Ἁγιογραφικό Ἀνάγνωσμα Τετάρτης 26 Ἀπριλίου

 Ἀπόστολος: ( Πράξ. δ΄13- 22 )

Πραξ. 4,13         Θεωροῦντες δὲ τὴν τοῦ Πέτρου παῤῥησίαν καὶ Ἰωάννου, καὶ καταλαβόμενοι ὅτι ἄνθρωποι ἀγράμματοί εἰσι καὶ ἰδιῶται, ἐθαύμαζον, ἐπεγίνωσκόν τε αὐτοὺς ὅτι σὺν τῷ Ἰησοῦ ἦσαν,

Πραξ. 4,13                Εκείνοι βλέποντες το θάρρος του Πετρου και του Ιωάννου και έχοντες υπ' όψιν των, ότι ήσαν αγράμματοι άνθρωποι του λαού, κατελαμβάνοντο από θαυμασμόν δια την σοφίαν και την δύναμιν του λόγου των και συγχρόνως ανεγνώριζαν και παρεδέχοντο ότι αυτοί ήσαν μαζή με τον Ιησούν.

Πραξ. 4,14         τὸν δὲ ἄνθρωπον βλέποντες σὺν αὐτοῖς ἑστῶτα τὸν τεθεραπευμένον, οὐδὲν εἶχον ἀντειπεῖν.

Πραξ. 4,14               Βλέποντες δε θεραπευμένον τον τέως χωλόν να στέκεται μαζή με αυτούς, δεν είχαν και δεν εύρισκαν να αντείπουν τίποτε.

Πραξ. 4,15         κελεύσαντες δὲ αὐτοὺς ἔξω τοῦ συνεδρίου ἀπελθεῖν, συνέβαλλον πρὸς ἀλλήλους

Πραξ. 4,15                Αφού δε τους διέταξαν να βγουν έξω από την αίθουσαν του συνεδρίου, ήρχισαν να συζητούν μεταξύ των και να ανταλλάσσουν τας σκέψεις των.

Πραξ. 4,16         λέγοντες· τί ποιήσομεν τοῖς ἀνθρώποις τούτοις; ὅτι μὲν γὰρ γνωστὸν σημεῖον γέγονε δι᾿ αὐτῶν, πᾶσι τοῖς κατοικοῦσιν Ἱερουσαλὴμ φανερὸν καὶ οὐ δυνάμεθα ἀρνήσασθαι·

Πραξ. 4,16               Λεγοντες· “τι να κάμωμεν με αυτούς τους ανθρώπους; Διότι, ότι μεν βέβαια έγινε από αυτούς θαύμα γνωστόν και αναντίρρητον, είναι πλέον φανερόν εις όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, και δεν ημπορούμεν να το αρνηθούμεν.

Πραξ. 4,17         ἀλλ᾿ ἵνα μὴ ἐπὶ πλεῖον διανεμηθῇ εἰς τὸν λαόν, ἀπειλῇ ἀπειλησώμεθα αὐτοῖς μηκέτι λαλεῖν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τούτῳ μηδενὶ ἀνθρώπων.

Πραξ. 4,17                Δια να μη διαδοθή όμως περισσότερον μεταξύ του λαού το θαύμα, ας τους απειλήσωμεν με μεγάλας τιμωρίας, ώστε να μη ομιλούν εις κανένα πλέον των ανθρώπων δια το όνομά του, δηλαδή δια τον Χριστόν”.

Πραξ. 4,18         καὶ καλέσαντες αὐτοὺς παρήγγειλαν αὐτοῖς τὸ καθόλου μὴ φθέγγεσθαι μηδὲ διδάσκειν ἐπὶ τῷ ὀνόματι τοῦ Ἰησοῦ.

Πραξ. 4,18               Και αφού τους εκάλεσαν πάλιν εις την αίθουσαν, τους έδωσαν την εντολήν να μη κηρύττουν πλέον και να μη διδάσκουν πίστιν στο όνομα του Ιησού Χριστού.

Πραξ. 4,19         ὁ δὲ Πέτρος καὶ Ἰωάννης ἀποκριθέντες πρὸς αὐτοὺς εἶπον· εἰ δίκαιόν ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ ὑμῶν ἀκούειν μᾶλλον ἢ τοῦ Θεοῦ κρίνατε.

