Ο Βελονισμός υπό το πρίσμα της ιατρικής επιστήμης
του Αθανασίου Β. Αβραμίδη,
καρδιολόγου - καθηγητού Παθολογίας Πανεπιστημίου Αθηνών
ΠΡΟΛΟΓΟΣ
H επινόηση του βελονισμού ως θεραπευτικής μεθόδου, ανάγεται χρονικώς στα
βάθη μυθικών αφηγήσεων των Κινέζων. Χρειάσθηκαν δε πολλές χιλιετηρίδες
ώστε να προκύψουν σχετικές πληροφορίες από τυχαία γεγονότα ή μύθους
αρχικώς της καθημερινής ζωής.
Μέσα από την καθημερινή βιοπάλη για την επιβίωσή του, «έβλεπε» ο
άνθρωπος ότι ορισμένοι, τάχα, από τους τραυματισμούς ή κάποια τυχαία
τσιμπήματα εντόμων, τους απήλλασαν κάποτε από διάφορες νοσηρές
καταστάσεις. Οι πιο παρατηρητικοί συγκέντρωναν κατά καιρούς τέτοιου
είδους «πληροφορίες» και κάποιοι « τόλμησαν» να αντιγράψουν την
«αυτόματη», όπως χαρακτηρίσθηκε αργότερα, προστασία την οποία τους
παρείχαν τα κάποια «τυχαία» γεγονότα αλλά και η «πείρα της ζωής». Έτσι,
άρχισαν κάποιοι να κεντρίζουν, να πληγώνουν ή να βελονίζουν, με λεπτές
πέτρινες βελόνες, διάφορα κάπως πιο συγκεκριμένα σημεία, για τα οποία
προέκυπτε σχετική «εμπειρία».
Κάπως έτσι θα μπορούσε να υποθέσει κανείς, ότι άρχισε η βελονοθεραπεία και μάλιστα ως ένα είδος μυστικιστικής θεραπευτικής.
1. Οι «δεκατρείς δαίμονες».
Η αρρώστια πάντοτε αποδιδόταν σε επίδραση κακοποιών υπερφυσικών
δυνάμεων. Στην Κίνα πίστευαν ότι «δρούσαν» αόρατες δυνάμεις τις οποίες
προσωποποίησαν με τα «δαιμόνια» [1]. Από αυτά, άλλα ήσαν αγαθοεργά, τα
οποία η παράδοση αναφέρει με το όνομα Σεν, άλλα δε κακοποιά, τα οποία
αποκαλούσαν Κουέι. Η αρρώστια λοιπόν ήταν έργο των Κουέι. Δαιμόνων,
δηλαδή εξειδικευμένων ή προορισμένων να προκαλούν αρρώστιες.
