Πάνε κάποια χρόνια πριν όταν ένας φοιτητής ο Θ. ήταν στο πτυχίο μια δύσκολης σχολής του Πανεπιστημίου. Είχε για διαφόρους προσωπικούς λόγους καθυστερήσει να πάρει πτυχίο και συγχρόνως είχε αρραβωνιαστεί με σκοπό γρήγορα να παντρευτεί.
Η καθυστέρηση του πτυχίου είχε δημιουργήσει στενοχώρια, τόσο στους
γονείς του, στην αρραβωνιαστικιά του, αλλά και στους αγαπημένους φίλους
του.
Έτσι μια μέρα ξεκίνησε να πάει στον Παππούλη Παΐσιο για να του ζητήσει
τη γνώμη του, αν δηλαδή πρέπει να διακόψει τη σχολή, αφού δεν μπόρεσε να
τελειώσει, και να πιάσει μια άλλη δουλειά ενόψει του γάμου ή να
συνεχίσει και να δώσει αυτό το δύσκολο μάθημα στον πολύ απαιτητικό και
δύστροπο καθηγητή.
Ο Παππούλης ήταν κάθετος... βεβαίως να δώσεις το μάθημα και αφού εσύ πια
δεν μπορείς να κάνεις ως άνθρωπος κάτι θα σε βοηθήσουμε εμείς (πάντα ο
Παππούλης χρησιμοποιούσε τον πληθυντικό). Μίλησαν και για άλλα θέματα
προσωπικά, και τον έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη να συνεχίσει τον αγώνα
υποσχόμενος την παρά Θεού βοήθεια μέσω της προσευχής του.
Ο Θ. επέστρεψε όλο χαρά και δύναμη στη πόλη που σπούδαζε και έβαλε όλα
τα δυνατά του να διαβάσει και με βεβαία την ελπίδα και με την ευχή του
Γέροντα πήγε να γράψει.
Πίστευε ότι θα το πέρναγε το δύσκολο μάθημα με όσα είχε γράψει.
Πέρασαν οι μέρες και στην αγωνία του πήγε και βρήκε τον καθηγητή να ρωτήσει αν το πέρασε.....
