Ἀπόστολος: ( Πράξ. ιζ΄ 19- 28 )
Πραξ. 19,19 ἱκανοὶ δὲ
τῶν τὰ περίεργα πραξάντων συνενέγκαντες τὰς βίβλους κατέκαιον
ἐνώπιον πάντων· καὶ συνεψήφισαν τὰς τιμὰς αὐτῶν
καὶ εὗρον ἀργυρίου μυριάδας πέντε.
Πραξ. 19,19 Αρκετοί δε πάλιν από εκείνους, που είχαν κάμει
διαφόρους μαγικάς πράξεις, έφεραν μαζή των τα μαγικά βιβλία και τα έκαιαν
εμπρός εις όλους. Και υπελόγισαν την τιμήν της πωλήσεως των βιβλίων αυτών και
ευρήκαν ότι άξιζαν πενήντα χιλιάδες αργυρά νομίσματα.
Πραξ. 19,20 Οὕτω κατὰ
κράτος ὁ λόγος τοῦ Κυρίου ηὔξανε καὶ ἴσχυεν.
Πραξ. 19,20 Ετσι ο λόγος του Κυρίου διεδίδετο με δύναμιν πολλήν και
επεβάλλετο ολονέν και περισσότερον.
Πραξ. 19,21 Ὡς δὲ ἐπληρώθη
ταῦτα, ἔθετο ὁ Παῦλος ἐν τῷ πνεύματι διελθὼν
τὴν Μακεδονίαν καὶ Ἀχαΐαν πορεύεσθαι εἰς Ἱερουσαλήμ,
εἰπὼν ὅτι μετὰ τὸ γενέσθαι με ἐκεῖ δεῖ
με καὶ Ῥώμην ἰδεῖν.
Πραξ. 19,21 Οταν δε έγιναν όλα αυτά, εσκέφθηκε και επήρε την
απόφασιν ο Παύλος να περιοδεύση την Μακεδονίαν και Αχαΐαν και κατόπιν να
πορευθή εις την Ιερουσαλήμ, προσθέσας ότι “μετά την άφιξίν μου εις Ιεροσόλυμα
πρέπει να υπάγω να ίδω και την Ρωμην”.
Πραξ. 19,22 ἀποστείλας δὲ
εἰς τὴν Μακεδονίαν δύο τῶν διακονούντων αὐτῷ,
Τιμόθεον καὶ Ἔραστον, αὐτὸς ἐπέσχε χρόνον εἰς
τὴν Ἀσίαν.
Πραξ. 19,22 Αφού δε έστειλε εις την Μακεδονίαν δύο από τους μαθητάς
του, που τον υπηρετούσαν στο έργον του, τον Τιμόθεον και τον Εραστον, αυτός
έμεινε ολίγον ακόμη χρόνον εις την Ασίαν.
Πραξ. 19,23 Ἐγένετο δὲ κατὰ
τὸν καιρὸν ἐκεῖνον τάραχος οὐκ ὀλίγος περὶ
τῆς ὁδοῦ.
Πραξ. 19,23 Εγινε δε κατά τον χρόνον αυτόν μεγάλη αναταραχή δια την
οδόν της σωτηρίας που είχε αποκαλύψει ο Κυριος.
Πραξ. 19,24 Δημήτριος γάρ τις ὀνόματι,
ἀργυροκόπος, ποιῶν ναοὺς ἀργυροῦς Ἀρτέμιδος
παρείχετο τοῖς τεχνίταις ἐργασίαν οὐκ ὀλίγην·
Πραξ. 19,24 Διότι κάποιος, ονόματι Δημήτριος, που κατειργάζετο τον
άργυρον και έκανε μικρούς αργυρούς ναούς, μικρογραφίες του ναού της Αρτέμιδος,
και έδιδε επικερδή εργασίαν στους τεχνίτας,
Πραξ. 19,25 οὓς συναθροίσας καὶ
τοὺς περὶ τὰ τοιαῦτα ἐργάτας εἶπεν· ἄνδρες,
ἐπίστασθε ὅτι ἐκ ταύτης τῆς ἐργασίας ἡ εὐπορία
ἡμῶν ἐστι,
Πραξ. 19,25 αυτός εμάζευσε όλους εκείνους, που ησχολούντο με τα έργα
αυτά, και τους είπε· “άνδρες, γνωρίζετε πολύ καλά, ότι από αυτό το επάγγελμα
μας προέρχεται το πλούσιον εισόδημά μας.