Πραξ. 4,19               Αλλά ο Πετρος και ο Ιωάννης απεκρίθησαν προς αυτούς και είπαν· “εάν είναι ορθόν και δίκαιον ενώπιον του Θεού, να υπακούωμεν περισσότερον εις σας παρά στον Θεόν, σκεφθήτε και κρίνετε μόνοι σας.

Πραξ. 4,20         οὐ δυνάμεθα γὰρ ἡμεῖς ἃ εἴδομεν καὶ ἠκούσαμεν μὴ λαλεῖν.

Πραξ. 4,20               Διότι ημείς δεν ημπορούμεν να μη κηρύττωμεν αυτά που είδαμε και ακούσαμε”.

Πραξ. 4,21         οἱ δὲ προσαπειλησάμενοι ἀπέλυσαν αὐτούς, μηδὲν εὑρίσκοντες τὸ πῶς κολάσονται αὐτούς, διὰ τὸν λαόν, ὅτι πάντες ἐδόξαζον τὸν Θεὸν ἐπὶ τῷ γεγονότι·

Πραξ. 4,21               Εκείνοι όμως, αφού διετύπωσαν και νέας απειλάς, τους απέλυσαν, αφ' ενός μεν διότι δεν εύρισκαν τίποτε το ένοχον, δια να τους τιμωρήσουν, αφ' ετέρου δε εξ αιτίας του λαού, διότι όλοι εδόξαζαν τον Θεόν, δια το θαυμαστόν αυτό γεγονός της θεραπείας του χωλού.

Πραξ. 4,22         ἐτῶν γὰρ ἦν πλειόνων τεσσαράκοντα ὁ ἄνθρωπος ἐφ᾿ ὃν ἐγεγόνει τὸ σημεῖον τοῦτο τῆς ἰάσεως.

Πραξ. 4,22               Εδικαιολογείτο δε ο θαυμασμός του λαού, διότι ο εκ γενετής χωλός, στον οποίον έγινε το θαύμα της θεραπείας, ήτο σαράντα ετών και πλέον.

Εὐαγγέλιο: ( Ἰωάν. ε΄17- 24 ) 

Ιω. 5,17             ὁ δὲ Ἰησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς· ὁ πατήρ μου ἕως ἄρτι ἐργάζεται, κἀγὼ ἐργάζομαι.

Ιω. 5,17                     Ο Ιησούς όμως απεκρίθη στους Ιουδαίους, που αυτά εκέπτοντο εναντίον του· “ο Πατήρ μου εργάζεται ακατάπαυστα έως τώρα (διότι δεν εδημιούργησε μόνον αλλά και κυβερνά τον κόσμον). Και εγώ ο Υιός του εργάζομαι συνεχώς δια την σωτηρίαν των ανθρώπων (χωρίς να διακόπτω το έργον μου ούτε και το Σαββατον)”.

Ιω. 5,18             διὰ τοῦτο οὖν μᾶλλον ἐζήτουν αὐτὸν οἱ Ἰουδαῖοι ἀποκτεῖναι, ὅτι οὐ μόνον ἔλυε τὸ σάββατον, ἀλλὰ καὶ πατέρα ἴδιον ἔλεγε τὸν Θεόν, ἴσον ἑαυτὸν ποιῶν τῷ Θεῷ.

Ιω. 5,18                     Δι' αυτά τα λόγια που ήκουσαν εζητούσαν ακόμη περισσότερον οι Ιουδαίοι να τον φονεύσουν, διότι όχι μόνον κατέλυε την αργίαν του Σαββάτου, αλλά και έλεγε ότι έχει ιδικόν του, κατά ένα αποκλειστικόν και μοναδικόν τρόπον, Πατέρα τον Θεόν και έκαμνε τον ευατόν του ίσον με τον Θεόν.

Ιω. 5,19             ἀπεκρίνατο οὖν ὁ Ἰησοῦς καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, οὐ δύναται ὁ υἱὸς ποιεῖν ἀφ᾿ ἑαυτοῦ οὐδέν, ἐὰν μή τι βλέπῃ τὸν πατέρα ποιοῦντα· ἃ γὰρ ἂν ἐκεῖνος ποιῇ, ταῦτα καὶ ὁ υἱὸς ὁμοίως ποιεῖ.

