Εβρ. 1,10 καὶ σὺ κατ᾿
ἀρχάς, Κύριε, τὴν γῆν ἐθεμελίωσας, καὶ ἔργα
τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί·
Εβρ. 1,10 Και, πάλιν η Γραφή άλλου λέγει· “συ, Κυριε, εις
την αρχήν της δημιουργίας εστερέωσας την γην επάνω εις ασφαλές θεμέλιον και
έργα των ιδικών σου χειρών, είναι οι ουρανοί·
Εβρ. 1,11 αὐτοὶ ἀπολοῦνται,
σὺ δὲ διαμένεις· καὶ πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται,
Εβρ. 1,11 αυτοί θα χαθούν από την σημερινήν των μορφήν και
θα αλλάξουν, συ όμως παραμένεις πάντοτε αιώνιος και αναλλοίωτος· τα πάντα σαν
ένδυμα θα παληώσουν
Εβρ. 1,12 καὶ ὡσεὶ
περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς, καὶ ἀλλαγήσονται· σὺ
δὲ ὁ αὐτὸς εἶ, καὶ τὰ ἔτη σου οὐκ
ἐκλείψουσι.
Εβρ. 1,12 και σαν εξωτερικόν ένδυμα θα τους περιτυλίξης και
θα αλλάξουν μορφήν, συ όμως είσαι ο ίδιος πάντοτε και τα έτη σου δεν θα λάβουν
ποτέ τέλος”.
Εβρ. 1,13 πρὸς τίνα δὲ
τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου
ἕως ἂν θῶ τοὺς ἐχθρούς σου ὑποπόδιον τῶν
ποδῶν σου;
Εβρ. 1,13 Προς ποίον δε από τους αγγέλους είπεν ποτέ ο Θεός
και Πατήρ· “κάθισε εις τα δεξιά μου έως ότου βάλω τους εχθρούς σου κάτω από τα
πόδιά σου, σαν υποπόδιον, επάνω στο οποίον θα πατάς;”
Εβρ. 1,14 οὐχὶ πάντες
εἰσὶ λειτουργικὰ πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα
διὰ τοὺς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν;
Εβρ. 1,14 Ολοι οι άγγελοι είναι πνεύματα υπηρετικά, τα οποία
αποστέλλονται από τον Θεόν, δια να εξυπηρετούν αυτούς, που μέλλουν να
κληρονομήσουν την σωτηρίαν.
Εβρ. 2,1 Διὰ τοῦτο
δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,
μή ποτε παραῤῥυῶμεν.
Εβρ. 2,1 Επειδή ακριβώς τόσον ασύγκριτα ανώτερος είναι ο
Υιός, δια τούτο πρέπει πολύ περισσότερον να προσέχωμεν εις εκείνα, τα οποία
ηκούσαμεν από το κήρυγμα των Αποστόλων, που είναι ιδικόν του κήρυγμα, μήπως
τυχόν ποτέ παρεκκλίνωμεν από τον δρόμον της σωτηρίας.
Εβρ. 2,2 εἰ γὰρ ὁ
δι᾿ ἀγγέλων λαληθεὶς λόγος ἐγένετο βέβαιος, καὶ πᾶσα
παράβασις καὶ παρακοὴ ἔλαβεν ἔνδικον μισθαποδοσίαν,
Εβρ. 2,2 Διότι εάν ο παλαιός νόμος, που ελέχθη στον Μωϋσήν
δια μέσου των αγγέλων, απεδείχθη έγκυρος και ισχυρός και κάθε παράβασις αυτού
και παρακοή έλαβε σαν μισθόν της την δικαίαν τιμωρίαν,
Εβρ. 2,3 πῶς ἡμεῖς
ἐκφευξόμεθα τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας; ἥτις ἀρχὴν
λαβοῦσα λαλεῖσθαι διὰ τοῦ Κυρίου, ὑπὸ τῶν
ἀκουσάντων εἰς ἡμᾶς ἐβεβαιώθη,
Εβρ. 2,3 πως ημείς θα διαφύγωμεν την τιμωρίαν, εάν
παραμελήσωμεν μίαν τόσον μεγάλην και ανεκτίμητον σωτηρίαν; Η σωτηρία δε αυτή
ήρχισε να διδάσκεται από αυτόν τούτον τον Κυριον, παρεδόθη δε εις ημάς ως κατά
πάντα βεβαία και αξιόπιστος από εκείνους, που την ήκουσαν κατ' ευθείαν από το
στόμα του Κυρίου, δηλαδή από τους Αποστόλους.
Μαρκ. 2,1 Καὶ εἰσῆλθε
πάλιν εἰς Καπερναοὺμ δι᾿ ἡμερῶν καὶ ἠκούσθη
ὅτι εἰς οἶκόν ἐστι.
Μαρκ. 2,1 Υστερα δε από ολίγας ημέρας, εισήλθε πάλιν ο Κυριος
εις την Καπερναούμ και διεδόθη ότι ευρίσκεται εις κάποιο σπίτι.
Μαρκ. 2,2 καὶ εὐθέως
συνήχθησαν πολλοί, ὥστε μηκέτι χωρεῖν μηδὲ τὰ πρὸς
τὴν θύραν· καὶ ἐλάλει αὐτοῖς τὸν
λόγον.
Μαρκ. 2,2 Και αμέσως συγκεντρώθηκαν πολλοί, ώστε εγέμισεν η
οικία και δεν υπήρχε πλέον τόπος να τους χωρέση ούτε καντά εις την θύραν. Και
εδίδασκε εις αυτούς τον λόγον του Θεού.
