Γράφει
ὁ Φώτης Μιχαήλ, ἰατρός
Τό
381 εἶχε συγκροτηθεῖ
στήν Κωνσταντινούπολη ἡ Β’ Οἰκουμενική
Σύνοδος, στήν ὁποία ἀποφασίστηκαν
τέσσερα πράγματα:
Πρῶτον,
καταδικάστηκε ὁ Μακεδόνιος, ὁ ὁποῖος
ἀμφισβητοῦσε τήν θεότητα τοῦ Ἁγίου
Πνεύματος.
Δεύτερον,
καταδικάστηκε γιά μιά φορά ἀκόμη ὁ
Ἄρειος.
Τρίτον,
συμπληρώθηκε τό Σύμβολον τῆς Πίστεως
καί τέταρτον, διετυπώθησαν ὀκτώ Ἱεροί
Κανόνες.
Τό
2016 συνῆλθε στό
Κολυμπάρι τῆς Κρήτης ἡ ‘’ἁγία καί
μεγάλη σύνοδος’’, στήν ὁποία ἐπίσης
πάρθηκαν τέσσερις ἀντίστοιχες ἀποφάσεις:
Πρῶτον,
ἀμνηστεύθηκαν ὅλοι οἱ καταδικασθέντες
ἀπό προηγούμενες Οἰκουμενικές Συνόδους
αἱρετικοί (Ὄχι μονάχα δέν καταδικάστηκαν
γιά μιά φορά ακόμη, ἀλλά τοὐναντίον
παρακάθησαν στίς ἐργασίες τῆς συνόδου
ὡς ἐπίσημοι προσκεκλημένοι).
Δεύτερον,
ἀναγνωρίσθηκε καί χαιρετίστηκε μέ
ἐπαίνους τό δῆθεν ἔργο τοῦ λεγόμενου
ΠΣΕ, τῆς κουρελοῦς τοῦ διαβόλου κατά
τόν Ἅγιο Γέροντα Παΐσιο.
