Ἁγίου Παϊσίου Ἁγιορείτου: ΛΟΓΟΙ Γ’ «Πνευματικὸς Ἀγώνας»
Γέροντα, ἐκεῖνος ὁ μοναχὸς ποὺ ἀναφέρει ὁ Εὐεργετινὸς ὅτι δέκα χρόνια
ἔπεφτε σὲ κάποια ἁμαρτία κάθε μέρα, ἀλλὰ καὶ κάθε μέρα μετανοοῦσε (3),
πῶς σώθηκε;
– Ἐκεῖνος ἦταν κατὰ κάποιον τρόπο κυριευμένος, αἰχμαλωτισμένος ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
Δὲν εἶχε κακὴ διάθεση, ἀλλὰ δὲν εἶχε βοηθηθῆ, σπρώχτηκε στὸ κακό, γὶ
αὐτὸ δικαιοῦτο τὴν θεία βοήθεια. Πάλευε, πονοῦσε, εἶχε μετάνοια
εἰλικρινῆ, καὶ ὁ Θεὸς τελικὰ τὸν ἔσωσε. Βλέπεις, ἕνας μπορεῖ νὰ ἔχη καλὴ
διάθεση• ἂν ὅμως δὲν βοηθηθῆ ἀπὸ μικρὸς καὶ παρασυρθῆ στὸ κακό, εἶναι
δύσκολο μετὰ νὰ σηκωθῆ. Κάνει μιὰ προσπάθεια, πάλι πέφτει, πάλι
σηκώνεται• παλεύει δηλαδή. Ὁ Θεὸς αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο δὲν θὰ τὸν ἀφήση,
γιατί ὁ καημένος κάνει τὴν μικρή του προσπάθεια, ζητάει καὶ τὴν θεία
βοήθεια καὶ δὲν ἁμαρτάνει ἐν ψυχρῶ.
Κάποιος λ.χ. ξεκινάει νὰ πάη κάπου, χωρὶς νὰ ἔχη σκοπὸ νὰ ἁμαρτήση, ἀλλὰ
πηγαίνοντας τοῦ συμβαίνει ἕνας πειρασμὸς καὶ πέφτει σὲ κάποια ἁμαρτία.
Μετανοεῖ, κάνει μιὰ προσπάθεια, τοῦ στήνουν πάλι μιὰ παγίδα καί, ἐνῶ δὲν
ἔχει διάθεση νὰ κάνη κάτι κακό, ὁ καημένος ξαναπέφτει καὶ πάλι
μετανοεῖ.
