Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ
Μία κυρία στο Παρίσι πριν από λίγα χρόνια μου έλεγε ότι δεν τολμούσε να
απαγγείλει την προσευχή αυτή μετά τα λόγια «ελθέτω η Βασιλεία Σου».
Φοβόταν τόσο πολύ ώστε αν έλεγε στον Θεό έντιμα, «γενηθήτω το θέλημά
Σου», τότε όφειλε να δεχθεί «όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή» με την
ετοιμότητα να τα υπομένει χωρίς γογγυσμό, χωρίς μικροψυχία και τα
παρόμοια. Πρόσφατα ένα άλλο πλάσμα μου έλεγε ακριβώς τα ίδια λόγια με
σένα, σχετικά με το «και άφες ημίν… ως και ημείς αφίεμεν τοις οφειλέταις
ημών».
Ο ίδιος όμως θεωρώ ότι, αν εμείς λέγαμε μόνο τις δύο πρώτες λέξεις της
προσευχής αυτής, δηλαδή Πάτερ ημών, αντιλαμβανόμενοι το βαθύ τους νόημα,
τότε όλη μας η ζωή σε όλα τα επίπεδα και τις εκδηλώσεις της θα άλλαζε
ριζικά. Αν εγώ είμαι υιός τον άναρχου Πατρός, σημαίνει ότι βρίσκομαι έξω
από την εξουσία του θανάτου, σημαίνει ότι δεν είμαι δούλος αλλά κύριος,
κατ’ εικόνα της κυριότητος του ίδιου του Θεού, σημαίνει ότι αυθεντικά
είμαι ελεύθερος με τη μοναδικά αληθινή έννοια της ελευθερίας.
Παραμένοντας σε τέτοια κατάσταση, ο άνθρωπος δέχεται κάθε άλλον
συνάνθρωπό του ως υιό αναστάσεως και παύει πλέον αυτός να είναι για μένα
«μηδαμινός»» ή «ξένος», αλλά είναι ο αιώνιος αδελφός μου.
