Όπως κανείς φροντίζει ο οικογενειακός γιατρός να βρίσκεται, όσο το
δυνατόν, κοντά του, έτσι πρέπει να φροντίση και ο πνευματικός να
βρίσκεται κοντά του. Ένας γιατρός, όταν είναι κοντά στον άρρωστο,
μπορεί να τον βοηθήση καλύτερα από καθηγητές πανεπιστημίου – έστω
και αν δεν έχη τόση πείρα -, γιατί μπορεί να τον παρακολουθή
συστηματικά και, αν χρειασθή, θα τον στείλη στον ειδικό γιατρό. Μου
έκανε εντύπωση το εξής, όταν ήμουν στο Σανατόριο[1] :
Πολλοί πλούσιοι που είχαν φυματίωση έμεναν στο σπίτι τους και
πήγαιναν εκεί καθηγητές πανεπιστημίου, για να τους κάνουν θεραπεία.
Αποδείχθηκε όμως ότι η θεραπεία δεν είχε κανένα αποτέλεσμα, γιατί
δεν μπορούσαν να τους παρακολουθούν συστηματικά. Γι’ αυτό
αναγκάσθηκαν να δημιουργήσουν στο Σανατόριο ξεχωριστά τμήματα, για
να νοσηλεύωνται εκεί, ώστε να παρακολουθούνται συστηματικά.
Θέλω να πω ότι, όπως ο γιατρός από κοντά παρακολουθεί τον άρρωστο,
όταν του δίνη κάποια θεραπεία, βλέπει αν τα φάρμακα που του έδωσε τον
βοηθούν ή έχουν παρενέργειες κ.λπ., και ανάλογα αυξάνει ή ελαττώνει την
δόση και, αν χρειασθή, μπορεί ακόμη και να αλλάξη την θεραπεία, έτσι και
ο πνευματικός πρέπει από κοντά να παρακολουθή την ψυχή, γιατί κατά
καιρούς παρουσιάζει διάφορες αλλαγές και αντιδράσεις, τις οποίες από
μακριά δεν μπορεί να παρακολουθήση, για να τον βοηθήση αποτελεσματικά.
