Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΓΕΛΑΣΙΟΣ υπήρξε μια εξαιρετική φυσιογνωμία των τελευταίων ετών στο Άγιον Όρος...
Η αγάπη του στην Παναγία, ήταν απεριόριστη και έξω από κάθε περιγραφή. Η αγάπη του στην Παναγία τον όπλιζε και τον ενδυνάμωνε να αφιερώνεται όλο και πιο πολύ στην υπηρεσία του πλησίον, την οποία θεωρούσε ως την καλύτερη εργασία, ως το πιο καθαρό σύμβολο της αγάπης στο Θεό. Καθημερινά παρακαλούσε την Παναγία να αξιωθεί να πεθάνει στη Δάφνη, στον τόπο της ησυχίας του, που είχε αγαπήσει τόσο πολύ.
Όμως η Παναγία τον είχε ειδοποιήσει με οπτασία ότι θα τελειώσει τη ζωή του στη Μονή του. Έτσι ήθελε να τον τιμήσει.
 Αρρώστησε στη Δάφνη. Έτσι τον μεταφέρανε οι αδελφοί μοναχοί στη Μονή του. Εκεί πέθανε κατά το θέλημα και την πρόρρηση της Παναγίας. Το τέλος του ήταν οσιακό.(σελ.279)

ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ 
ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ
ΑΡΧΙΜ.ΘΕΟΦΥΤΑΚΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ

Ο γέρω-Αντώνιος ο Γρηγοριάτης ...

Ο γέρω-Αντώνιος ο Γρηγοριάτης ήταν άνθρωπος του Θεού. Ήταν τελείως ακτήμων και στο κελλί του δεν είχε τίποτε. Έλεγε συνεχώς το «Θεοτόκε Παρθένε...».

Έλεγε: «Ο Γέροντας είναι το άλφα και το ωμέγα για το μοναχό. Να μη στενοχωρήσουμε σε τίποτε τον Γέροντα. Τον Γέροντα πρέπει να τον αγαπούμε πολύ. Δίχως αγάπη δεν γίνεται τίποτε. Αυτός είναι ο νόμος του Θεού».

Είπε κάποτε: «Μου φάνηκε στον ύπνο μου σαν να μου μιλούσε η Παναγία και μου έλεγε:"Θα σας σώσω όλους  μόνο να έχετε την μεταξύ σας αγάπη και να κάνετε τα μοναχικά σας καθήκοντα" ».

Διηγήθηκε:«Κάποτε ήμουν άρρωστος έκλαιγα και στενοχωριόμουν, διότι δεν μπορούσα να κάνω τον κανόνα μου. Τότε άκουσα φωνή από τον ουρανό:"Μη στενοχωρήσαι, παιδί μου, και μη κλαις. Η υπομονή που κάνεις στην ασθένεια, είναι η καλύτερη προσευχή". Τότε έλαβα μεγάλη χαρά και παρηγορήθηκα». (σελ.430)

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΣΚΗΤΙΚΗ 
ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΙΚΗ 
ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ
ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ 2011

Ψαλμός ΟΗ΄(ΟΘ΄)78

9 Βοήθησον ημίν, ο Θεός ο σωτήρ ημών ένεκεν της δόξης  του ονόματός σου, Κύριε, ρύσαι ημάς και ισλάσθητι ταις αμαρτίαις ημών ένεκεν του ονόματός σου.

ΨΑΛΤΗΡΙΟ

Μιά σπλαχνική καρδιά γεμάτη προσευχή!

Αναφέρει ακόμα ο π. Επιφάνιος:

"Επισκέφθηκα προ ετών μεγάλη γυναικεία Μονή. Μεταξύ των μοναζουσών, τις οποίες γνώριζα, ήταν και μία σχεδόν αιωνόβια. Ύπαρξη ολιγογράμματη, αλλά αγιασμένη. Λόγω του γήρατος δεν σηκωνόταν πλέον απ' το κρεβάτι. Καθόταν μόνο πάνω σ' αυτό. Πήγα στο κελλί της. Κλαίγοντας μου είπε το... παράπονό της: "Αχ, αυτή η γερόντισσα! Την παρακαλώ να μου δίνει δουλειά να κάνω εδώ πάνω στο κρεβάτι, αφού δεν μπορώ να σηκωθώ αν δεν με κρατούν, και αυτή δεν μου δίνει. Μπορώ να τυλίγω κουβάρια. Δεν με αφήνει όμως. Μου λέει ότι δούλεψα ογδόντα χρόνια στο Μοναστήρι. (Είχε μεταβεί εκεί σε ηλικία 16 ετών.) Αλλά έτσι εγώ τρώω δωρεάν το ψωμί μου. Δουλεύουν άλλες και ταϊζουν εμένα. Τί να κάνω, όμως; Η Γερόντισσα δεν υποχωρεί. Στεναχωρήθηκα τόσο που δεν ήθελα να τρώω. Αλλά μετά σκέφθηκα κάτι και αναπαύθηκα.
Σκέφθηκα να κάνω συνέχεια προσευχή για όλους. Έτσι μου φαίνεται σα να δουλεύω κι εγώ. Βλέπεις αυτό το κομποσχοίνι; (Μου έδειξε ένα κομποσχοίνι που είχε πολύ μεγάλους κόμπους.) Δεν το αφήνω καθόλου απ' τα χέρια μου μέρα-νύκτα, εκτός από δύο-τρεις ώρες κατά τις οποίες κοιμάμαι. Κάνω συνέχεια προσευχή για τη Γερόντισσα και για τις Καλόγριες που δουλεύουν για να τρώω εγώ. Αλλά κάνω και για άλλους. Για το Δεσπότη μας και για τους άλλους Αρχιερείς, για τους Ιερείς, για τους Κήρυκες, για τους Άρχοντες, για τους Δικαστές, για το Στρατό, για τους Χωροφύλακες, για τους Δασκάλους, για τους Μαθητές, για τις χήρες, για τα ορφανά, για όλους όσους θυμηθώ. Έτσι αισθάνομαι λιγότερο βάρος στη ψυχή μου που τρώω δίχως να δουλεύω...". Δακρύζω όσες φορές φέρνω στη μνήμη μου τη σκηνή αυτή. Έκτοτε δεν ξαναείδα την οσία εκείνη Μοναχή. Μετά από λίγους μήνες απήλθε σε άλλους κόσμους, για να συνεχίζει εκεί τις "εκ βαθεων" προσευχές της "για όλους όσους θυμηθεί" (ελπίζω και για μένα...), αν και πλέον χωρίς το χονδρό κομποσχοίνι της, το οποίο τάφηκε μαζί με το ιερό σκήνος της...  
(π. Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος, Άρθρα και Μελέτες, στο βιβλίο Το χαμόγελο του Θεού, αρχιμ Ιωάννου Κωστώφ)
http://www.hristospanagia3.blogspot.gr/2014/01/blog-post_7563.html