Πολλές φορές ακούμε να γίνεται λόγος για «μικρά» αμαρτήματα. Αυτά μάλιστα παρουσιάζονται σ’ εμάς ως… απαραίτητα, διότι ακούμε πολλούς και πολλές, όταν λέμε ότι πρέπει να διορθωθούμε ολοκληρωτικά, να πετάγονται σαν ελατήρια, λέγοντας, μα δεν θα έχουμε τίποτε; δεν θα φωνάξουμε λίγο, δεν θα θυμώσουμε, δεν θα ζηλέψουμε αν ο άλλος είναι πιο καλός ή έχει κάτι πιο καλό, δεν θα πούμε και ένα ψέμα απαραίτητο; κ.τ.τ.
Και πλανόμαστε έτσι, ότι μπορούμε (δεν πειράζει) να έχουμε αυτά τα μικρά
φιδάκια, ξεχνώντας ότι τα θανάσιμα αμαρτήματα είναι μεγάλα φίδια ενώ τα
συγγνωστά, μικρά. Και ότι και αυτά δεν παύουν να είναι φίδια, έστω και
αν είναι μικρά. Και ακόμη, ότι και αυτά τα μεγάλα αμαρτήματα από μικρά
έγιναν μεγάλα, δηλαδή από συγγνωστά έγιναν θανάσιμα που μας οδηγούν,
αργά ίσως, αλλά σταθερά στην Κόλαση.
Επειδή, λοιπόν, η διάκριση της αμαρτίας είναι απαραίτητη για κάθε άνθρωπο, θα αναφέρουμε λίγα πράγματα.
Είναι άξιο προσοχής κάτι που λένε πολλοί Πατέρες, δηλαδή, να προσέχουμε
πολύ στα μικρά αμαρτήματα, «διότι τα πολλά μικρά αμαρτήματα κάνουν ένα
μεγάλο». Και ο Κορέσσιος ερμηνεύοντάς το αυτό λέει: «Ας μην καταφρονούμε
τα μικρά αμαρτήματα διότι είναι μικρά, καθότι και αυτός που κλέβει λίγο
αλλά συνεχώς, αμαρτάνει θανάσιμα». Αλλά και ο Μέγας Βασίλειος, παρότι
γνώριζε ότι στο ιερό Ευαγγέλιο βρίσκουμε διαφορά κουνουπιού και καμήλας,
καρφιού και δοκαριού κλπ., εντούτοις λέει ότι στην Καινή Διαθήκη δεν
υπάρχει διαφορά μεγάλου και μικρού αμαρτήματος.
