Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ Η ΔΙΩΞΗ ΤΟΥ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΣΩΦΡΟΝΙΟ Δ΄
Βασίλειος Γ. Βοξάκης, Θεολόγος καθηγητής
Ο Άγιος Νεκτάριος ζούσε αληθινά εν Χριστώ. Επιδίωξη και
προσευχή του ήταν να εφαρμόζει διαρκώς τον λόγο του Αποστόλου Παύλου:
«ζω δε ουκέτι εγώ, ζη δε εν εμοί Χριστός». (Γαλ. 2, 20) Όμως η εν Χριστώ
ζωή προξενεί το φθόνο και το μίσος και κατά συνέπεια και το διωγμό,
όπως ο ίδιος ο Κύριος μας είχε προειδοποιήσει: «Ει εμέ εδίωξαν, και υμάς
διώξουσιν». (Ιω. 15,20) Ως γνήσιος μαθητής και ακόλουθος του Χριστού ο
Άγιος Νεκτάριος δεν ήταν δυνατόν και εκείνος να μην επιφέρει κατ' επάνω
του τη μήνη και τις συκοφαντίες των ανθρώπων που ήταν γνήσιοι μαθητές
όχι του Χριστού, αλλά του εωσφόρου. Ας μην ξεχνάμε ότι η ζωή των Αγίων
είναι η ζωή του Χριστού επαναλαμβανόμενη, όπως χαρακτηριστικά λέει ο
Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς στο κλασικό βιβλίο του «Άνθρωπος και
Θεάνθρωπος».
Ο φθόνος των άλλων πολλές φορές λειτουργεί και θετικά για τον
φθονούμενο άνθρωπο, αν μπορέσει να τον χρησιμοποιήσει με πνευματικό
τρόπο. Όπως το μέταλλο του χαρακτικού εργαλείου όσο χτυπάει και σκαλίζει
το μέταλλο του χρυσού τόσο αυτό αποκτάει σχήμα, στολισμό και γίνεται
τελειότερο. Έτσι κι ο Άγιος Νεκτάριος αντιμετώπισε πολλές φορές στη ζωή
του το φθόνο, τη συκοφαντία, την αδικία, την περιφρόνηση. Χιλιάδες
χτυπήματα, πολλές φορές κι από εκεί που δεν το περίμενε, από
ψευδαδέλφους Χριστιανούς. Όμως αντί αυτά να κάμψουν το ηθικό του
αντιθέτως με τη Χάρη του Θεού, «τα κοπανίσματα και τα σφυροκοπήματα»
αυτά τον έκαναν να λάμπει όλο και περισσότερο. Ο ίδιος ο Άγιος Νεκτάριος
έλεγε ότι ο πόνος είναι το δακτυλίδι που προσφέρει ο Κύριος στους
εκλεκτούς του. Υπέμεινε μέχρι τέλους και «Ο δε υπομείνας εις τέλος,
ούτος σωθήσεται». (Μτθ. 10,22)
