“ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΝΑΧΟΥΣ”
Ἀρχιμ. Σεραφείμ Δημόπουλος
μέρος στ΄ «Ἡ ὥρα τῆς Κρίσεώς σου»
Μή λησμονῆς ὅτι εἶσαι θνητός. Ὅτι θ᾿ ἀποθάνης. Οἱ ἀρχαῖοι Ἕλληνες ἔλεγον. Ὁ θνητός ἄνθρωπος, οἱ ἀθάνατοι θεοί. Τό νερό τῆς κλεψύδρας τοῦ χρόνου γρήγορα τελειώνει. Σκέψου.
Πότε ἤσουν παιδί, πότε ἔγινες νέο παλληκάρι, πότε ἔφθασες εἰς τήν
ὡριμότητα τῆς ἡλικίας ἀπό τήν ὁποία κατοπτεύεις τά γηρατειά σου, τά πιό
δύσκολα χρόνια τῆς ζωῆς σου. Ἴσως καί ἐσύ, ὅπως καί ὁ γράφων, ἔζησες τά
περισσότερα καί τά καλύτερα χρόνια τῆς ζωῆς σου. Μᾶς
ἐναπομένουν τά ὀλιγότερα καί τά δυσκολώτερα. Ἔπειτα δέν μπορεῖς νά
ἐξορκίσης τό φάσμα τοῦ θανάτου. Θά ἔλθη μόνο του καί ὁπωσδήποτε.
Τόν
θάνατο δέν τόν μελετάει οὔτε τόν ἀναμένει ὁ φιλήδονος ἄνθρωπος. Αὐτός
πού τρέφεται μέ τήν κοπριά τῶν ἡδονῶν. Νομίζει ὅτι πάντοτε θά εἶναι νέος
καί ὑγιής διά νά μπορῆ νά τρέφεται μέ τά σκουλήκια τῶν ἡδονῶν καί νά
πίνη ἀπό τό πικρό ποτήρι τῶν ἀπολαύσεων, τό ὁποῖον εἰς τήν ἀρχή εἶναι
γλυκύτατο καί ὀρεκτικώτατο, ὅμως εἰς τό τέλος εἰς τόν πυθμένα εἶναι πικρότερον τοῦ πιό πικροῦ δηλητηρίου καί φέρνει θλῖψι, ἀπελπισία, ἀπόγνωσι. Τόν
θάνατο δέν τόν σκέπτεται ἀκόμη ὁ φίλερις, ὁ φιλόνικος, ὁ ἐριστικός.
Διαθέτοντας τόν χρόνο του εἰς τίς λογομαχίες γλυστρᾶ ἀπό τά χέρια του ἡ
μελέτη καί ἡ πραγματικότητα τοῦ θανάτου.
Ὁ
ἄνθρωπος τοῦ χρήματος, τῶν ἀξιωμάτων, ὁ φιλόδοξος δέν σκέπτεται ὅτι θά
ἀποθάνη καί ἐκεῖνα πού ἀπεθησαύρισε τί θά γίνουν; Τί θ᾿ ἀπογίνουν τά
χρήματα σου, οἱ καταθέσεις σου, τό πολυτελές σου διαμέρισμα, τό
καλοφτιαγμένο σου ἐξοχικό, τό ἀναπαυτικό αὐτοκίνητο σου; Σκέφθηκες ποτέ
ἐάν οἱ κληρονόμοι σου θά σέ ἐνθυμοῦνται, θά σέ μακαρίζουν, θά κάμουν
λειτουργίες καί μνημόσυνα διά τήν ψυχή σου; Σύ
ὅμως ὡς πιστός στρατιώτης τοῦ Βασιλέως Χριστοῦ, ἐνθυμοῦ τόν θάνατόν
σου. Ὅταν θ᾿ ἀποθάνης περί τήν ψυχή σου θά γίνη μάχη μεγάλη. Οἱ δαίμονες
θά παρουσιάσουν τά χρεόγραφα, τίς ἁμαρτίες πού ἔχεις κάμει καί ἐπίμονα
θά ζητοῦν τήν ψυχή σου. Νά τήν ἁρπάξουν μέ τά μαῦρα χέρια τους καί μέ
χαιρεκακία νά τήν ἐκσφενδονίσουν εἰς τήν κόλασι, ἐκεῖ πού εἶναι ὁ
κλαυθμός καί ὁ τριγμός τῶν ὀδόντων.
