Περί κενοδοξίας καί ἄλλων πνευματικῶν θεμάτων-Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Ὅλα γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ-Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου

Όταν γλυκαθεί η καρδιά

 

Εάν ο άνθρωπος συνηθίσει να λέει κάθε μέρα, έστω από λίγο, όσο μπορεί,αλλά κάθε μέρα την ευχή,η καρδιά του σιγά –σιγά γλυκαίνεται και περιμένει πότε θα έρθει εκείνη η ώρα.

Και όταν γλυκαθεί η καρδιά, από μόνος του κανείς ζητάει περισσότερο.

Μακαριστός Γέρων Εφραίμ Κατουνακιώτης
http://www.inagiounikolaoutouneou.gr/apps/gr/spag/3_1404552783.html

Γέροντας Παΐσιος: Με τη γκρίνια είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του!

Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγεις;
Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει, αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει, για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει. Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάει πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού.
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις «πάλι βρέχει», αρχίζει: «Ναι, όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία». Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις «ε, δεν έβρεξε και πολύ», λέει: «Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος...». Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα!
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του, οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού. Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς. Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. «Θα κάνω ότι προλάβω», έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή, γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός» και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες «πώς τα πας;», «άστα, μην τα ρωτάς» , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε «δόξα Σοι ο Θεός», όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε. Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται, αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε, γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα.
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου, Λόγοι Δ΄
  http://www.agiooros.net/index.php/news-63/pneymatika-mhnymata/947-gerontas-paisios-me-ti-grinia

Γέροντας Ἀρσένιος Σπηλαιώτης: Ὁ πειρασμός οὔτε τρίχα δέν θά μᾶς πειράζει, ἄν δέν ἔχει τήν ἄδεια ἀπό πάνω

- Παππού, βοήθησέ με.

- Τι έχεις, παιδί μου; μωρέ πολύ τρομαγμένος φαίνεσαι.

- Ε, να Γέροντα^. ο πειρασμός δεν με αφήνει ήσυχο. Και στον ύπνο, αλλά και φανερά ξύπνιο με πολεμά. Στον ύπνο φωνές, απειλές. Στην αγρυπνία το ίδιο. Μόλις αρχίσω τον κανόνα μου χτυπά την πόρτα, ακούω άγριες φωνές, απειλές. Από τον φόβο μου τρέμω σαν ψάρι. Πού να πάω να γλυτώσω!

- Μωρέ, εσύ μεγάλος αγωνιστής είσαι. Σε κατάλαβε ο σατανάς και γελά μαζί σου. Όταν λέμε «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», ο πειρασμός κατακαίεται, μόνο που ακούει το όνομα του Χριστού. Πάση θυσία μηχανεύεται να μας καταφέρει να σιωπήσουμε. Βάζει μέριμνες, ιδέες, περισπασμούς, και ό,τι άλλο φανταστείς. Μόνον ευχή να μη λέμε. Εσένα σε βρήκε δειλό. Σου λέει^. ή σταματάς την ευχήν ή μπαίνω να σε σκοτώσω. Εσύ… το΄ χαψες. Βρε μην τον φοβάσαι^. είναι ψεύτης.

Ούτε τρίχα δεν θα μας πειράζει αν δεν έχει την άδειαν από πάνω. Ο Θεός τον αφήνει για να σε γυμνάσει. Εμάς με τον Γέροντα (τον συνασκητή του Ιωσήφ τον Ησυχαστή και Σπηλαιώτη) μας έκαμε άλλα γυμνάσια ανώτερα. Μέχρι κι ξύλο φάγαμε απ΄ αυτόν τον καταραμένον. Όμως, εμείς δεν είμασταν δειλοί όπως εσύ. Όταν ερχόταν ο πειρασμός, εμείς ελέγαμε την ευχή με όλην μας την ψυχή. Εδίναμεν όλον τον εαυτόν μας στον Θεόν. Η ευχή έτρεχε γρήγορα αλλά και καθαρά. Ο νους μας κολλούσε στο νόημα της ευχής. Κολλούσαμε στην προσευχή, στον Χριστό μας. Ερχόταν μέσα μας γαλήνη, χαρά, δάκρυα. Και τότε… ο πειρασμός άφαντος. Του λέγαμε και ευχαριστώ.

