Με το αλάθητο η Δυτική Εκκλησία εισήγαγε τα σπέρματα της τάσης για
απομάκρυνση από το κέντρο, διότι δίδαξε στον καθένα να αποδέχεται τη
γνώμη του ατόμου. Στη λυπηρή αυτή κατάσταση περιήλθε (και) η Εκκλησία
των διαμαρτυρομένων, η οποία αποσυντίθεται συνεχώς και με γιγάντια
βήματα προχωρά στην τέλεια αποσύνθεση· διότι η αρχή, την οποία αυτή
αποδέχθηκε, έχει μέσα της το σπέρμα της απομάκρυνσης από το κέντρο. Η
Δυτική Εκκλησία, μολονότι θέλησε με το αλάθητο να συγκεντρώσει την
Εκκλησία γύρω από τον Πάπα, εντούτοις απέτυχε στον σκοπό της και έφερε
τελείως αντίθετα αποτελέσματα· διότι, αν και φαίνεται συγκεντρωμένη, η
αποκέντρωση είναι πλήρης· διότι περικλείει, σε διαφορετική μορφή, τα
ίδια σπέρματα που περικλείει και η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων, και
οδηγείται στο ίδιο τέλος· διότι τα άκρα είναι όμοια μεταξύ τους.
Η Δυτική Εκκλησία περιορίζοντας το αλάθητο σε ένα άτομο προχώρησε σε μια
στιγμή περισσότερο απ’ όσο η Εκκλησία των διαμαρτυρομένων σε ολόκληρους
αιώνες· διότι η Δυτική Εκκλησία σε μια στιγμή προσπέρασε αυτή των
διαμαρτυρομένων και έφτασε σε εκείνο το σημείο, όπου η Εκκλησία των
διαμαρτυρομένων θα φτάσει μετά από αιώνες. Και ο λόγος είναι ο εξής: Η
Δυτική Εκκλησία, αφού της αφαιρέθηκε το αλάθητο, έχασε το κύρος και τη
δύναμη ή, να το πούμε καλύτερα, τη φωνή και τη ζωή και κατέληξε από
στόμα να γίνει σώμα πιο άφωνο από το ψάρι και όρισε κάποιο μέλος ως
κεφαλή της για να έχει τη φωνή και τη ζωή. Αλλά με αυτό δεν κατέληξε η
Εκκλησία άτομο;