Πραξ. 19,26 καὶ θεωρεῖτε
καὶ ἀκούετε ὅτι οὐ μόνον Ἐφέσου, ἀλλὰ
σχεδὸν πάσης τῆς Ἀσίας ὁ Παῦλος οὗτος
πείσας μετέστησεν ἱκανὸν ὄχλον, λέγων ὅτι οὐκ εἰσὶ
θεοὶ οἱ διὰ χειρῶν γινόμενοι.
Πραξ. 19,26 Βλέπετε δε οι ίδιοι και ακούετε ότι πολύ πλήθος, όχι
μόνον της Εφέσου αλλά σχεδόν όλης της Ασίας, αυτός ο Παύλος το έπεισε και το
απεμάκρυνε από την θρησκείαν μας, λέγων ότι οι θεοί που κατασκευάζονται με τα
χέρια των ανθρώπων δεν είναι αληθινοί θεοί.
Πραξ. 19,27 οὐ μόνον δὲ τοῦτο
κινδυνεύει ἡμῖν τὸ μέρος εἰς ἀπελεγμὸν ἐλθεῖν,
ἀλλὰ καὶ τὸ τῆς μεγάλης θεᾶς Ἀρτέμιδος
ἱερὸν εἰς οὐθὲν λογισθῆναι, μέλλειν τε καὶ
καθαιρεῖσθαι τὴν μεγαλειότητα αὐτῆς, ἣν ὅλη
ἡ Ἀσία καὶ ἡ οἰκουμένη σέβεται.
Πραξ. 19,27 Και δεν είναι μόνον ότι κινδυνεύει η εργασία μας να πέση
εις παρακμήν, αλλά δεν θα λογαριάζεται πλέον εις τίποτε και ο ναός της μεγάλης
θεάς Αρτέμιδος και μέλλει να καθαιρεθή και να σβήση η μεγαλειότης αυτής, την
οποίαν όλη η Ασία και η οικουμένη σέβεται”.
Πραξ. 19,28 ἀκούσαντες δὲ
καὶ γενόμενοι πλήρεις θυμοῦ ἔκραζον λέγοντες· μεγάλη ἡ
Ἄρτεμις Ἐφεσίων.
Πραξ. 19,28 Οταν δε άκουσαν εκείνοι αυτά, εκυριεύθησαν από θυμόν και
έκραζαν λέγοντες· “είναι μεγάλη η θεά Αρτεμις των Εφεσίων”.
Εὐαγγέλιο: ( Ίωάν. ιβ΄19- 36 )
Ιω. 12,19 οἱ οὖν
Φαρισαῖοι εἶπον πρὸς ἑαυτούς· θεωρεῖτε ὅτι
οὐκ ὠφελεῖτε οὐδέν; ἴδε ὁ κόσμος ὀπίσω
αὐτοῦ ἀπῆλθεν.
Ιω. 12,19 Οι Φαρισαίοι είπον τότε μεταξύ των· “βλέπετε ότι
δεν ωφελείσθε τίποτε με το να αναβάλλετε την σύλληψίν του; Ιδού ότι όλος ο
κόσμος τώρα επήγε κοντά του”.
Ιω. 12,20 Ἦσαν δέ τινες Ἕλληνες
ἐκ τῶν ἀναβαινόντων ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ
ἑορτῇ.
Ιω. 12,20 Ησαν δε εκεί κατά τας ημέρας εκείνας μερικοί
προσήλυτοι Ελληνες, οι οποίοι είχαν ανεβή εις τα Ιεροσόλυμα, δια να
προσκυνήσουν κατά την εορτήν του Πασχα.
Ιω. 12,21 οὗτοι οὖν
προσῆλθον Φιλίππῳ τῷ ἀπὸ Βηθσαϊδὰ τῆς
Γαλιλαίας, καὶ ἠρώτων αὐτὸν λέγοντες· κύριε,
θέλομεν τὸν Ἰησοῦν ἰδεῖν.
Ιω. 12,21 Αυτοί, λοιπόν, ήλθαν στον Φιλιππον, που κατήγετο
από την Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον παρακαλούσαν, λέγοντες· “κύριε, θέλομεν
να ίδωμεν τον Ιησούν και να ομιλήσωμεν μαζή του”.