Ιω. 5,19                     Απεκρίθη τότε ο Ιησούς και τους είπε· “σας διαβεβαιώνω, ότι δεν ημπορεί ο Υιός να πράττη από τον ευατόν του τίποτε, εάν δεν βλέπη τον Πατέρα να πράττη. Υπάρχει απόλυτος ομοφωνία μεταξύ Πατρός και Υιού, διότι εκείνα που ενεργεί ο Πατήρ, κατά τον αυτόν τρόπον, τα ίδια πράττει και ο Υιός.

Ιω. 5,20             ὁ γὰρ πατὴρ φιλεῖ τὸν υἱὸν καὶ πάντα δείκνυσιν αὐτῷ ἃ αὐτὸς ποιεῖ, καὶ μείζονα τούτων δείξει αὐτῷ ἔργα, ἵνα ὑμεῖς θαυμάζητε.

Ιω. 5,20                    Διότι ο Πατήρ αγαπά τον Υιόν και φανερώνει εις αυτόν πλήρως και τελείως όλα όσα πράττει στον ουρανό και την γην. Και του δίδει το δικαίωμα τα ίδια και αυτός να πράττη. Και θα του φανερώση ακόμη μεγαλύτερα και σπουδαιότερα από αυτά, που έως τώρα είδατε, δια να θαυμάζετε και σεις ακόμη, που μένετε εις την απιστίαν σας.

Ιω. 5,21             ὥσπερ γὰρ ὁ πατὴρ ἐγείρει τοὺς νεκροὺς καὶ ζωοποιεῖ, οὕτω καὶ ὁ υἱὸς οὓς θέλει ζωοποιεῖ.

Ιω. 5,21                     Διότι, όπως ο Πατήρ ανασταίνει τους νεκρούς και τους δίδει ζωήν, έτσι και ο Υιός έχει απεριόριστον εξουσίαν να δίδη ζωήν εις οποίον θέλει και κρίνει άξιον.

Ιω. 5,22             οὐδὲ γὰρ ὁ πατὴρ κρίνει οὐδένα, ἀλλὰ τὴν κρίσιν πᾶσαν δέδωκε τῷ υἱῷ,

Ιω. 5,22                    Εχει δε ακόμη το δικαίωμα ο Υιός να κρίνη τους πάντας, διότι ο Πατήρ δεν κρίνει και δεν δικάζει κανένα, αλλά όλην την εξουσίαν της κρίσεως την έχει δώσει στον Υιόν.

Ιω. 5,23             ἵνα πάντες τιμῶσι τὸν υἱόν, καθὼς τιμῶσι τὸν πατέρα. ὁ μὴ τιμῶν τὸν υἱὸν οὐ τιμᾷ τὸν πατέρα τὸν πέμψαντα αὐτόν.

Ιω. 5,23                     Και έδωκεν όλα αυτά στον Υιόν, δια να τιμούν και προσκυνούν τον Υιόν όλοι, όπως τιμούν και προσκυνούν τον Πατέρα. Εκείνος που δεν τιμά τον Υιόν, δεν τιμά ούτε τον Πατέρα, ο οποίος τον έστειλεν στον κόσμον.

Ιω. 5,24             ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι ὁ τὸν λόγον μου ἀκούων καὶ πιστεύων τῷ πέμψαντί με ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ εἰς κρίσιν οὐκ ἔρχεται, ἀλλὰ μεταβέβηκεν ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν.

Ιω. 5,24                    Σας διαβεβαιώνω, ότι εκείνος ο οποίος ακούει την διδασκαλίαν μου και πιστεύει στον Πατέρα, που με έστειλε, αυτός έχει κερδήσει την αιώνιον ζωήν και δεν θα περάση από δίκην και κρίσιν, αλλά έχει μεταβή πλέον από τον πνευματικόν θάνατον της αμαρτίας εις την αιώνιον ζωήν.

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Γέρων Ἐφραίμ Φιλοθεΐτης - Περί σαρκικοῦ πολέμου

 Αγαπητέ εν Χριστώ αδελφέ..., έλαβα το γράμμα σου και είδα τον αγώνα των λογισμών σου, τον οποίον διέρχεσαι σχετικά με τον πόλεμον, που υφίσταται ο άνθρωπος από το πονηρό πνεύμα της αμαρτίας, της π ο ρ ν ε ί α ς.

