Ένας ήγούμενος, σε κάποιο άπό τά Μοναστήρια τής Επαρχίας τού Κίεβου διηγείται:
«Τό 1852
συμπλήρωσα τις σπουδές μου στό εκκλησιαστικό σεμινάριο τού Κούρσκ κι
ένοιωσα τήν επιθυμία νά γίνω Μοναχός· έτσι πήγα στήν Λαύρα τού Κίεβου
γιά προσκύνημα. Είχα άκούσει ότι ό Στάρετς Θεόφιλος δεν ευλογούσε τό
ίδιο όλους καί γι’ αυτό πρίν πάω στό κελί του, έστειλα πρώτα έναν φίλο
μου νά πάρη τήν ευχή του, ενώ εγώ κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο γιά νά δώ
πώς θά τόν δεχόταν ό Στάρετς.
Ό Θεόφιλος τόν
καλοδέχτηκε, τόν εύλόγησε καί τού είπε μερικές καλές κουβέντες.
Παίρνοντας θάρρος εγώ από μιά τέτοια ύποδοχή, βγήκα πρόθυμα από τό
δέντρο καί γονάτισα μπροστά του σταυρώνοντας τά χέρια γιά νά μ’
ευλογήση.
«Φύγε!», μου είπε ό Στάρετς, «δέν είμαι Αρχιεπίσκοπος νά σ’ εύλογήσω. Πήγαινε σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο, αύτός θά σ’ εύλογήση».
Έμεινα άναυδος.
Έπνιξα τά δάκρυα κι ίσια πού μπορούσα νά σταθώ όρθιος στά πόδια μου. Ό
φίλος μου πρόσεξε τήν κατάστασή μου, μέ πήρε από τό χέρι καί φύγαμε από
τό ερημητήριο. Δέν ξέρω πώς έφτασα στήν Λαύρα.
Ένας ήγούμενος, σε κάποιο άπό τά Μοναστήρια τής Επαρχίας τού Κίεβου διηγείται:
«Τό 1852
συμπλήρωσα τις σπουδές μου στό εκκλησιαστικό σεμινάριο τού Κούρσκ κι
ένοιωσα τήν επιθυμία νά γίνω Μοναχός· έτσι πήγα στήν Λαύρα τού Κίεβου
γιά προσκύνημα. Είχα άκούσει ότι ό Στάρετς Θεόφιλος δεν ευλογούσε τό
ίδιο όλους καί γι’ αυτό πρίν πάω στό κελί του, έστειλα πρώτα έναν φίλο
μου νά πάρη τήν ευχή του, ενώ εγώ κρύφτηκα πίσω από ένα δέντρο γιά νά δώ
πώς θά τόν δεχόταν ό Στάρετς.
Ό Θεόφιλος τόν
καλοδέχτηκε, τόν εύλόγησε καί τού είπε μερικές καλές κουβέντες.
Παίρνοντας θάρρος εγώ από μιά τέτοια ύποδοχή, βγήκα πρόθυμα από τό
δέντρο καί γονάτισα μπροστά του σταυρώνοντας τά χέρια γιά νά μ’
ευλογήση.
«Φύγε!», μου είπε ό Στάρετς, «δέν είμαι Αρχιεπίσκοπος νά σ’ εύλογήσω. Πήγαινε σ’ έναν Αρχιεπίσκοπο, αύτός θά σ’ εύλογήση».
Έμεινα άναυδος.
Έπνιξα τά δάκρυα κι ίσια πού μπορούσα νά σταθώ όρθιος στά πόδια μου. Ό
φίλος μου πρόσεξε τήν κατάστασή μου, μέ πήρε από τό χέρι καί φύγαμε από
τό ερημητήριο. Δέν ξέρω πώς έφτασα στήν Λαύρα.