Ιω. 12,22 ἔρχεται Φίλιππος
καὶ λέγει τῷ Ἀνδρέᾳ, καὶ πάλιν Ἀνδρέας καὶ
Φίλιππος λέγουσι τῷ Ἰησοῦ·
Ιω. 12,22 Ερχεται ο Φιλιππος και λέγει τούτο στον Ανδρέαν,
μαζή δε κατόπιν, δια λόγους σεβασμού, ο Ανδρέας και ο Φιλιππος λέγουν στον
Ιησούν ότι οι Ελληνες θέλουν να τον ίδουν.
Ιω. 12,23 ὁ δὲ Ἰησοῦς
ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα
ἵνα δοξασθῇ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
Ιω. 12,23 Ο δε Ιησούς απεκρίθη και τους είπε· “έφθασε τώρα η
ωρισμένη από τον Θεόν ώρα, δια να δοξασθή με την σταύρωσιν και την ανάληψίν του
ο υιός του ανθρώπου και να αναγνωρισθή ως Μεσσίας και Λυτρωτής από τους
Ελληνας, οι οποίοι αυτήν την στιγμήν αντιπροσωπεύουν και όλον τον εθνικόν
κόσμον.
Ιω. 12,24 ἀμὴν ἀμὴν
λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου
πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς
μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν
καρπὸν φέρει.
Ιω. 12,24 Σας διαβεβαιώνω, εάν ο κόκκος του σιταριού δεν πέση
στο χώμα και δεν αποθάνη, αυτός μένει μόνος. Εάν όμως σπαρή και ταφή εις την
γην, τότε βλαστάνει και φέρει πολύν καρπόν. (Ετσι και εγώ θα αποθάνω επί του
σταυρού, δια να φέρω με την μεγάλην αυτήν θυσίαν πολλήν καρποφορίαν).
Ιω. 12,25 ὁ φιλῶν τὴν
ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ μισῶν
τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ,
εἰς ζωὴν αἰώνιον φυλάξει αὐτήν.
Ιω. 12,25 Εκείνος, που την αγαπά την ζωήν του και αποφεύγει
να την θυσιάση, όταν το καθήκον το επιβάλλη, αυτός θα την χάση εις την
αιωνιότητα. Και εκείνος, που χάριν του καθήκοντός του δεν υπολογίζει την ζωήν
του στον κόσμον αυτόν, θα την εξασφαλίση και θα απολαύση την αιώνιον ζωήν.
Ιω. 12 ,26 ἐὰν ἐμοὶ
διακονῇ τις, ἐμοὶ ἀκολουθείτω, καὶ ὅπου εἰμὶ
ἐγώ, ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς
ἔσται· καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ, τιμήσει
αὐτὸν ὁ πατήρ.
Ιω. 12,26 Οποιος με υπηρετεί με πίστιν, ας με ακολουθήση με
αυταπάρνησιν. Και όπου είμαι εγώ, μετά την σταύρωσιν εις την αιωνίαν δόξαν,
εκεί θα είναι και ο ιδικός μου διάκονος. Μαθετε δε και τούτο, ότι εκείνον που
με υπηρετεί, θα τον δοξάση ο Πατήρ.
Ιω. 12,27 Νῦν ἡ ψυχή
μου τετάρακται, καὶ τί εἴπω; πάτερ, σῶσον με ἐκ τῆς
ὥρας ταύτης. ἀλλὰ διά τοῦτο ἦλθον εἰς τὴν
ὥραν ταύτην.
Ιω. 12,27 Τωρα που πλησιάζει η μεγάλη ώρα του σταυρικού μου
θανάτου, η ψυχή μου έχει ταραχθή από την τόσον φυσικήν οδύνην ένεκα του υψίστου
αυτού μαρτυρίου. Και τι να είπω; Πατερ, γλύτωσέ με από την ώραν αυτήν. Αλλά δια
τούτο ακριβώς έφθασα εις την ώραν αυτήν, δια να προσφέρω την μεγάλην λυτρωτικήν
θυσίαν προς σωτηρίαν του κόσμου.
Ιω. 12,28 πάτερ, δόξασόν σου τὸ
ὄνομα. ἦλθεν οὖν φωνὴ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ·
καὶ ἐδόξασα καὶ πάλιν δοξάσω.
Ιω. 12,28 Πατερ, με την θυσίαν και το όλον έργον μου, κάμε να
δοξασθή το όνομά σου”. Ηλθε τότε φωνή από τον ουρανόν και είπε· “και εδόξασα το
όνομά μου με όλην την μέχρι σήμερα αγιωτάτην ζωήν σου και δράσιν σου και πάλιν
θα το δοξάσω με την λυτρωτικήν θυσίαν σου και την ένδοξον ανάστασίν σου”.