ΠΗΓΗ : ΙΩΣΗΦ Μ.Δ., Ο ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1886 – 1983), ΣΥΝΑΣΚΗΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ, 2008, σ. 104 κ.ε,

http://tribonio.blogspot.gr

http://agioritikesmnimes.blogspot.gr/2014/06/4969.html 

http://hristospanagia3.blogspot.gr/2014/0/blogpost_3038.html#more

Πατερικές διδαχές περί της ειρήνης του Θεού

 Πατερικές διδαχές περί της ειρήνης του Θεού

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς ἑρμηνεύοντας τό 
Εὐαγγέλιο τῆς Κυριακῆς τοῦ 
Θωμᾶ, λέγει: «Ὅταν οἱ ἄνθρωποι χάνουν τήν ἐσωτερική εἰρήνη τους κι οἱ ἐπίγειες μέριμνες τούς γονατίζουν, λένε εἰρήνη ὑμῖν, ἀλλά προσφέρουν κάτι, πού οἱ ἴδιοι δέν ἔχουν. Ὁ χαιρετισμός αὐτός οὔτε τήν δική τους εἰρήνη μπορεῖ νά αὐξήσει οὔτε τήν εἰρήνη ἐκείνων στούς ὁποίους ἀπευθύνονται. Ὁ χαιρετισμός τοῦ Χριστοῦ ὅμως εἶναι διαφορετικός. Ἐκεῖνος δίνει αὐτό, πού πραγματικά ἔχει. Ἡ δική Του εἰρήνη εἶναι τοῦ Νικητῆ, πού ἡ νίκη Του εἶναι πλήρης, ὁλοκληρωτική. Ἡ εἰρήνη Του ἑπομένως εἶναι χαρά, θάρρος, ὑγεία, εἰρήνη καί δύναμη. Δέ δίνει τήν εἰρήνη Του ὅπως κάνει ὁ κόσμος. Δέν τή δίνει ἁπλά μέ τά χείλη Του, ἀλλά μέ τήν ἴδια τήν ψυχή Του, μέ ὅλη Του τήν καρδιά καί τό νοῦ, ὅπως ἡ ἀγάπη δίνεται στήν ἀγάπη. Χαρίζοντάς τους τήν εἰρήνη Του, τούς μεταγγίζει μέ ἕνα μυστηριώδη τρόπο τήν ὕπαρξή Του. Τέτοια εἰρήνη σηματοδοτεῖ τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου»1.

Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς στήν ὁμιλία του, Στήν κατά σάρκα γέννηση τοῦ Κυρίου, σημειώνει: «Ἄς εἰρηνεύουμε πρός τόν Θεό, ἐκτελώντας τά ἀρεστά σ’ αὐτόν, σωφρονώντας, λέγοντας τήν ἀλήθεια, πράττοντας τά δίκαια, “ἐπιδιδόμενοι μέ ἐπιμονή σέ προσ ευχές καί δεήσεις”, καί “ὑμνώντας καί ψάλλοντας μέ τίς καρδιές μας” καί ὄχι μόνο μέ τά χείλη. Ἄς εἰρηνεύομε μέ τούς ἑαυτούς μας ὑποτάσσοντας τή σάρκα στό πνεῦμα καί προτιμώντας τόν συνειδητό τρόπο ζωῆς καί ἔχοντας τόν μέσα μας κόσμο τῶν λογισμῶν νά κινεῖται μέ τρόπο κόσμιο καί σεμνό, γιατί ἔτσι θά διαλύσομε τήν μέσα μας πραγματική ἐμφύλια στάση. Ἄς εἰρηνεύσομε μεταξύ μας “ἀνεχόμενοι ὁ ἕνας τόν ἄλλο καί συγχωρώντας ὁποιαδήποτε μομφή τυχόν ἔχει κανείς, ὅπως καί ὁ Χριστός μᾶς συγχώρεσε” καί δείχνοντας τό ἔλεος ὁ ἕνας πρός τόν ἄλλο μέ τήν ἀγάπη μεταξύ μας»2.

