του Οικ. Ανδρέα Γκατζέλη
Όταν το 1054 μ.Χ. αποσχίστηκε ο πάπας από το Σώμα του Χριστού, τη Μία
Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, πολλοί θεώρησαν πως οι
πραγματικές αιτίες του σχίσματος ήταν πολιτικές, κοινωνιολογικές ή
πολιτιστικές.
Σίγουρα υπάρχουν και τέτοιου είδους αιτίες, αλλά η κυριότερη αιτία του
σχίσματος είναι η θεολογική και δογματική απόκλιση των Ρωμαιοκαθολικών
από την ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.
Με πιο απλά λόγια, η Εκκλησία του Δυτικού τμήματος της Αυτοκρατορίας
έπεσε σε αίρεση και πίστεψε πλανεμένες διδασκαλίες ως ορθόδοξες και
σωστές. Η αίρεση δεν είναι απλώς μία ιδεολογική διαφοροποίηση ή μία
αντίθεση διαλογική. Είναι πραγματικός θάνατος στο πνευματικό αλλά πολλές
φορές και στο σωματικό επίπεδο. Η αιρετική διδασκαλία οδηγεί τον
άνθρωπο σε εντελώς λανθασμένο προσανατολισμό. Τον απομακρύνει από την
πηγή της ζωής, που είναι ο Θεός, και τον προσανατολίζει σε αδιέξοδα
υπαρξιακά με τραγική κατάληξη, το άγχος, την αγωνία, την απελπισία και
τον αιώνιο θάνατο.
Στις μέρες μας είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε καλά όχι μόνο την πίστη
μας αλλά και τις πλανεμένες διδασκαλίες και απόψεις που ακούγονται δεξιά
και αριστερά και προβάλλονται κατά κόρον ως ορθόδοξες από τα Μ.Μ.Ε. Με
δεδομένη την πολιτισμικότητα και την παγκοσμιοποίηση των ιδεών, οι
Χριστιανοί έχουμε ιερό χρέος και καθήκον να ομολογήσουμε με τον τρόπο
της ζωής μας αλλά και με λόγια, τον αληθινό Θεό, τον Κύριον ημών Ιησού
Χριστό.
