Ο άνθρωπος είναι ταλαίπωρος και αξιοθρήνητος. Όταν είναι νέος, γερός και δυνατός και δεν έχει στη ζωή του προβλήματα, τότε τις πιο πολλές φορές δεν σκέφτεται τον Θεό και είναι μακριά Του. Δεν σκέφτεται τον Θεό που του δίνει αυτή την ευτυχία. Σαν ένα αμέριμνο πουλί πετάει μέσα στον κήπο των απολαύσεων και απολαμβάνει όλες τις χαρές της ζωής. Βρίσκεται σε μία κατάσταση εξωφρενική, δεν έχει στη ζωή του σκοπούς. Και τότε δημιουργεί ένα είδωλο και αρχίζει να το λατρεύει. Κανείς δεν τον περιορίζει και ο ίδιος δεν περιορίζει τον εαυτό του. Έχει στη ζωή του τα πάντα, και τα περισσότερα απ’ αυτά που έχει, υπάρχουν μόνο για να του προσφέρουν απολαύσεις. Νομίζει ότι έτσι είναι η ζωή και δεν μπορεί να είναι αλλιώς.
Μόνο τότε, όταν τον βρίσκει κάποια δυστυχία και συμφορά, μόνο τότε
συνέρχεται ο ταλαίπωρος, αναγνωρίζει την αδυναμία του και καταλαβαίνει
την δικαιοσύνη και την παντοδυναμία του Θεού, ο Οποίος μόνος είναι το
αίτιο και της ζωής του και της ευτυχίας. Αρχίζει να φοβάται για το σώμα
του, να μη το χάσει. Και αυτό που κάποτε απολάμβανε όλες τις χαρές της
ζωής, χωρίς τέλος, φοβάται να μην πεθάνει αφήνοντας στη θέση του σήψη
και δυσοσμία. Φοβάται και για την ψυχή του.
