."Γέροντα,
τι είναι αυτό το πράγμα; Σαν έλεγα την ευχήν κόλλησε ο νους μου στην
καρδιά και μια ευωδία έβγαινε από μέσα μου που δεν λέγεται. Από εκείνη
την ώρα η ευχή μέσα μου δουλεύει μόνη της και έρχονται ασταμάτητα λυγμοί
και δάκρυα"[....]
Ο
αείμνηστος αυτός αδελφός (μοναχός Πρόδρομος) πραγματικά υπέφερε από
διάφορες αρρώστιες και παράλληλα με την πολλήν παρηγορίαν της προσευχής,
αισθανόταν στο σώμα του καθημερινά αφόρητους πόνους. Το γεγονός αυτό
τον ανάγκαζε να ζητά από τον Γέροντα (Παπα-Χαράλαμπο Διονυσιάτη)
συγκαταβάσεις και οικονομίες.
