Όταν ο πατριάρχης Ιακώβ, αναχωρώντας από
τη πατρική εστία, εξαιτίας της κατ’ αυτού απειλής του αδελφού του Ησαύ,
έφθασε κοντά στη δύση του ηλίου σε έρημο τόπο, πήρε έναν λίθο, τον
έβαλε κάτω από το κεφάλι του και κοιμήθηκε. Είδε τότε σκάλα
στηριγμένη στη γη, της οποίας η κεφαλή έφθανε στον ουρανό και οι Άγγελοι
του Θεού ανέβαιναν και κατέβαιναν σε αυτήν, ο δε Κύριος στηριζόταν πάνω
της… Όταν σηκώθηκε ο Ιακώβ από τον ύπνο, είπε: «Ως φοβερός ο τόπος ούτος! Ουκ έστι τούτο αλλ’ ή οίκος Θεού και αύτη η πύλη του ουρανού» (Γεν. 28:17).
Η σκάλα εκείνη η μυστική ήταν τύπος και εικόνα της νοητής κλίμακας, της Υπεραγίας Θεοτόκου και Αειπαρθένου Μαρίας, της οποίας την σεβάσμια Κοίμηση περιχαρώς εορτάζουμε.
Μετά την παράβαση και παρακοή των πρωτοπλάστων, μεταξύ ουρανού και γης
δεν υπήρχε καμία επικοινωνία. Πεθαίνοντας οι άνθρωποι μετέβαιναν στον
Άδη. Πέρασαν περίπου πέντε χιλιάδες έτη και δεν βρισκόταν μέσον για να
επικοινωνήσει η γη με τον ουρανό, ο άνθρωπος με τον Θεό. Υπήρχε τείχος.
Υπήρχε φραγμός αδιάρρηκτος. Βρέθηκε, τέλος, το μέσον που χάλασε τον
μεσότοιχο, διέρρηξε τον φραγμό, κατέβασε από τους ουρανούς τον Θεό,
ανέβασε τον άνθρωπο στον ουρανό, ένωσε τα επίγεια με τα επουράνια και
έγινε εύκολη η διάβαση και η ανάβαση των ανθρώπων από τη γη στα ουράνια.
Όλα, όλα αυτά γνωρίζετε, αγαπητοί μου, ποιος τα επετέλεσε; Η πανύμνητη
Παρθένος που εορτάζουμε σήμερα!
