Στά 1463 Ἀρχιμανδρίτης τῆς Μονῆς τῶν Σπηλαίων ἦταν ὁ μακάριος Νικόλαος.
Ἀνήμερα τό Πάσχα ἐκείνης τῆς χρονιᾶς, τήν ἡμέρα πού ὅλοι οἱ χριστιανοί ἑόρταζαν «θανάτου τήν νέκρωσιν» καί «ᾍδου τήν
καθαίρεσιν», ἕνας ἀπό τούς Πατέρες τῆς Μονῆς, ὁ εὐλαβής καί ἐνάρετος
ἱερομόναχος Διονύσιος Στέπα, μπῆκε στό σπήλαιο τοῦ ὁσίου Ἀντωνίου γιά νά
θυμιάση τά σεπτά σκηνώματα τῶν κεκοιμημένων ἁγίων.
Τόν ἀκολουθοῦσαν καί μερικοί ἄλλοι ἀδελφοί μέ ἀναμμένες λαμπάδες.
Σάν ἔφτασε στόν τόπο ὅπου παλαιά ἦταν ἡ τράπεζα τῶν σπηλαιωτῶν μοναχῶν, ὁ
μακάριος Διονύσιος θυμίασε τά ἅγια λείψανα και φώναξε εὐφρόσυνα:
– Ἅγιοι Πατέρες καί Ἀδελφοί! «Αὕτη ἡ κλητή και Ἁγία Ἡμέρα, ἡ Μία τῶν
Σαββάτων, ἡ Βασιλίς καί Κυρία, ἑορτῶν Ἑορτή καί Πανήγυρις ἐστί
πανηγύρεων»! Χριστός Ἀνέστη!
