Ἁγίου
Βασιλείου τοῦ Μεγάλου
1. Διά
τήν φιλόθεον ψυχήν, τό νά ἐνθυμῆται
συνεχῶς τόν Θεόν εἶναι πρᾶγμα εὐσεβές
καί πού δέν ἔχει κόρον. Διά τῶν λόγων
ὅμως εἶναι πρᾶγμα τολμηρόν νά περιγράψῃ
αὐτά πού ἔχουν σχέσιν μέ τόν Θεόν.
Διότι ἡ διάνοια πέφτει πολύ ἔξω ἀπό
τήν ἀξίαν τῶν πραγμάτων καί ὁ λόγος
ἐπίσης παρουσιάζει μέ ἀσάφειαν αὐτά
πού ἔχουν κατανοηθῆ. Ἐάν λοιπόν ἡ
διάνοιά μας ὑπολείπεται πάρα πολύ ἀπό
τό μέγεθος τῶν πραγμάτων, ὁ δέ λόγος
εἶναι κατώτερος καί ἀπό τήν ἰδίαν τήν
διάνοιαν, πῶς δέν εἶναι ἀναγκαία ἡ
σιωπή διά νά μή νομισθῇ ὅτι ἐξ αἰτίας
τῆς κατωτερότητος τῶν λόγων διατρέχει
κίνδυνον τό θαῦμα τῆς θεολογίας; Εἰς
ὅλα τά λογικά ὄντα λοιπόν ἐκ φύσεως
ὑπάρχει μέσα τούς ἡ ἐπιθυμία νά
δοξάζουν τόν Θεόν, ὅλοι ὅμως ἐξ ἴσου
ὑστεροῦν εἰς τό νά ὁμιλήσουν ἐπαξίως
διά τόν Θεόν. Καί ἀκόμη ὁ ἕνας διαφέρει
ἀπό τόν ἄλλον ὡς πρός τόν πόθον τῆς
εὐσεβείας.
