Συνοπτικά σχόλια
Και αυτό το κείμενο, γραμμένο προφανώς από πέννα οσιωτάτου μοναχού,
γευομένου τους γλυκυτάτους καρπούς της νοεράς και καρδιακής προσευχής
-ώστε να την παρομοιάζει με τις “χρυσές φιάλες” της Αποκαλύψεως, αλλά
και με φως που φωτίζει την ψυχή και ανάβει την καρδιά από τις φλόγες της
θείας αγάπης – εντάσσεται στην Φιλοκαλία, για να εξάρει την αξία της
νοεράς προσευχής, αλλά και την υποχρέωση, χάριν της σωτηρίας τους, να
την χρησιμοποιούν και οι λαϊκοί στον κόσμο.
Και για να ενισχύσει τους αμφιβάλλοντες, για την ωφελιμότητα της
αδιαλείπτου προσευχής και από τους μη μοναχούς, προβάλλει δύο
ακαταμάχητα τεκμήρια. Πρώτο, την εξ ουρανού μαρτυρία, δια του Αγγέλου
στον απλούν γέροντα μοναχόν Ιώβ, που αντέλλεγε στον θείον Παλαμά και
δεύτερο, αυτόν τον άγιο Πατέρα του Κωνσταντίνον, αναδειχθέντα
θαυματουργό διά της αδιαλείπτου νοεράς προσευχής, που, από την κατοχή
της γλυκύτητός της, δεν μπορούσε να παρακολουθήσει τις συζητήσεις στα
ανακτοβούλια, στα οποία παρίστατο και αυτός.
