Β Κορ. 6,11 Τὸ στόμα ἡμῶν
ἀνέῳγε πρὸς ὑμᾶς, Κορίνθιοι, ἡ καρδία ἡμῶν
πεπλάτυνται·
Β Κορ. 6,11 Ηνοίχθη το στόμα μας προς σας, Κορίνθιοι, δια να
καταστήση γνωστά με εμπιστοσύνην, τα όσα μας συμβαίνουν. Η καρδία μας έχει
γίνει πλατειά, δια να σας περιλάβη με στοργήν όλους.
Β Κορ. 6,12 οὐ στενοχωρεῖσθε
ἐν ἡμῖν, στενοχωρεῖσθε δὲ ἐν τοῖς
σπλάγχνοις ὑμῶν·
Β Κορ. 6,12 Δεν στενοχωρείσθε μέσα εις την αγαπώσαν καρδίαν μας.
Στενοχωρείσθε εις τα ιδικά σας σπλάγχνα, διότι είσθε στενόκαρδοι από έλλειψιν
αγάπης.
Β Κορ. 6,13 τὴν δὲ αὐτὴν
ἀντιμισθίαν, ὡς τέκνοις λέγω, πλατύνθητε καὶ ὑμεῖς.
Β Κορ. 6,13 Πλατύνατε και σεις τις καρδιές σας και ως αμοιβήν της
αγάπης μας δείξτε την ιδίαν αγάπην. Σας ομιλώ σαν πατέρας προς παιδιά.
Β Κορ. 6,14 Μὴ γίνεσθε ἑτεροζυγοῦντες
ἀπίστοις· τίς γὰρ μετοχὴ δικαιοσύνῃ καὶ ἀνομίᾳ;
τίς δὲ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;
Β Κορ. 6,14 Μη συνδέεσθε στενά και μη συνοδοιπορείτε με τους
απίστους (με τους οποίους, ως εκ της απιστίας των, είναι αδύνατος η καλή
συνεννόησις και συνεργασία σας). Διότι ποία συνάφεια και ανάμιξις ημπορεί να
υπάρχη μεταξύ της δικαιοσύνης και της παρανομίας; Ποία επικοινωνία μεταξύ φωτός
και σκότους;
Β Κορ. 6,15 τίς δὲ συμφώνησις
Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τίς μερὶς πιστῷ μετὰ ἀπίστου;
Β Κορ. 6,15 Ποία συννενόησις και συμφωνία μεταξύ Χριστού και
διαβόλου; Τι κοινόν ημπορεί να έχη ένας πιστός με έναν άπιστον;
Β Κορ. 6,16 τίς δὲ συγκατάθεσις
ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς
Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι
ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ
ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί
μοι λαός.
Β Κορ. 6,16 Ποίος δε συμβιβασμός και ποία συνύπαρξις ημπορεί να
νοηθή μεταξύ του ναού του Θεού και του ναού των ειδώλων; Διότι σεις-μη το
λησμονείτε-είσθε ναός του Θεού του ζώντος, όπως άλλωστε έχει προφητεύσει ο Θεός
και εις την Π. Διαθήκην· ότι “θα κατοικήσω μεταξύ αυτών και εντός αυτών και θα
περιπατήσω ανάμεσά των και θα είμαι εγώ ο ιδικός των Θεός και θα είναι αυτοί
λαός μου.
Μαρκ. 1,23 Καὶ ἦν ἐν
τῇ συναγωγῇ αὐτῶν ἄνθρωπος ἐν πνεύματι ἀκαθάρτῳ,
καὶ ἀνέκραξε
Μαρκ. 1,23 Κατά την ώραν δε εκείνην ευρίσκετο εις την συναγωγήν
ένας άνθρωπος, ο οποίος είχε κυριευθή από ακάθαρτον πνεύμα και εφώναξε με το
στόμα αυτού το πονηρόν πνεύμα
Μαρκ. 1,24 λέγων· ἔα, τί
ἡμῖν καὶ σοί, Ἰησοῦ Ναζαρηνέ; ἦλθες ἀπολέσαι
ἡμᾶς; οἶδά σε τίς εἶ, ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ.
Μαρκ. 1,24 και είπεν· “άφησέ μας· ποιά σχέσις ημπορεί να υπάρχη
μεταξύ ημών και σου, Ιησού Ναζαρηνέ; Ηλθες να μας καταδικάσης και να μας ρίψης
εις την αιωνίαν απώλειαν; Γνωρίζω ποίος είσαι· είσαι ο κατ' εξοχήν άγιος, ο
αφιερωμένος στον Θεόν και το έργον του”.
Μαρκ. 1,25 καὶ ἐπετίμησεν
αὐτῷ ὁ Ἰησοῦς λέγων· φιμώθητι καὶ ἔξελθε
ἐξ αὐτοῦ.
Μαρκ. 1,25 Και ο Ιησούς επέπληξε αυτό λέγων· “κλείσε το στόμα σου
και φύγε αμέσως από τον άνθρωπον αυτόν”.
Μαρκ. 1,26 καὶ σπαράξαν αὐτὸν
τὸ πνεῦμα τὸ ἀκάθαρτον καὶ κράξαν φωνῇ
μεγάλῃ ἐξῆλθεν ἐξ αὐτοῦ.
Μαρκ. 1,26 Και το ακάθαρτον πνεύμα, αφού συνετάραξε τον
δαιμονιζόμενον και με το στόμα εκείνου έκραξε και εφώναξε δυνατά, έφυγε από
αυτόν.
Μαρκ. 1,27 καὶ ἐθαμβήθησαν
πάντες, ὥστε συζητεῖν πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντας·
τί ἐστι τοῦτο; τίς ἡ διδαχὴ ἡ καινὴ αὕτη,
ὅτι κατ᾿ ἐξουσίαν καὶ τοῖς πνεύμασι τοῖς ἀκαθάρτοις
ἐπιτάσσει, καὶ ὑπακούουσιν αὐτῷ;
Μαρκ. 1,27 Και όλοι κατελήφθησαν από μεγάλην έκπληξιν και
θαυμασμόν δια το γεγονός, ώστε να συζητούν μεταξύ των και να λέγουν· “τι είναι
αυτό το καταπληκτικόν θαύμα, που είδαμε; Ποιά είναι αυτή η νέα πρωτάκουστος
διδασκαλία; Διότι αυτός με εξουσίαν και δύναμιν όχι μόνον διδάσκει, αλλά και
διατάσσει τα πονηρά πνεύματα και υπακούουν εις αυτόν”!
Μαρκ. 1,28 καὶ ἐξῆλθεν
ἡ ἀκοὴ αὐτοῦ εὐθὺς εἰς ὅλην
τὴν περίχωρον τῆς Γαλιλαίας.
Μαρκ. 1,28 Και με μεγάλην ταχύτητα εξηπλώθη η φήμη αυτού εις όλα
τα περίχωρα της Γαλιλαίας.
