Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι οι οποίοι όταν ακούνε ότι
γίνεται λόγος περί Χριστιανισμού, καί ότι οι άνθρωποι εκκλησιάζονται, ότι
μετανοούν, επιστρέφουν, εξομολογούνται, κοινωνούν, αγρυπνούν, νομίζουνε ότι
χάνουν την ώρα τους.
Τό έχουνε ότι είναι κάτι τό περιττό, καί αυτοί ότι
είναι οι μυαλωμένοι, διότι ενδιαφέρονται διά τις δουλειές τους, τά κτήματά
τους, γιά την αποταμίευσή τους' τούς δε άλλους τούς έχουν ότι είναι αστείοι,
ότι δεν ξέρουν τί κάνουν.
Εις την Παλαιάν Διαθήκην, υπάρχει μια γνώμη του
Θεού διά τού Σολομώντος πού λέγει τό εξης: «Σοφός εστίν ο σώζων ψυχάς». Δεν
λέγει σοφός εστιν ο αποταμιεύων χρυσόν, ο αγοράζων αγρούς, ο κτίζων σπίτια κτλ., αλλ’ ο σώζων ψυχάς. Αυτός, λέγει, είναι σοφός.
Θα πει κανείς γιατί; Διότι όλα τά υλικά, εάν τά
κατακτήσει ο άνθρωπος μένουν εδώ, μόνον η ψυχή
Συμπληρωματικά σε οσα έχουν αναφερθεί
προηγουμένως είναι αυτή η οποία περνάει πέραν του τάφου καί δεν μένει στον
κόσμον αυτόν, γι’ αυτό ο άνθρωπος ο οποίος δεν θα κατορθώσει να σώσει την ψυχή
του, δεν υπήρξε σοφός, υπήρξε κουτός γιά τόν κόσμον αυτόν.
