Η
ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΑ
Ό
σατανάς δεν ικανοποιήθηκε με τό ότι υπέταξε τόν άνθρωπο καί μαζί του όλη τή γη,
με τό ότι τόν κρατούσε αιχμάλωτο, χρησιμοποιώντας σάν αλυσίδες τά διάφορα πάθη
πού ξεσήκωνε μέσα του, με τό ότι τόν έκανε δούλο της αμαρτίας καί, μέσω αυτής,
δούλο δικό του. Ό λογισμός πού κυρίεψε τόν πονηρό άγγελο όσο βρισκόταν στον
ουρανό, δεν τόν άφησε ούτε καί τότε πού ρίχτηκε, μετά την αποστασία του, κάτω από
τόν ουρανό, στα πρόθυρα, θα λέγαμε, του άδη. Ποιος λογισμός; Να γίνει ίσος μέ
τόν Θεό!
Τόν λογισμό του, λοιπόν, αυτόν τόν έκανε πράξη, εισάγοντας στη γή την
ειδωλολατρία.
Τό
ανθρώπινο γένος όλο καί αυξανόταν, ενώ συνάμα όλο καί περισσότερο Ικανοποιούσε
όχι μόνο τίς ανάγκες του, αλλά καί τίς ιδιοτροπίες του καί τίς αμαρτωλές επιθυμίες
του. Μέ τέτοια ζωή, όμως, η αυτογνωσία καί η θεογνωσία είναι ασυμβίβαστες! Έτσι,
βυθισμένοι στις επίγειες μέριμνες καί απολαύσεις, οι άνθρωποι έγιναν αποκλειστικά
σαρκικοί καί έχασαν την ίδια την έννοια του ενός καί αληθινού Θεού. Αλλά τό
αίσθημα της τιμής προς τόν Θεό, αίσθημα εγγενές στον άνθρωπο από την πλάση του
καί επομένως φυσικό, είναι αναφαίρετο από την καρδιά του.
