Οι πνευματικοί αγώνες του περιβόητου Γέροντα Καλλίνικου του Ησυχαστή (του κατά κόσμον Κωνσταντίνου Θειάσπρη, από την Αθήνα· 1853–7/8/1930), η καθαρότητα της ζωής του, η διαρκής επαφή με τον Θεό μέσω της Νοεράς Προσευχής, τον κατέστησαν «φωστήρα διαυγέστατο». Η φυσική διεισδυτικότητα και οξύνοια του νου του, πλατύνθηκε σε τέτοιο εκπληκτικό σημείο, ώστε να μένει έκθαμβος εκείνος που θα την αντιλαμβανόταν.
Με το χάρισμα της θαυμαστής διάκρισης, που λίγοι κατορθώνουν να
αποκτήσουν, μπορεί ο άνθρωπος να εξιχνιάζει τα μυστικά βάθη των καρδιών,
να διαχωρίζει τον σίτο από τα ζιζάνια, να ξεχωρίζει και στις πιο
συγκεχυμένες περιπτώσεις το φως από το σκοτάδι. Κατά τον ιερό συγγραφέα
της «Κλίμακος», τον όσιο Ιωάννη τον Σιναΐτη (525–600), η διάκριση είναι
«η γνώση που δίδεται με τη θεία έλλαμψη»· είναι «η αλάνθαστη κατανόηση
του θείου θελήματος για κάθε καιρό, τόπο και πράγμα»· είναι επίσης η
«καθαρή αίσθηση» και το «νοερό φως για τις θείες αρετές» (Λόγος ΚΣΤ΄,
μέρος 1ο, §1–2 και §82).
Η φήμη του ως διακριτικού γέροντος προσείλκυσε κοντά του πλήθος ανθρώπων
που ήθελαν για ό,τι τους απασχολούσε να πάρουν μια εγγυημένη θεοφώτιστη
απάντηση. Για ατομικά ζητήματα, για λύσεις αποριών, για εξηγήσεις
αγιογραφικών χωρίων, για πνευματική ωφέλεια, όλοι κατέφευγαν στο
πνευματικό τραπέζι του Γέροντος π. Καλλινίκου. Και πάντα γύρισαν στον
τόπο τους ικανοποιημένοι και πλούσιοι.
Υποτακτικοί, γέροντες, ερημίτες, κοινοβιάτες, κοσμικοί, νομικοί,
στρατιωτικοί, αστυνομικοί, Έλληνες, Ρώσοι, όλο το Άγιον Όρος, έτρεχαν
και προσέτρεχαν στον έγκλειστο ησυχαστή των Κατουνακίων. Και εκτός από
τις επισκέψεις δεν έλλειπαν και τα γράμματα. Σ’ όλους ήταν μοναδικός
συμβουλάτορας και αντιλήπτορας. Έτσι συμβαίνει πάντα. Οι διακριτικοί
Πατέρες είναι μεγάλοι μαγνήτες που αιχμαλωτίζουν όσους έχουν μέσα τους
δίψα Θεού και πνευματικά ενδιαφέροντα.