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος σχετικά μέ τήν εἰρήνη τοῦ Θεοῦ, λέγει: «Ἡ κορυφή τῶν εὐχαρίστων πραγμάτων εἶναι ἡ εἰρήνη, ἡ ὁποία ὅταν λείπει δέν ἀφήνει νά ὑπάρξει τίποτε ἀπό ὅσα φέρνουν τήν εὐθυμία. Γιατί ὁ πόλεμος σβήνει τήν εἰρήνη. Εἶναι κοντά στό Θεό καί τό θεῖον ὅσοι δέχονται καί ἐπιδιώκουν τό ἀγαθό τῆς εἰρήνης, καί ἀντιθέτως, φαίνονται νά μισοῦν τήν βία. Τίποτε δέν εἶναι ἴσο πρός τήν εἰρήνη καί τήν συμφωνία. Ἀληθινή εἰρήνη εἶναι ἡ εἰρήνη πρός τόν Θεό. Γιατί κανένα ὄφελος δέν ὑπάρχει σέ μᾶς, ἄν πρός ὅλους μέν εἴμαστε εἰρηνικοί, μέ δέ τόν Θεό πολεμοῦμε, ὅπως καί καθόλου δέν μᾶς βλάπτει, ἄν ἀπό ὅλους πολεμούμεθα, ὅμως εἴμαστε εἰρηνικοί μέ τόν Θεό. Ἄν κάποιος εἶναι δυνατόν νά ἀπολαμβάνει τήν εἰρήνη, πού δίνει ὁ Θεός, τότε δέν ἔχει ἀνάγκη κανενός ἀγαθοῦ ἄλλου. Ἡ ἀπό τόν Χριστό προερχομένη εἰρήνη εἶναι βέβαια, ἀκίνητη, σταθερή, μόνιμη, ἀθάνατη, αἰώνια. Γι᾽ αὐτό καί δέν ὑπάρχει ὅριο τῆς εἰρήνης του, ἐπειδή εἶναι ὑπερκόσμιο δῶρο. Γιατί, ἄν ἦταν ἀπό τόν κόσμο, στή σύσταση τοῦ κόσμου θά εἶχε συναριθμηθεῖ. Τώρα ὅμως ὅποιος δεχθεῖ τήν εἰρήνη αὐτή καί τήν φυλάξει, αἰωνίως θά συμβιώσει μέ τά καλά αὐτῆς τῆς εἰρήνης»3.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς ἑρμηνεύοντας τό «καί ὑποδησάμενοι τούς πόδας ἐν ἑτοιμασίᾳ τοῦ εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης», γράφει: «Τρίτο ὅπλο στόν πνευματικό ἀγώνα, εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Στόν πόλεμό μας μέ τά πνεύματα τοῦ κακοῦ, εἶναι ἀπαραίτητο τό εὐαγγέλιο τῆς εἰρήνης. Γιατί μέ τό Ἅγιο Εὐαγγέλιό Του ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός μᾶς συμφιλίωσε “μετά τοῦ Θεοῦ”, συγχωρώντας τίς ἁμαρτίες μας, καί μᾶς δίδαξε τήν σωστή εἰρήνη. Ἡ δίκαιη εἰρήνη εἶναι ἡ ζωή στήν δικαιοσύνη καί στήν ἁγιότητα τῆς ἀλήθειας. Αὐτή εἶναι ἡ ὀρθή εἰρήνη καί μέ τόν Θεό καί μέ τούς ἀνθρώπους. Καί ἡ ἅγια καί δίκαιη ζωή βρίσκεται στόν ἀδιάκοπο ἀγώνα, πού διεξάγεται μέ τίς ἁμαρτίες… Ὁ Ἀπόστολος χρησιμοποίησε τήν λέξη εἰρήνη, γιατί μνημόνευσε καί τήν λέξη πόλεμος. Τά εἶπε, γιά νά τονίσει ὅτι πρέπει νά ἔχετε εἰρήνη μεταξύ σας καί μέ τόν Κύριό σας καί νά διεξάγετε πόλεμο μέ τόν διάβολο καί μέ τίς δυνάμεις του»4.

Σημειώσεις:

1. Ἁγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς Ὁμιλίες Γ΄ Ἐπιμέλεια Πέτρου Μπότση σελ. 37.

2. Γρηγορίου Παλαμᾶ Ε.Π.Ε. τόμ. 11 σελ. 475.

3. Νεκταρίου Κεφαλᾶ Ἅπαντα τόμ. Ε΄ σελ. 378.

4. Ἀρχιμ. Ἰουστίνου Πόποβιτς Πρός Ἐφεσίους Ἐκδ. Ρηγοπούλου σελ. 

361.
http://www.alopsis.gr/modules.php?name=News&file=article&sid=3216