Αυτό το νεοφανές άστρο του στερεώματος της Εκκλησίας, ο όσιος Σιλουανός –κατά κόσμον Συμεών Ιβάνοβιτς Αντόνωφ– γεννήθηκε το 1866 σε οικογένεια χωρικών της περιφέρειας Ταμπώφ της Ρωσίας. Από την ηλικία των τεσσάρων ετών αναρωτιόταν: «Πού είναι αυτός ο Θεός; Όταν μεγαλώσω, θα γυρίσω όλη την γη αναζητώντας τον!»
Όταν μεγάλωσε, οι βίοι των αγίων και τα θαύματά τους πυρπόλησαν την
νεανική του καρδιά από αγάπη προς τον Θεό, ο νους του προσκολλήθηκε στην
αδιάλειπτη μνήμη του και προσευχόταν πολύ με δάκρυα. Η χαρισματική αυτή
κατάσταση, που διήρκεσε τρεις μήνες, διήγειρε μέσα του τον πόθο για τη
μοναχική ζωη. Νέος όμως, εύθυμος εκ χαρακτήρος και προικισμένος με
εξαιρετική φυσική δύναμη, επανήλθε στην κοσμική ζωή και συμμετείχε σε
όλες τις διασκεδάσεις του χωριού. Καποια ημέρα σε μία συμπλοκή παρά λίγο
θα σκότωνε ένα συγχωριανό του. Λίγο καιρό μετά από αυτό το επεισόδιο
αποκοιμήθηκε ελαφρά και είδε στον ύπνο του ένα φίδι να σύρεται μέσα του
από το στόμα. Μαζί με την αηδία που ένοιωσε άκουσε την φωνή της Θεοτόκου
να του λέει με ασυνήθιστη γλυκύτητα: «Κατάπιες στο όνειρό σου φίδι και
δεν σου άρεσε· το ίδιο δεν αρέσει και σε μένα να βλέπω τα έργα σου».
Ύστερα από την κλήση αυτή η ζωη του άλλαξε ριζικά. Αισθάνθηκε βαθειά
αποστροφή προς την αμαρτία και κυριευμένος από θερμή μετάνοια δεν
σκεπτόταν τίποτε άλλο παρά μόνο το Άγιον Όρος και τη μέλλουσα κρίση. Το
1892, αμέσως μόλις τελείωσε την στρατιωτική του θητεία, ζήτησε από τον
άγιο Ιωάννη της Κροστάνδης να εύχεται γι’ αυτόν «να μην τον κρατήσει ο
κόσμος» και ανεχώρησε για το Περιβόλι της Παναγίας. Εισήλθε ως δόκιμος
στη ρωσική μονή του αγίου Παντελεήμονος, που τότε βρισκόταν στο ύψιστο
σημείο της ακμής της και αριθμούσε δύο χιλιάδες περίπου μοναχούς.
