Πρωτοπρεσβύτερος Χριστόδουλος Χατζηθανάσης
Ξέρουμε όλοι την ιστορία με τη Γαλλίδα που μιλούσε ο π. Πορφύριος
ελληνικά και η Γαλλίδα γαλλικά χωρίς ο ένας να ξέρει γαλλικά και χωρίς ο
άλλος να ξέρει ελληνικά. Αυτή είναι γλωσσολαλία, αν θέλουνε να μάθουνε
οι Προτεστάντες για γλωσσολαλίες κ.λπ.
Έτσι μου είχε εξηγήσει τη γλωσσολαλία του Αγίου Πνεύματος την
Πεντηκοστή. Οι Απόστολοι μιλούσαν στη γλώσσα τους και οι άλλοι
καταλάβαιναν στη δικιά τους γλώσσα. Το ίδιο έκανε και ο π. Πορφύριος.
Αυτή
είναι η γλωσσολαλία και όχι αυτά τα ουρλιάγματα που κάνουν οι
Προτεστάντες και που τά ’χουμε ακούσει και συμβαίνουν κάθε τόσο.
Ξέρουμε επίσης ότι ο π. Πορφύριος είχε και το άλλο. Μπορούσε κι έβλεπε
τα πάντα στο παρόν, στο παρελθόν και στο μέλλον, μέσα στη γη και στον
ουρανό και παντού είτε ήταν αρχαία είτε ήταν διαμάντια είτε ήταν
πετρέλαιο. Το μόνο που έλεγε ήταν το νερό. Ξέρετε γιατί έλεγε το νερό;
Γιατί το θεωρούσε ευλογία το νερό. Θα σας πω μια πολύ σύντομη ιστορία:
Είχε πάει σε κάποιο χωριό να εξομολογήσει ένα πνευματικό του παιδί.
