Ἁγίου
Νικολάου
Βελιμίροβιτς
«Καί
εἰσελθών
ὁ
ἄγγελος
πρός
αὐτήν
εἶπε·
χαῖρε,
κεχαριτωμένη·
ὁ
Κύριος
μετά
σοῦ·
εὐλογημένη
σύ
ἐν
γυναιξίν».
Ἡ
νέα
κτίση
εἶναι
χαρά
γιά
τό
Θεό
καί
τόν
ἄνθρωπο.
Γι᾿
αὐτό
κι
ἀρχίζει
μέ
καλές
κι
εὐχάριστες
εἰδήσεις,
μέ
τόν
εὐαγγελισμό.
«Χαῖρε!».
Μέ
τή
λέξη
αὐτή
ἀρχίζει
τό
ἔργο
τῆς
νέας
κτίσης.
Εἶναι
ἡ
πρώτη
λέξη,
ἡ
ἐναρκτήρια,
πού
ἀκούγεται
ἐνῶ
ἡ
αὐλαία
τοῦ
μεγάλου
ἔργου
μόλις
ἀρχίζει
ν᾿
ἀνοίγεται.
Ὁ
Γαβριήλ
ὀνόμασε
τήν
Παρθένο
«εὐλογημένη».
Γιατί;
Ἐπειδή
ἡ
ψυχή
της
ἦταν
καθαρή
σάν
τό
ἱερό
τοῦ
ναοῦ,
γεμάτη
μέ
τά
ζωοποιά
χαρίσματα
τοῦ
ἁγίου
Πνεύματος,
γεμάτη
οὐράνια
εὐωδία
κι
ἀγνότητα.
Δέν
εἶναι
εὐλογημένοι
ἐκεῖνοι
πού
ἡ ψυχή
τους
εἶναι
κλειστή
γιά
τό
Θεό
καί
ἀνοιχτή
μόνο
γιά
τή
γῆ,
αὐτοί
πού
ἀποπνέουν
μόνο
χῶμα,
γῆ,
ἁμαρτία
καί
θάνατο.
Εὐλογημένη
σύ
ἐν
γυναιξίν.
Ἐκεῖνος
πού
στέκεται
μπροστά
στό
Θεό
εἶναι
εὐλογημένος.