Πολλά
έζησα εκείνα τα χρόνια που ήμουν στην Πολυκλινική. Η Ελλάδα, και κυρίως
η Αθήνα, υπέφερε απ’ τις ταλαιπωρίες του πολέμου, την κατοχή, την πείνα
και το θάνατο που θέριζε καθημερινά τους ανθρώπους.
Μοιραζόμουν μαζί τους τα πρόσφορα κι ό,τι άλλο μου φέρνανε. Αλλά και ο
ψυχικός πόνος μ’ έκανε να συμπάσχω, βλέποντας τα βάθη των ψυχών τους με
το χάρισμα της διοράσεως. Όποιος ερχόταν και μου έλεγε για ένα σωματικό
πόνο, το έκανα θέμα προσευχής. Και
αυτό πάλι το γεγονός με παρακινούσε σε μελέτη. «Βλέποντας» ένα άρρωστο
μέλος του σώματος, ήθελα να γνωρίσω την επιστημονική του ονομασία αλλά
και τη θέση που έχουν όλα τα όργανα του σώματος, η χολή, το πάγκρεας
κ.λπ. Γι’ αυτό αγόρασα βιβλία της ιατρικής, ανατομίας, φυσιολογίας κ.α.,
ώστε να μελετήσω και να κατατοπισθώ. Για ένα, μάλιστα, διάστημα
παρακολούθησα και παραδόσεις στην Ιατρική Σχολή για μεγαλύτερη
κατάρτιση. Τη φιλομάθεια αυτή την είχα για όλα τα πράγματα. Ήθελα όλα να
τα μαθαίνω μέχρι το βάθος και το πλάτος. Πήγαινα σ’ ένα εργοστάσιο;
Ήθελα να μάθω και τις λεπτομέρειες, πώς λειτουργεί. Επισκεπτόμουν ένα
μουσείο; Επί ώρες περιεργαζόμουν τα γλυπτά. Εδώ θα σας αναφέρω ένα
περιστατικό.
Μια Κυριακή, προς το μεσημέρι, περνούσα έξω απ’ το Αρχαιολογικό Μουσείο.
Είχα λίγο χρόνο και σκέφθηκα να μπω μέσα. Προχωρούσα στις αίθουσες
κοιτάζοντας τ’ αγάλματα. Σε μια αίθουσα ήταν ένα γκρουπ. Μια ξεναγός
τούς εξηγούσε. Ήταν απόλυτη ησυχία. Πλησίασα λίγο. Όταν, όμως, με είδε η
ξεναγός, τους είπε ψιθυριστά:
