Ως γνωστόν η θεωρία αυτή (όντως θεωρία, υπόθεσις και όχι αποδεδειγμένο
συμπέρασμα) έχει υποστεί από της εμφανίσεώς της μέχρι σήμερα άπειρες
αναθεωρήσεις. Εκείνο, όμως, που δεν μπορεί να γίνη ανεκτόν είναι το
γεγονός ότι αρκετές φορές υπερβαίνοντας τα όριά της -και με όχι τίμια
μέσα- προσπάθησε να περιβληθή τον τίτλο αποδεδειγμένης αρχής, και ως
τοιαύτη -τό και χειρότερον- να γίνη υλικόν εκμεταλλεύσεως και όπλον στα
χέρια αθέων και υλιστών, για να πολεμήσουν την σχετική αγιογραφική
διδασκαλία.
Στις αρχές της δεκαετίας του '80, εξ αφορμής κάποιων ευρημάτων, αλλά και
λόγω συμπληρώσεως εκατονταετίας από τον θάνατον του Καρόλου Δαρβίνου
(1882), του πρώτου συστηματικού υποστηρικτού της, επανήλθε στο προσκήνιο
και στην δημοσιότητα.
Στον Ελλαδικό χώρο την προπαγάνδιζε δυστυχώς κάποιος κληρικός, ο οποίος,
ούτε λίγο ούτε πολύ, έφθανε να υποστηρίζη την εκ του πιθήκου δι'
εξελίξεως καταγωγήν του ανθρώπου! Προσπάθησε μάλιστα, δια να αποφύγη τις
αποδοκιμασίες των πιστών και την ενδεχομένην επίπληξιν ή και καταδίκην
του από την Εκκλησίαν, με (παρ)ερμηνευτικά τεχνάσματα να συμβιβάση τις
πεποιθήσεις του με την διήγησιν της Παλαιάς Διαθήκης.
Ο μακαριστός Γέροντας Παΐσιος πόνεσε πολύ με το ολίσθημά του, αλλά
και διότι, λόγω της ιδιότητός του και της σοφιστικής ικανότητός του,
κινδύνευαν να οδηγηθούν εις την πλάνην αστήρικτες ψυχές. Αντέδρασε
απαντώντας και ανασκευάζοντας τις παρερμηνείες, αλλά και προτρέποντας
και άλλους αρμοδίους -κληρικούς, θεολόγους- να λάβουν θέσιν, ώστε να
προφυλαχθούν οι πιστοί.