Τότε
θά τρέμης σάν φθινοπωρινό φύλλο. Θά στρέφης τά μάτια σου δεξιά καί
ἀριστερά ζητώντας βοήθεια, ἀλλά κανένας δέν θά ὑπάρχη τότε νά σέ
βοηθήση. Οὔτε οἱ φίλοι μέ τούς ὁποίους διασκέδαζες, οὔτε οἱ συγγενεῖς
σου μέ τούς ὁποίους συνζοῦσες, οὔτε οἱ ὑπάλληλοί σου πού σέ ἔτρεμαν καί
ἐκτελοῦσαν μ᾿ ἕνα σου νεῦμα τίς διαταγές σου, οὔτε τά πλούτη σου οὔτε οἱ
δόξες σου θά παρουσιασθοῦν τότε συνήγοροι καί ὑποστηρικτές σου διά νά
σέ ἀπαλλάξουν καί νά σέ σώσουν ἀπό τίς πύρινες φλόγες τίς ὁποῖες θά
βλέπης καί θά τρέμης καί θά ὀδύρεσαι, καί θά λέγης. Ἄχ! διά τί νά μήν
εἶχα ζήσει τήν ζωή τοῦ φωτός;
Ἄχ διατί νά μήν ἔδινα ἐλεημοσύνη ἀπό τά χρήματα πού κέρδιζα μέ τόν τίμιο ἰδρῶτα τοῦ προσώπου μου;
Διατί νά μήν νήστευα, νά ἔκαμα προσευχές, νά ἔχτιζα ἐκκλησίες καί μοναστήρια, νά ἐλεοῦσα ὀρφανά καί πτωχές γρηές;
Τώρα
ὅμως ὅλα ἀνώφελα. Σκέψου πολύ καλά αὐτήν τήν πραγματκικότητα. Εἶναι ἡ
πιό ἀναμφισβήτητη, ἡ πιό χειροπιαστή. Ἔπειτα οἱ ἄγγελοι θά παρουσιάσουν
ὅτι καλό ἔχεις κάμει. Ἐδῶ ἔδωσε ἐλεημοσύνη, ἔδειξε ἀγάπη, ἔκαμε
ἀγαθοεργία, εἶπε μιά προσευχή, ἔκαμε νηστεία, καί ὅτι καλό ἐκαμε ἡ ψυχή.
Καί ἐάν τά καλά εἶναι περισσότερα, ζυγίζουν βαρύτερα, οἱ ἄγγελοι μέ
χαρά μέ ζητωκραυγές καί χειροκροτήματα παίρνουν τήν ψυχή καί τήν
ἀνεβάζουν εἰς τούς οὐρανούς διά νά προσκυνήση τόν Βασιλέα τῶν
βασιλευόντων, καί Κύριο τῶν κυριευόντων Ἰησοῦ Χριστόν!
Ὦ! πόσο λαμπερός εἶναι ὁ θρόνος του!
Πόση ἔνδοξη ἡ μορφή του!
Ἄγγελοι δεξιά καί ἀριστερά παραστέκουν!
Ἐδῶ καί ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἡ κοινή Μητέρα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους! Ἐδῶ καί Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος!
Ἐδῶ
καί οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ Μάρτυρες, καί οἱ Ὅσιοι καί οἱ Δίκαιοι, καί ὅλοι
οἱ σεσωσμένοι! Πόσο θά ζήλεύης τήν δόξα του! Πόσο θά τούς θαυμάζης καί
θά τούς ἐπαινεῖς ὅτι περιφρόνησαν τά γήινα, τά πρόσκαιρα καί παρερχόμενα
καί μάταια, διά νά κερδίσουν αὐτή τή θέσι, καί νά χαίρωνται τώρα κοντά
εἰς τόν δεσπότη Χριστό; Ἐνθυμοῦ
τά οὐράνια, τόν θάνατο σου, τήν δίκη σου, καί μήν ἀφίνης τόν χρόνο σου
νά κυλάη καί νά φεύγη μάταια! Ἐάν ἔτσι κάμεις καί σύ θά ἔχης μερίδιο
μετά τῶν σεσωσμένων, καί κλῆρο εἰς τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ! Εἴθε
ὁ Θεός, ἡ ἄκρα ἀγάπη, πού ἔδωκε τόν μονογενῆ του Υἱόν θυσία ὑπέρ ἡμῶν,
νά κατευθύνη τή σκέψι μας καί τήν καρδιά μας σέ λογισμούς εὐσέβειας καί
ἔργα σωτηρίας διά νά τύχωμεν τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας.
Συνεχίζεται.....
Τέλος καί τῷ Βασιλεῖ τῶν αἰώνων
ἀφθάρτῳ ἀοράτῳ μόνῳ σοφῷ Θεῷ
τιμή καί δόξα εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων.
Ἀμήν.
Λάρισα 2001
