Θά
σάς πω κάτι πού μου συνέβη τότε στήν πείνα, στήν Κατοχή. Είχα ένα
χρέος, πού έπρεπε νά τό δώσω. Είχα εντολή νά τό εξοφλήσω μέχρι τό Πάσχα.
Καί έκανα μεγάλη οικονομία, γιά νά κλείσω τό χρέος. Ετρωγα όλη τήν
Μεγάλη Εβδομάδα λίγο ψωμάκι, πενήντα δράμια ψωμί, πού καί αυτό ακόμη δέν
μπορούσα νά τό άγοράσω- έβρεχα τό ψωμί μου μέσα στό νερό καί τό έτρωγα,
δέν είχα τίποτε άλλο. Θέλω νά σάς πω, τι κάνει ο Θεός στήν στέρησι,
στήν ανέχεια τήν μεγάλη καί πώς βοηθάει. Όχι ότι είχα άξια, άλλά μέ
γλύκανε, γιά νά μου δείξη πόσο δυνατός είναι καί πόσο πρέπει νά Τον
λατρεύουμε.
Ηλθε τό Μέγα Σάββατο καί πήγα στις οκτώ τό βράδυ στήν εκκλησία, γιατί ό πνευματικός
μας διάβαζε νωρίς τις Πράξεις των Αποστόλων. Όπως γίνεται στό Αγιον
Όρος. Καί κάθησα σέ μία γωνιά καί τραβούσα κομποσχοινάκι. Όλοι κρατούσαν
λαμπάδες, εγώ δέν είχα τίποτε, ούτε ένα κεράκι, τίποτε. Τώρα πώς νά
πήγαινα στο «Δεύτε λάβετε φως», δεν είχα κερί. Είπα μέ τό νου μου: «Αφού
θέλεις, Χριστέ μου, νά μή έχω μία λαμπαδούλα νά πάρω τό άγιο φως, νάναι
εύλογημένο τό θέλημά Σου».
