– Γέροντα, ο καημός και ο πόνος μου είναι το θέμα της προσευχής. Βρίσκομαι πολύ πίσω. Τι να κάνω;
– Να μιλάς αυθόρμητα στον Χριστό, στην Παναγία, στους Αγγέλους, στους
Αγίους, όπου κι αν βρίσκεσαι, και να τους λες ό,τι θέλεις. «Χριστέ μου,
να λες, Παναγία μου, τη διάθεσή μου την ξέρεις. Βοήθησέ με!».Έτσι απλά και ταπεινά να τους μιλάς συνέχεια για ό,τι σε απασχολεί και ύστερα να λες την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
– Γέροντα, δεν προσεύχομαι συγκεντρωμένα.
– Όταν προσεύχεσαι, να σκέφτεσαι με ποιον μιλάς. Μιλάς με τον Θεό! Μικρό
πράγμα είναι αυτό; Σε ένα επίσημο πρόσωπο με πόση προσοχή μιλάει
κανείς! Προσέχει να μην πει καμιά ανοησία, πότε - πότε μπερδεύεται και η
γλώσσα του από συστολή. Ε, από τη στιγμή που προσέχει κανείς τόσο πολύ,
όταν μιλάει με έναν άνθρωπο, πόσο πιο προσεκτικός πρέπει να είναι, όταν
μιλάει με τον Θεό; Βλέπεις, ακόμη και ένα μικρό παιδί, όταν πηγαίνει να
μιλήσει στον πατέρα του ή σε έναν ηλικιωμένο, πηγαίνει με συστολή. Αν
πρόκειται να μιλήσει στον δάσκαλό του, που τον φοβάται και λίγο,
πλησιάζει με πιο μεγάλη συστολή. Κι εμείς, τώρα, μιλάμε με τον Ίδιο τον
Θεό, με την Παναγία, με τους Αγίους, και να μην το καταλαβαίνουμε;