Μαρκ. 2,3 καὶ ἔρχονται
πρὸς αὐτὸν παραλυτικὸν φέροντες, αἰρόμενον ὑπὸ
τεσσάρων.
Μαρκ. 2,3 Και έρχονται προς αυτόν φέροντες ένα παραλυτικόν,
τον οποίον εσήκωναν τέσσαρες επάνω εις κρεββάτι.
Μαρκ. 2,4 καὶ μὴ
δυνάμενοι προσεγγίσαι αὐτῷ διὰ τὸν ὄχλον, ἀπεστέγασαν
τὴν στέγην ὅπου ἦν, καὶ ἐξορύξαντες χαλῶσι
τὸν κράβαττον, ἐφ᾿ ᾧ ὁ παραλυτικὸς
κατέκειτο.
Μαρκ. 2,4 Επειδή δε ένεκα του πολλού πλήθους δεν ήτο δυνατόν να
πλησιάσουν τον Κυριον, αφήρεσαν από την στέγην το μέρος εκείνο, κάτω από το
οποίον ήτο ο Κυριος, ήνοιξαν τρύπαν και κατέβασαν σιγά το κρεββάτι, όπου ήτο
κατάκοιτος ο παραλυτικός.
Μαρκ. 2,5 ἰδὼν δὲ
ὁ Ἰησοῦς τὴν πίστιν αὐτῶν λέγει τῷ
παραλυτικῷ· τέκνον, ἀφέωνταί σοι αἱ ἁμαρτίαι σου.
Μαρκ. 2,5 Οταν ο Ιησούς είδε την πίστιν που είχαν, τόσον ο
παραλυτικός όσον και εκείνοι που τον έφεραν, λέγει στον παραλυτικόν· “τέκνον,
σου συγχωρούνται αι αμαρτίαι, αι οποίαι είναι και αιτία της σωματικής σου
ασθενείας”.
Μαρκ. 2,6 ἦσαν δέ τινες τῶν
γραμματέων ἐκεῖ καθήμενοι καὶ διαλογιζόμενοι ἐν ταῖς
καρδίαις αὐτῶν·
Μαρκ. 2,6 Ησαν δε και μερικοί από τους γραμματείς, που εκάθηντο
εκεί και εσυλλογίζοντο μέσα των·
Μαρκ. 2,7 τί οὗτος οὕτω
λαλεῖ βλασφημίας; τίς δύναται ἀφιέναι ἁμαρτίας εἰ μὴ
εἷς ὁ Θεός;
Μαρκ. 2,7 Διατί αυτός ο άνθρωπος εκστομίζει τέτοιες
βλασφημίες; Ποιός ημπορεί να συγχωρή αμαρτίες, ει μη μόνον ένας, δηλαδή ο Θεός;
Μαρκ. 2,8 καὶ εὐθέως ἐπιγνοὺς
ὁ Ἰησοῦς τῷ πνεύματι αὐτοῦ ὅτι οὕτως
αὐτοὶ διαλογίζονται ἐν ἑαυτοῖς, εἶπεν αὐτοῖς·
τί ταῦτα διαλογίζεσθε ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν;
Μαρκ. 2,8 Και αμέσως ο Ιησούς αντελήφθη καθαρώτατα, με την θεία
δύναμιν του πνεύματός του, ότι έτσι αυτοί εσκέπτοντο μέσα των και τους είπε·
“διατί συλλογίζεσθε τέτοια εις τας καρδίας σας;
Μαρκ. 2,9 τί ἐστιν εὐκοπώτερον,
εἰπεῖν τῷ παραλυτικῷ, ἀφέωνταί σου αἱ ἁμαρτίαι,
ἢ εἰπεῖν, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν
κράβαττόν σου καὶ περιπάτει;
Μαρκ. 2,9 Τι είναι ευκολώτερον, να είπω στον παραλυτικόν,
συγχωρούνται οι αμαρτίες σου η να είπω, σήκω επάνω υγιής, πάρε το κρεββάτι στον
ώμον σου και περιπάτει; Σεις θεωρείτε δυσκολώτερον το δεύτερον.
Μαρκ. 2,10 ἵνα δὲ εἰδῆτε
ὅτι ἐξουσίαν ἔχει ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου
ἀφιέναι ἐπὶ τῆς γῆς ἁμαρτίας - λέγει τῷ
παραλυτικῷ.
Μαρκ. 2,10 Δια να μάθετε δε, ότι ο υιός του ανθρώπου έχει
εξουσίαν να συγχωρή αμαρτίας εδώ εις την γην-λέγει στον παραλυτικόν·
Μαρκ. 2,11 σοὶ λέγω, ἔγειρε
καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν
οἶκόν σου.
Μαρκ. 2,11 Σε σένα που πιστεύεις λέγω, σήκω επάνω υγιής, πάρε το
κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου”.
Μαρκ. 2,12 καὶ ἠγέρθη εὐθέως,
καὶ ἄρας τὸν κράβαττον ἐξῆλθεν ἐναντίον
πάντων, ὥστε ἐξίστασθαι πάντας καὶ δοξάζειν τὸν Θεὸν
λέγοντας ὅτι οὐδέποτε οὕτως εἴδομεν.
Μαρκ. 2,12 Και αμέσως εσηκώθη, επήρε το κρεββάτι στον ώμον και
εβγήκε ενώπιον όλων, ώστε όλοι να καταπλαγούν και να δοξάζουν τον Θεόν λέγοντες
ότι “ποτέ δεν είδαμε τέτοια γεγονότα, να συγχωρούνται με ένα λόγον αμαρτίαι και
εις πιστοποίησιν της συγχωρήσεως να θεραπεύεται θαυματουργικώς η παράλυσις”.
