Τότε
στήν Κατοχή, στήν πείνα, πήγα σ’ ένα παρεκκλήσι νά ανάψω τό καντηλάκι.
Καί εκεί λοιπόν, απ’ έξω από τόν φράχτη είχε συκιές. Καί παρακάλεσα:
«βοήθησε, Χριστέ μου, νά κόψω ένα συκάκι, μόνο ενα συκάκι». Η πείνα νά
σέ δουλεύη, νά σέ θερίζη. Καί πήγα καί έκοψα ένα συκαλάκι καί τό έφαγα
νά δυναμώσω καί αμέσως ένοιωσα τύψεις, γιατί νά κόψω τό σύκο αυτό. Πήγα
λοιπόν στον πνευματικό καί εξομολογήθηκα: «έκοψα ένα σύκο' αλλά η πείνα
τόσο πολύ μ’ ανάγκασε». Καί μου απάντησε: «όταν θά γίνης σε καλή
κατάσταση θά πάρης τρεις οκάδες σύκα καί θά τά μοιράσης γι’ αυτό πού
έκλεψες».
Ξεκινήσαμε
μια μέρα τρία κορίτσια νά πάμε στήν Ζαγορά, στο πίσω μέρος τού
ανατολικού Πηλίου, γιατί γνώριζα κάποια οικογένεια εκεί πέρα καί
σκέφτηκα: «ας πάω, μήπως μου δώση λίγο ψωμάκι καί λίγο λαδάκι». Μόλις
φθάσαμε εκεί πέρα καί με είδαν, άρχισαν νά κλαίνε. «Πάει τό Μαρικάκι, θά
πεθάνη». Ημουν σκελετός καί είχε βγή χνούδι στο πρόσωπό μου άπό τήν
αδυναμία. Αύτοί λοιπόν οι καημένοι μάζεψαν πατάτες από ’δώ καί από ’κει,
μάζεψαν λίγο λαδάκι καί μου τά ετοίμασαν. Τό βράδυ έκοψαν γιά νά φάμε
ζυμωτό ψωμί καί έφαγα ένα καρβέλι. Πώς τοφαγα; Που πήγε; «Φάγε», μου
έλεγαν. Μου έδιναν πατάτες βραστές, άπό όλα..., όλα τάτρωγα. Δεν
χόρταινα. Μου έδωσαν καί πατάτες μαζί μου' πώς νά τις σηκώσω;
