Τον όσιο Ιωάννη τον Χοζεβίτη (1913–1960) τον γνώρισα προσωπικά το έτος
1933, όταν αυτός μπήκε σαν δόκιμος μοναχός στο μεγάλο Μοναστήρι Νεάμτσου
της Μολδαβίας, στη Ρουμανία. Παραμένουν ζωντανά στη μνήμη μου η
αδύνατη, η σεμνή, η ταπεινή, μα και η φωτεινή μορφή του εικοσαετούς,
τότε, νέου.
Αφού ασπάσθηκε τη μοναχική ζωή ο νεαρός Ηλίας –διότι αυτό ήταν το όνομα
που πήρε κατά το Βάπτισμά του–, εντυπωσιάσθηκε ιδιαίτερα με τις ιερές
αναγνώσεις που έκαμνε από τη ζωή των μεγάλων ασκητών της Αιγύπτου και
Παλαιστίνης και στη νεανική και καθαρή του καρδιά
άναψε ένας άσβεστος πόθος ν’ ακολουθήσει κι αυτός
αυτή τη ζωή. Τον κατέτρωγε αυτός ο πόθος και δεν ησύχασε, παρά μόνο όταν
«πήγε και κατοίκησε στην έρημο» (Ψαλμ. 54, 7), στην ονομαστή έρημο του
Ρουβά, κοντά στο Μοναστήρι του Χοζεβά της ερήμου του Ιορδάνου.
Πίσω απ’ αυτό τον πόθο και την επιθυμία του οσίου Ιωάννου κρύβονταν δύο
μυστικές αποκαλύψεις, τις οποίες μας τις παρουσιάζει στις
«Εξομολογήσεις» του –γραμμένες όλες με ποιητική μορφή– και στις οποίες
θέλουμε να επιμείνουμε λίγο.
Από πολλή μικρή ηλικία το παιδί παρέμεινε ορφανό από πατέρα και μητέρα
και το μεγάλωσε η γιαγιά του Μαρία, μια ευσεβέστατη και πολύ πιστή
γυναίκα. Όταν μεγάλωσε κι άρχισε να μαθαίνει τα πρώτα του γράμματα, η
γιαγιά του τον έβαζε να διαβάζει μέσ’ από απλοϊκά θρησκευτικά βιβλία του
λαού και, μάλιστα, από την «Επιστολή του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού»
καθώς και από το «Όνειρο της Θεομήτορος». Όταν άκουγε η γιαγιά του για
τα Πάθη του Κυρίου, αμέσως έκλαιγε απαρηγόρητα.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/
