Ἡ Λατρεία τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν Ἁγιορείτη μοναχὸ δὲν εἶναι κάτι περιθωριακὸ ἢ
ἐπὶ μέρους, ἀλλὰ κατέχει τὴν κεντρικὴ θέσι στὴ ζωή του. Στὴν Θεία
Λατρεία λατρεύει = ὑπηρετεῖ, προσφέρεται στὸν Θεό. Ἐκφράζει καὶ αὐξάνει
τὴν ἀγάπη του πρὸς τὸν Θεό. Πραγματοποιεῖ τὸν μυστικὸ γάμο μὲ τὸν Νυμφίο
Χριστό, γιὰ τὸν ὁποῖον ἄλλως τε καὶ ἐξῆλθε τοῦ κόσμου.
Στὴν Θεία Λατρεία (μὲ κέντρο τὴν Θ. Εὐχαριστία) ὄχι μόνο προσφέρεται
στὸν Θεό, ἀλλὰ καὶ ἀποκτᾶ, οἰκειοῦται τὸν Θεό [ἡ ρίζα -λα- (λατρεία)
σημαίνει κτῆσι].
Στὴν Θεία Λατρεία ἀποκτᾶ τὸ ὀρθόδοξο ἦθος, τὸ ἦθος τοῦ Χριστοῦ, ἦθος
θυσιαστικὸ καὶ ἀγαπητικό, ὥστε νὰ μὴ ζῆ γιὰ τὸν ἑαυτό του
(ἀνθρωποκεντρικά), ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεὸ (θεανθρωποκεντρικά) καὶ τὸν ἀδελφό
του, καὶ ὅλη του ἡ ζωὴ νὰ γίνεται θυσία καὶ προσφορά.
Στὴν Θεία Λατρεία βλέπει τὸν Χριστὸ γεννώμενον ἐν Βηθλεέμ, διδάσκοντα,
θαυματουργοῦντα, πάσχοντα, ἀναστάντα, ἀναληφθέντα, πέμποντα τὸν
Παράκλητο, καὶ πάλιν ἐρχόμενον μετὰ δόξης. Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ
Ἁγιορείτης γράφει ὅτι στὸν ὀρθόδοξο Ναὸ ὑπάρχουν ὅλα τὰ πανάγια
προσκυνήματα τῆς Ἁγίας Γῆς καὶ ὅτι ὁ Ναὸς εἶναι ἐπίγειος οὐρανός.
