Το 1975 είδα μια διαφήμιση για τους γιατρούς που έκαναν βελονισμό και πήγα και σπούδασα βελονισμό, επί τρία χρόνια.
Σε μια συνάντησή μου με τον Παππούλη, τον εκλιπαρούσα να μου επιτρέψει να συνεχίσω να ασκώ τον βελονισμό, διότι ο πνευματικός μου μου είχε πει να σταματήσω να ασχολούμαι και αυτό με είχε στενοχωρήσει. «Αυτά να τ’ αφήσεις. Είναι δαιμονικά πράγματα», μου απάντησε ο Γέροντας. Μα,
Παππούλη μου, αντέδρασα εγώ, αφού είναι επιστημονικώς αποδεδειγμένα,
έχουν περάσει από ελέγχους, είναι τούτο, είναι εκείνο...Προσπαθούσα να τον πείσω με «επιστημονικά» επιχειρήματα, αλλά μάταια.«Θα κάνεις αυτό που σου λέω», μου είπε κοφτά. Τέλος πάντων, έφυγα.
Μετά παρακάλεσα έναν γνωστό
μου γιατρό, που η γυναίκα του και φίλη μου ήταν πνευματικοπαίδι του
Γέροντα, να του εξηγήσει για τον βελονισμό. Εκείνος μάλιστα είχε και μια
σχετική εμπειρία, όταν κάποτε, εξαιτίας του πονοκεφάλου που τον
ταλαιπωρούσε, του είχα κάνει στο αυτί του όχι ακριβώς βελονισμό, αλλά
ηλεκτροριφλέξ και είχε σταματήσει ο πονοκέφαλος. «Να της πεις να τ’ αφήσει αυτά, είναι δαιμονικά!», επανέλαβε ο Γέροντας. Τελικά, μη έχοντας άλλη επιλογή, σταμάτησα να ασχολούμαι με τον βελονισμό.
Το ίδιο, επίσης, μου είπε ο Γέροντας όταν τον ρώτησα για την ομοιοπαθητική:«Αυτά είναι δαιμονικά. Ειδικά το πρώτο χάπι που δίνουν και τού κάνουν “δυναμοποίηση”. Όλα αυτά είναι δαιμονικά. Εσύ να κάνεις μόνο την δουλειά που σου ανέθεσε ο Κύριος».
Τότε είδα καθαρά ότι έπρεπε από την αρχή να είχα κάνει υπακοή στον
πνευματικό μου, που μου είχε πει να σταματήσω, αλλά δυστυχώς τότε δεν
ήξερα τίποτε για την υπακοή.
Το Κέντρο Προγραμματισμού Ζωής
Στο σημείο αυτό θα κάνω πάλι μία παρένθεση, για να σάς αναφέρω αυτά που μου συνέβησαν πριν γνωρίσω τον Γέροντα Πορφύριο.