Ένα ακόμα εμπόδιο της
μετανοίας και η ρίζα πολλών ψυχολογικών διαταραχών είναι η αναισχυντία.
Με τον όρο αυτόν εννοούμε την κατάσταση του ανθρώπου που δε νιώθει ότι
είναι αμαρτωλός, ούτε ότι έχει ανάγκη της λύτρωσης. Η
πιο μεγάλη αμαρτία του καιρού μας είναι που έχει χαθεί η αίσθηση της
αμαρτίας. Το χειρότερο είναι ότι υπερφίαλα και με σκληρότητα καυχιέται ο
άνθρωπος για την αμαρτία του.
Στο βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννου
παρουσιάζεται το θηρίο να είναι στεφανωμένο για τις ανομίες του
δεικνύοντας έτσι ότι ζητά την αναγνώριση και την επιβράβευση για κάθε
αμαρτωλό και άνομο που ζει. Ο αμαρτωλός σκληρά επιτιμάει καθέναν που
προσπαθεί να αλλοιώσει την ψευδαίσθηση της ησυχίας του με το να του
εμβάλλει ενοχές και νυγμούς στην ηθική του συνείδηση. Είναι μία άμυνα
του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου στην προσπάθεια να μην ξεφύγει από
την φωλιά και την γλυκύτητα της αμαρτίας. Ο τύπος των ανθρώπων αυτών με
την αναισχυντία τους αυτή τα βάζει με τον Θεό και τους ιερείς και τους
ψέγει με την κατηγορία ότι δεν αφήνουν τους ανθρώπους να ζήσουν την χαρά της ζωής και ότι πλάθουν ενοχικούς και αμαρτωλοφοβικούς ανθρώπους. Η
αποστασιοποίηση από τον Θεό και η απόρριψη της Εκκλησίας τους βοηθούν
να μην αναστατώνεται η συνείδησή τους ή τουλάχιστον να κοιμάται μέσα
στην νάρκωση αυτή. Η αδυναμία να αλλάξουν ζωή τους οδηγεί στο
να απορρίπτουν τον ίδιο τον Θεό. Είναι ο πιο βολικός τρόπος για να
φιμώσουν την φωνή της καρδιάς των. Κάποιος που διακηρύττει
κομπάζοντας την αθεΐα του το μόνο που έμμεσα παραδέχεται είναι ότι δεν
θέλει να φύγει από την ζωή της αμαρτίας.