Άκουσον, αδελφέ μου, τον φτωχόν εις την γνώσιν αι έρημον εις την ψυχήν παντός καλού. Όταν κανείς αγωνίζεται κατά της αμαρτίας με ταπείνωσιν και φόβον Θεού και με εργασίαν πνευματικήν θερμήν και με την καθοδήγησιν εμπείρου πνευματικού, αδύνατον να τον αφήσει ο Θεός να χαθή.

Μόνον όταν αμελήση τα πνευματικά του καθήκοντα, κυρίως όταν υπερηφανευθή λογιζόμενος ότι κάτι είναι, τότε δύναται να ολισθήση, αλλά πάλιν άν προσπέση με ταπείνωσιν, πάλιν σηκώνεται,πάλιν ιατρεύεται, το δε Έλεος του Κυρίου εγγύς τοις συντετριμμένοις τη καρδία.

Γίνονται όμως και δοκιμασίαι πολλαί προς πείραν και σοφίαν πνευματικήν, διότι άνευ πειρασμών αδύνατον να αποκτήσει κανείς πείραν. Πείρα λέγεται όχι από μαθήσεως τέχνη, αλλά το να λάβης πείρα της ωφελείας και της ζημίας εμπράκτως. Χωρίς να παραχωρηθή κανείς μικρόν εις τους πειρασμούς εμπεσείν, αδύνατον ακριβής γενέσθαι.

Όταν εξ αγαθής προαιρέσεως πράξη κανείς κάτι και μετά ταύτα αποδειχθή ότι δεν ήτο ορθόν αυτό που έπραξεν, ο Θεός επειδή εις την καρδίαν επιβλέπει, και τον σκοπόν κάθε πράξεως επιδοκιμάζει, θα φέρη τα πράγματα πάλιν εις ομαλότητα και θα τον φωτίση να καταλάβη, ποίον έπρεπε να πράξη.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ἡ Ἡγουμένη Σεραφείμα τοῦ μοναστηριοῦ Φλορόφσκυ τοῦ Κιέβου.Ὁ Στάρετς Θεόφιλος ὁ διά Χριστόν Σαλός, ἀσκητής τῆς Λαύρας τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου

Στις 5 Ιουλίου 1853, στις 8 μ.μ. η ηγουμένη Σεραφείμα του Μοναστηριού Φλορόφσκυ του Κίεβου καί η Μοναχή 'Αγνή, η οικονόμος του Μοναστηριού, έφτασαν στήν Λαύρα μέ σκοπό νά παρακαλέσουν τόν Μητροπολίτη Φιλάρετο, νά λειτουργήση στό Μοναστήρι τους, τήν ημέρα πού πανηγύριζε η εκκλησία τους, αφιερωμένη στήν εικόνα της Παναγίας του Καζάν.

Ο Δεσπότης υποδέχτηκε εγκάρδια τίς επισκέπτριες καί δέχτηκε μ’ ευχαρίστηση τήν πρόσκλησή τους.

«Καλά, καλά», είπε. «Σίγουρα θάρθω. Μόνον φροντίστε ότι χρειάζεται γιά τήν Θεία Λειτουργία».

Η ηγουμένη ετοιμάστηκε ν’ αναχωρήση από τόν Δεσπότη, αλλά εκείνος τήν σταμάτησε:

«Σκέφτεστε νά επιστρέψετε αμέσως, Σεβαστή Μητέρα;».

«Ναί, έτσι είχαμε σχεδιάσει, Σεβασμιώτατε».

«Σήμερα εγώ θά λειτουργήσω στό ερημητήριο Κιταγιέφσκαγια στήν εκκλησία του 'Αγίου Σέργιου. Αφού έτυχε νά βρίσκεστε εδώ, μήπως θέλετε νά παρακολουθήσετε καί τήν Θεία Λειτουργία;».

«Νάναι ευλογημένο Αγιε Δέσποτα. Μέ μεγάλη μας χαρά».

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

«Ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, σέ ἰκετεύω, ψιθύρισε, πές μου, πῶς μπορῶ νά σωθῶ;»

Ήταν κάποτε στην Παλαιστίνη ένας άνθρωπος πολύ πλούσιος. Είχε σπίτια, αμπέλια, χωράφια και περιβόλια, είχε κοπάδια πρόβατα κι οι κασέλες του ήταν γεμάτες χρυσά νομίσματα. Όμως όλα του τα αγαθά τα είχε αποκτήσει με αδικίες και τοκογλυφίες. 

