόν αἰώνα οὗ μή ἁμάρτης» (Σόφ. Σειράχ ζ΄ 36).

[ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ]

 http://www.orthros.eu

Ἀγκάλας πατρικάς ...

Κάθισμα Κατανυκτικό
Ἦχος α'
Τὸν τάφον σου Σωτὴρ

Ἀγκάλας πατρικάς , διανοῖξαί μοι σπεῦσον, ἀσώτως τὸν ἐμόν, κατηνάλωσα βίον,εἰς πλοῦτον ἀδαπάνητον, ἀφορῶν τοῦ ἐλέους Σου . Νῦν πτωχεύουσαν,μὴ ὑπερίδῃς καρδίαν· σοὶ γὰρ Κύριε,ἐν κατανύξει κραυγάζω Ἡμάρτηκα , σῶσόν με.

Από τον ψηφιακό δίσκο ´´Αγκάλας πατρικάς Ύμνοι εις την παραβολήν του ασώτου υιού Ιερόν Κουτλουμουσιανόν Κελλίον Άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος Άγιον Όρος 2010 ᾽᾽