ΥΠΟΘΕΣΗ
ΙΒ΄
(12)
Ἀπό
τόν
βίο
τοῦ
ἁγίου
Ἰωάννου
τοῦ
ἐλεήμονος
Ὁ
μέγας
Ἰωάννης
φρόντιζε
ὅσο
μποροῦσε
νά
διορθώνει
αὐτούς
πού
χωρίς
κανέναν
λόγο
συζητοῦσαν
μέσα
στήν
ἐκκλησία.
Ἄν
ἔβλεπε
κάποιον,
τόν
ὁποῖο
συμβούλεψε
καί
μιά
καί
δυό
φορές,
νά
μή
διορθώνεται,
ἀμέσως
τόν
ἔβγαζε
ἔξω,
λέγοντάς
του
τόν
λόγο
τοῦ
Κυρίου:
«Ὁ
οἶκος
τοῦ
Θεοῦ
πρέπει
νά
εἶναι
οἶκος
προσευχῆς»1.
Ἀντίθετα,
ἐκείνους
πού
ἔδειχναν
πολλή
ἐπιμέλεια
γιά
τίς
ἱερές
συνάξεις,
τούς
ἐκτιμοῦσε
γιά
τήν
ἀγάπη
τους
πρός
τόν
Θεό
καί
τούς
ἐπαινοῦσε,
καί
ἐπιπλέον
τούς
ἐπιβράβευε
μέ
τιμητικά
ἀξιώματα.