Είχε αφήσει στο δρόμο χήρες και ορφανά, είχε δανείσει σε φτωχούς με βαρύ τόκο, είχε ξεγελάσει άλλους πουλώντας τους σκάρτα εμπορεύματα, είχε πει ψέμματα, μόνο και μόνο για να κερδίσει λεφτά.

Στην πόλη του κανένας δεν τον συμπαθούσε. και μολονότι πάσχιζε να πνίξει τη φωνή της συνείδησής του, έρχονταν στιγμές, που οι αδικίες του τον τάραζαν και του έκοβαν τον ύπνο. Και έφτασε μια εποχή που τίποτα πια δεν τον ευχαριστούσε, ούτε τα εκλεκτά φαγιά, ούτε τα ακριβά ρούχα, ούτε οι διασκεδάσεις. τα δάκρυα και οι κατάρες των ανθρώπων που είχε αδικήσει, δεν τον άφηναν να ησυχάσει. Τον έτρωγαν οι τύψεις, τον έπνιγε η θύμηση των ανομημάτων του. Μη ξέροντας, λοιπόν, τι να κάμει, για να δώσει τέλος στο μαρτύριο του, αποφάσισε να ζητήσει τη συμβουλή ενός σοφού γέροντα, που μόναζε έξω από την πόλη.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ἅγιος Παΐσιος Ἁγιορείτης: Ἡ «συνταγή» τῆς σωτηρίας

Η «συνταγή» σωτηρίας του Γέροντα προς όλους τους κοπιώντας και πεφορτισμένους, ήταν απλή και σαφής:

«Αναζητήστε σανίδα σωτηρίας κοντά στο Θεό.

-Περιορίστε τις υλικές ανάγκες σας, γιατί δημιουργούν τεράστια βάρη και άγχη.

-Μη ζηλεύετε ανθρώπους που έχουν χρήματα, ανέσεις, δόξα και ισχύ, αλλά εκείνους που ζουν με αρετή, λογική και ευσέβεια.

-Μη ζητάτε από τον Θεό πράγματα που στηρίζουν μόνο το σώμα σας, αλλά, κυρίως, ό,τι είναι καλό και ωφέλιμο για τη ψυχή σας.

-Αλλάξτε ζωή, ανακαλύψτε το νόημα της ζωής, κερδίστε τον χρόνο που χάσατε στη μέχρι τώρα πορεία σας στη γη.

-Μη εμπιστεύεστε το φρόνημα κοσμικών ανθρώπων.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

π. Εὐσέβιος Βίττης - Ὁ πλησίον μας, χαρά μας καί δόξα

«Υμείς εστέ η δόξα ημών και η χαρά» (Α’ Θεσ. 2:20)

Τι είναι οι χριστιανοί για τον απόστολο Παύλο; Είναι η δόξα και η χαρά του. Γιατί υπάρχουμε οι χριστιανοί; Υπάρχουμε για το τέλος.

Υπάρχει μία αρχή, αλλά υπάρχει και ένα τέλος. Για τους μη πιστούς υπάρχει μία αρχή που έχει ένα τέλος: το τέλος του παρόντος. Για τους πιστούς υπάρχει μία αρχή, υπάρχει ένα τέλος, που είναι όμως η αρχή χωρίς τέλος. Αυτό είναι το μεγαλύτερο δώρο που κάνει τον απόστολο Παύλο να χαίρεται. Διότι θα γίνει κρίσις. Ο απόστολος Παύλος βλέπει τα έσχατα, δεν μένει στο παρόν που είναι περαστικό, αλλά στο μέλλον: «ουκ έχομεν ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητούμεν».

Πάσχουμε όλοι από ομαδική αμνησία, αδελφοί μου. Ξεχνάμε ότι δεν έχουμε μόνιμη κατοικία. Ο κόσμος αυτός θα τελειώσει κάποτε. Πρέπει να προσβλέπουμε στο τέλος.

