Πρωτ. Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου
Ἡ
Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι ὁ κρυμμένος θησαυρός, θαμμένη μέσα
στό σκοτεινό πλῆθος τῶν παθῶν μας, ἀδυνατεῖ νά δημιουργήση διαύγεια, νά
ἀκτινοβολήση, νά προκαλέση ἀναστάσιμο σεισμό, γιατί φταῖνε τά πάθη μας,
ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ὁ παλαιός Ἀδάμ.
Σκάβοντας
ὅμως καί ψάχνοντας μέ τήν συνεχῆ Εὐχή, σιγά- σιγά πετᾶμε τήν σαβούρα
τῶν παθῶν καί τήν ἀκαθαρσία τῶν λογισμῶν καί ἡ καρδιά ἐλευθερώνεται.
Ἀναπνέει, ζεῖ, φωτίζεται καί σώζεται. Καί πάλλοντας ἀπό ζωή, φωνάζει
θριαμβευτικά:
«Εἴδομεν τό φῶς τό ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον».
Τώρα
λοιπόν, πού μαθαίνουμε τήν ἀλήθεια, μέ ὅσα μᾶς λέγει ἡ Ἐκκλησία, δηλαδή
τό ποῦ βρίσκεται ὁ πολύτιμος αὐτός θησαυρός καί μέ ποιούς τρόπους νά
ψάξουμε καί νά σκάψουμε, γιά νά τόν βροῦμε, πρέπει ἀμέσως τώρα ν᾿
ἀρχίσουμε τό ἔργο τῆς σωτηρίας μας δηλαδή τήν εὐλογημένη Εὐχή, πρίν
εἶναι πολύ ἀργά καί πρίν μᾶς βρῆ ὁ θάνατος: «Ἰδού νῦν καιρός εὐπρόσδεκτος, ἰδοῦ νῦν ἡμέρα σωτηρίας»1. Αὐτή, μαζί μέ τά Μυστήρια καί τήν πρᾶξι τῶν ἐντολῶν, δουλεύει, ἐργάζεται καί θριαμβεύει πνευματικά.
