Ένας σκητιώτης με μεγάλη επίδοση στην πρακτική χριστιανική ζωή, απλοϊκός
στην πίστη, έπεφτε σε σφάλματα λόγω της αγραμματοσύνης του. Έλεγε: «Ο
άρτος που παίρνουμε με την Θεία Κοινωνία δεν είναι αληθινά σώμα Χριστού,
αλλά ομοίωμα».
Δύο γέροντες άκουσαν ότι λέει αυτά τα λόγια και επειδή από τον τρόπο της
ζωής του γνώριζαν ότι αυτός ήταν μεγάλος, σκέφτηκαν ότι από ακακία και
αφελότητα μιλάει έτσι. Ήρθαν λοιπόν και του λένε: (…)
«Ας
κάνουμε προσευχή στον Θεό αυτήν την εβδομάδα γι’ αυτό το μυστήριο της
πίστεώς μας και έχουμε πεποίθηση ότι ο Θεός θα μας φανερώσει την
αλήθεια». Ο Γέροντας δέχτηκε με χαρά αυτή την πρόταση και προσευχόταν
στον Θεό με τα λόγια: «Κύριε, Εσύ γνωρίζεις ότι δεν απιστώ κινούμενος
από κακία, αλλά για να μην πλανηθώ από άγνοια. Φανέρωσέ μου την αλήθεια ,
Κύριε, Ιησού Χριστέ». Οι Γέροντες γύρισαν στα κελλιά τους και
παρακαλούσαν κι αυτοί τον Θεό με την προσευχή. […] Και ο Θεός άκουσε και
τους δύο.
Όταν συμπληρώθηκε η εβδομάδα , ήρθαν στην εκκλησία την Κυριακή. Κάθισαν
μόνοι οι τρεις σε ένα μιντέρι- στη μέση ήταν ο Γέροντας.