Η παρούσα ζωή είναι γεμάτη πόνο και θλίψεις. «Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε», είπε ο Κύριος, και πρώτος αυτός σήκωσε το Σταυρό του μαρτυρίου από τότε που γεννήθηκε μέχρι το τέλος που πέθανε πάνω στον Σταυρό. Αλλά δεν ήταν το τέλος. Αυτή είναι η διαφορά ως προς άλλους ηγέτες που ήρθαν και είπαν πάρα πολλά, αλλά εγκόσμια, όχι όμως για το τέλος το χωρίς τέλος.

Θά έρθει, λοιπόν, η ώρα του θανάτου, η ώρα που περίμενε ο απόστολος Παύλος που επιθυμούσε το τέλος: «επιθυμίαν έχω εις το αναλύσαι και συν Χριστώ είναι». Ο σκοπός της ζωής μας είναι ο Χριστός, η εγκόλπωση του Χριστού μέσα μας, η ένωση μαζί Του. «Εγώ εν αυτοίς και συ εν εμοί, ινα ώσι…εν», είπε ο Κύριος… Να είμαστε ένα, μια ενότητα ακατάλυτη.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ Ἀρμένιος ἱστορικός Ματθαῖος σχετικά μέ τό Μεγάλο Σάββατο τοῦ ἕτους 1101 καί τό θαῦμα τοῦ Ἁγίου Φωτός

Ο Αρμένιος ιστορικός και ιερέας Ματθαίος, γεννημένος στην Έδεσσα της Συρίας στο δεύτερο μισό του 12ου αιώνα, υπήρξε συγγραφέας μιας χρονογραφίας που θεωρείται μεγάλης αξίας για τη μεσαιωνική ιστορία της Μέσης Ανατολής. Σχετικά με το Μεγάλο Σάββατο του 1101, αναφέρει τα εξής:

«Το έτος 1101 ένα φοβερό και θαυμαστό σημάδι εμφανίστηκε στην ιερή πόλη της Ιερουσαλήμ. Το φως, το οποίο συνήθως άναβε στον άγιο Τάφο του Χριστού του Θεού μας, δεν εμφανίστηκε και δεν άναψε το Μεγάλο Σάββατο. Οι κανδήλες δεν είχαν ανάψει, μέχρι που ήρθε η Κυριακή, και τότε ανεφλέγησαν κατά την ενάτη ώρα εκείνης της ημέρας.

 Όλοι οι χριστιανοί έμειναν κατάπληκτοι απ’ αυτό το φαινόμενο. Τώρα, όλο αυτό συνέβη επειδή το έθνος των Φράγκων παρεξέκλινε στο μονοπάτι του κακού... Ακόμη χειρότερα, διόρισαν γυναίκες να υπηρετούν στον άγιο Τάφο του Χριστού και σε όλα τα μοναστήρια της Ιερουσαλήμ. Όλα αυτά ήταν πολύ μεγάλες αμαρτίες ενώπιον του Κυρίου. Αυτοί οι Φράγκοι έφτασαν στο σημείο να εξορίσουν τους Αρμένιους, τους Έλληνες, τους Σύρους και τους Γεωργιανούς απ’ όλα τα μοναστήρια. 

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ὁ Ναός τοῦ Χριστοῦ Φιλανθρώπου στήν Πόλη

1. Το κομνήνειο καθίδρυμα

1.1. Ίδρυση και κτήτορας

Η ανδρική μονή του Χριστού Φιλανθρώπου ιδρύθηκε στα τέλη του 11ου ή στις αρχές του 12ου αιώνα. Η ίδρυση αποδίδεται στην αυτοκράτειρα Ειρήνη Δούκαινα, με τη συμμετοχή κατά πάσα πιθανότητα του συζύγου της Αλεξίου Α΄ Κομνηνού. Η παράλληλη ίδρυση του άλλου καθιδρύματος της Ειρήνης, της Παναγίας Κεχαριτωμένης (επρόκειτο για γυναικεία μονή), και η εγγύτητα των δύο μονών –οι οποίες χωρίζονταν από έναν τοίχο– έχει οδηγήσει στο συμπέρασμα ότι επρόκειτο για τα δύο μέρη μιας κοινής αυτοκρατορικής χορηγίας. Το τυπικό της μονής του Χριστού Φιλανθρώπου δεν έχει διασωθεί, αντίθετα από το τυπικό της Παναγίας Κεχαριτωμένης, στο οποίο περιλαμβάνονται και ορισμένες λεπτομέρειες για την ανδρική μονή: Η ύδρευση των δύο μονών ήταν κοινή· το μοναστήρι του Χριστού Φιλανθρώπου περιλάμβανε μεταξύ άλλων έναν κήπο· το τυπικό της μονής είχε γίνει σε τρία αντίγραφα, όπως και το τυπικό της Κεχαριτωμένης, εκ των οποίων ένα φυλασσόταν στο αρχείο της Αγίας Σοφίας, ένα στην ίδια τη μονή και το τρίτο το κρατούσε ο ηγούμενος.1