Ιω. 12,29 ὁ οὖν ὄχλος
ὁ ἑστὼς καὶ ἀκούσας ἔλεγε βροντὴν
γεγονέναι· ἄλλοι ἔλεγον· ἄγγελος αὐτῷ
λελάληκεν.
Ιω. 12,29 Ο λαός, που εστέκετο εκεί και ήκουσε την φωνήν,
έλεγεν ότι έγινε βροντή. Αλλοι έλεγαν ότι άγγελος ωμίλησεν εις αυτόν.
Ιω. 12,30 ἀπεκρίθη ὁ
Ἰησοῦς καὶ εἶπεν· οὐ δι᾿ ἐμὲ
αὕτη ἡ φωνὴ γέγονεν, ἀλλὰ δι᾿ ὑμᾶς.
Ιω. 12,30 Απήντησεν ο Ιησούς και είπε· “η φωνή δεν έγινε δι'
εμέ, αλλά έγινε για σας, δια να βεβαιωθήτε δηλαδή ότι πράγματι με έστειλε ο
Θεός.
Ιω. 12,31 νῦν κρίσις ἐστὶ
τοῦ κόσμου τούτου, νῦν ὁ ἄρχων τοῦ κόσμου τούτου ἐκβληθήσεται
ἔξω·
Ιω. 12,31 Τωρα, που εγώ θα σταυρωθώ, κρίνεται ο κόσμος και
θα ξεχωρίσουν οι πιστοί από τους απίστους. Τωρα ο άρχων του αμαρτωλού τούτου
κόσμου θα κρημνισθή από την εξουσίαν του, θα χάση τους υπηκόους του και θα
ριφθή έξω.
Ιω. 12,32 κἀγὼ ἐὰν
ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας ἑλκύσω πρὸς ἐμαυτόν.
Ιω. 12,32 Τουναντίον όμως εγώ, εάν υψωθώ επάνω στον σταυρόν
και δια του σταυρού αναληφθώ στους ουρανούς, όλους τους καλοπροαιρέτους
Ιουδαίους και Ελληνας θα ελκύσω προς τον ευατόν μου”.
Ιω. 12,33 τοῦτο δὲ ἔλεγε
σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν ἀποθνήσκειν.
Ιω. 12,33 Ελεγε δε τούτο, υποδουλώνων τον σταυρικόν θάνατον,
με τον οποίον επρόκειτο να πεθάνη.
Ιω. 12,34 ἀπεκρίθη αὐτῷ
ὁ ὄχλος· ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ
νόμου ὅτι ὁ Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα,
καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν
τοῦ ἀνθρώπου; τίς ἐστιν οὗτος ὁ υἱὸς
τοῦ ἀνθρώπου;
Ιω. 12,34 Απήντησεν εις αυτόν ο λαός· “ημείς έχομεν
πληροφορηθή από τον νόμον ότι ο Χριστός μένει αθάνατος στον αιώνα· και πως συ
λέγεις ότι πρέπει να υψωθή επάνω στον σταυρόν ο υιός του ανθρώπου; Ποίος είναι
αυτός ο υιός του ανθρώπου; Είναι ο Χριστός η όχι;”
Ιω. 12,35 εἶπεν οὖν
αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἔτι μικρὸν
χρόνον τὸ φῶς μεθ᾿ ὑμῶν ἐστι· περιπατεῖτε
ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς
καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ
οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει.
Ιω. 12,35 Είπε τότε εις αυτούς ο Ιησούς· “ολίγον ακόμη
χρόνον έχετε μαζή σας εμέ, που είμαι το φως του κόσμου· βαδίζετε, έως ότου
έχετε το φως, δια να μη σας καταλάβη το σκοτάδι. Και εκείνος, που περιπατεί
μέσα στο σκοτάδι, δεν ξέρει που πηγαίνει.
Ιω. 12,36 ἕως τὸ φῶς
ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ
φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ Ἰησοῦς, καὶ
ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ᾿ αὐτῶν.
Ιω. 12,36 Εως ότου έχετε μεταξύ σας το φως, πιστεύετε στο
φως, δηλαδή εις εμέ, που είμαι το φως του κόσμου, δια να γίνετε και σεις παιδιά
του φωτός, φωτισμένοι από την διδασκαλίαν μου”. Αυτά εδίδαξεν ο Ιησούς και
εβγήκεν έξω από την Ιερουσαλήμ και εκρύβη από αυτούς, δια να μη εξερεθίζωνται
περισσότερον οι εχθροί του.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
