Ο
φθόνος είναι μια λύπη και μια πικρία για την υπεροχή, την προκοπή ή τα
αγαθά του πλησίον. Αλλά και αντίστροφα, φθόνος είναι επίσης η χαρά για
τη δυστυχία του πλησίον.
Ο αρχαίος φιλόσοφος Αριστοτέλης λέει, ότι δύο τύποι ανθρώπων είναι υποδουλωμένοι στο πάθος του φθόνου,
α) οι φιλόδοξοι, γιατί δεν υποφέρουν να τους ξεπερνούν άλλοι σε φήμη, δόξα, πλούτη κ.λ.π. και
β) οι μικρόψυχοι και ανικανοποίητοι, γιατί, όσα αγαθά κι αν έχουν, πάντα τα ξένα τους φαίνονται καλύτερα και μεγαλύτερα.
Ο
φθόνος είναι, φυσικά, βαρύ αμάρτημα, γιατί αντιστρατεύεται την αγάπη,
που γνώρισμά της είναι το "να μετέχει κανείς στη χαρά όσων χαίρονται
και στη λύπη όσων λυπούνται"(Ρωμ. 12:15).
Πολλές
φορές συμβαίνει να νιώθουμε λύπη όχι για το ότι ο πλησίον έχει αγαθά,
αλλά για το ότι δεν έχουμε κι εμείς όσα κι εκείνος. Μας πικραίνει
δηλαδή η ευτυχία του πλησίον, καθώς τη συγκρίνουμε με τη δική μας
δυστυχία, χωρίς όμως να θέλουμε το κακό του. Αυτό λέγεται ζήλια. Δεν
είναι καθαυτό φθόνος, πλήν όμως κι αυτή είναι μια λιγότερο σοβαρή
εκδήλωση του ίδιου πάθους και μια πιο ελαφριά αμαρτία.
Η
ζήλεια για πνευματικά πράγματα δεν είναι αμαρτία. Όταν δηλαδή βλέπουμε
το συνάνθρωπό μας να είναι ελεήμων, πράος, ταπεινός, φιλεύσπλαχνος
και, γενικά, ενάρετος, είναι καλό να ζηλέψουμε τις αρετές του και να
τον μιμηθούμε. ";Να επιθυμείτε με ζήλο τα χαρίσματα του Αγίου
Πνεύματος";, λέει ο απόστολος Παύλος (Α΄Κορ. 14:1). Και αλλού γράφει:
";Σας ζηλεύω με θεϊκή ζήλεια"; (Β΄Κορ. 11:2). Μια τέτοια ζήλεια είναι
και επαινετή και ωφέλιμη.
http://agiapsychanalysi.blogspot.gr/2016/01/blog-post_77.html