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Μία ἄγνωστη προφητεί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου Μαξίμοβιτς

«Σέ μια απ' τίς επισκέψεις του αρχιεπισκόπου Ιωάννου Μαξίμοβιτς στό βιβλιοπωλείο, ο Ευγένιος τού είχε κάνει μια ερώτηση, η οποία τόν προβλημάτισε: "Τό Ευαγγέλιο του Χριστού έχει κηρυχτεί σχεδόν σ’ όλους τους λαούς στόν κόσμο αυτό. Αυτό σημαίνει ότι έχει φθάσει τό τέλος του κόσμου όπως λένε οι Γραφές;".

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

25 Απριλίου Συναξαριστής.Μάρκου Ἀποστόλου, Ἀννιανοῦ Ἐπισκόπου, Νίκης Μάρτυρος, Μαουγαλδίου Ἐπισκόπου, Μακεδονίου Πατριάρχου, τῶν Ἁγίων ὀκτῶ Ὁσιομαρτύρων καὶ ἀναχωρητῶν, Ἐγκαίνια τοῦ Ἀποστολείου, Σιλβέστρου Ὁσίου, Βασιλείου Ὁσίου τοῦ Ἠσυχαστοῦ.

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς (ἑορτὴ Μᾶρκος)

Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Μᾶρκος, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν καὶ Ἰωάννης, ἦταν Ἰουδαῖος Ἑλληνιστὴς καὶ ἡ μητέρα του ὀνομαζόταν Μαρία. Καταγόταν ἀπὸ εὔπορη οἰκογένεια καὶ κατὰ τὴν συνήθεια τῆς ἐποχῆς νὰ παίρνουν οἱ Ἰουδαῖοι καὶ ἕνα δεύτερο ὄνομα ἑλληνικὸ ἢ ρωμαϊκό, ὀνομάσθηκε καὶ Μᾶρκος.
Ἡ οἰκογένειά του διέθετε τὸ προφανῶς εὐρύχωρο σπίτι της στὴν Ἱερουσαλὴμ γιὰ τὶς συνάξεις τῶν Χριστιανῶν. Ὁρισμένοι παλαιότεροι ἐρευνητὲς δέχονται ὅτι στὸ σπίτι αὐτὸ ἔλαβε χώρα τὸ τελευταῖο δεῖπνο τοῦ Ἰησοῦ μὲ τοὺς Μαθητές Του καὶ ὅτι ὁ ἄνθρωπος, «ὁ κεράμιον ὕδατος βαστάζων», ὁ ὁποῖος θὰ ἔδειχνε στοὺς δυὸ Μαθητὲς ποὺ ἔστειλε ὁ Ἰησοῦς γιὰ τὴν προετοιμασία τοῦ δείπνου τὸ «ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον ἕτοιμον», ἦταν ὁ Ἰωάννης Μᾶρκος.
Ἡ καταγωγὴ τοῦ Ἀποστόλου Μάρκου ἦταν μᾶλλον ἀπὸ τὴν Κύπρο. Ἀπὸ νεαρὴ ἡλικία ἄρχισε τὴν διακονία τῆς κηρύξεως τοῦ Εὐαγγελίου, συνοδεύοντας τὸν θεῖο του Ἀπόστολο Βαρνάβα καὶ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο στὶς διάφορες περιοδεῖες του.

Διαβάστε περισσότερα »

http://hristospanagia3.blogspot.gr/

Ἠχητικό Ἁγιολόγιο 25 Ἀπριλίου

   Ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστική θεραπευτική
   Ἀκοῦστε τό βίο τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδοξίας
  πού ἑορτάζουν σήμερα 25 Ἀπριλίου ἐδῶ

http://hristospanagia.gr