«Μετανοεῖτε·
ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»
(Ματθ. 3,2). Ξέρουμε ὅλοι ὅτι αὐτό ἦταν
τό κήρυγμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ
καί τό ἴδιο ἦταν καί τό κήρυγμα τοῦ
Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου. Ἔτσι,
σκέφτηκα σήμερα, μέ τήν Χάρη τοῦ Θεοῦ,
τήν εὐχή τοῦ π. Κωνσταντίνου καί τήν
εὐλογία τοῦ Σεβασμιωτάτου μας κ.κ.
Ἰωήλ, νά ποῦμε δυό λόγια γιά τήν μετάνοια
καί τήν ἐξομολόγηση, ἐνόψει βεβαίως
καί τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πού
εἶναι κατεξοχήν στάδιο μετανοίας.
Λίγο - πολύ ὅλοι
γνωρίζετε τί θά πεῖ μετάνοια καί τί θά
πεῖ ἐξομολόγηση, ἐφόσον μάλιστα ἔχετε
πολύ καλούς πατέρες καί πνευματικούς.
Δέν νοεῖται βέβαια χριστιανός, ὀρθόδοξος,
βαφτισμένος, πού νά θέλει νά πάει στήν
Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, στόν Παράδεισο καί
νά μήν ἔχει πνευματικό ὁδηγό. Ὅπως
κανείς, ἄν θέλει νά περάσει μιά ζούγκλα,
θά πρέπει νά πάρει ἕναν ὁδηγό πού νά
γνωρίζει τά μονοπάτια, ἀλλιῶς θά χαθεῖ
καί θά τόν φᾶνε τά ἄγρια θηρία, ἔτσι
καί κάποιος πού θέλει νά περάσει μέσα
ἀπό τήν ‘ζούγκλα’ αὐτή τοῦ σύγχρονου
κόσμου καί προπάντων μέσα ἀπό τίς
δαιμονικές παγίδες καί νά μήν πιαστεῖ
ἀπό καμιά, χρειάζεται ἕναν πνευματικό
ὁδηγό, ὁ ὁποῖος θά τόν πάρει ἀπό τό
χέρι καί θά τόν περάσει μέ ἀσφάλεια
μέσα ἀπό ὅλα αὐτά τά θηρία καί τίς
παγίδες.
- Τί ὅμως ἄραγε
εἶναι μετάνοια καί τί ἐξομολόγηση;
