Ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι τό
θέμα τῆς δικαιοσύνης στίς σχέσεις τῶν ἀνθρώπων εἶναι εὐρύτατο. Αὐτός
πού εἶναι δίκαιος στά λόγια, εἶναι βέβαια δίκαιος καί στά ἔργα. Ὁ ἅγιος
Ἰάκωβος ὁ Ἀδελφόθεος λέει: «εἴ τις ἐν
λόγῳ οὐ πταίει, οὗτος τέλειος ἀνήρ»[1]. Ἐκεῖνος πού δέν φταίει μέ τά λόγια του, δηλαδή δέν ἔχει κάτι τό ἐπιλήψιμο σ’ αὐτά, αὐτός εἶναι τέλειος ἄνθρωπος. Αὐτός βέβαια
θά ἐνεργήσει καί κατά ἀνάλογο τρόπο.
Ἡ κατάκριση, ἡ συκοφαντία,
ἡ δυσφήμιση, τό ψέμα, εἶναι ἀδικία τῆς
γλώσσας, δηλαδή ἀδικοῦμε τόν ἄλλο μέ τά λόγια μας.
Ὁ ἅγιος Ἰάκωβος
λέει γιά τή γλώσσα: «καὶ ἡ γλῶσσα πῦρ , ὁ κόσμος τῆς ἀδικίας...
ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου». Δηλαδή: Ἡ γλώσσα εἶναι φωτιά , ἕνας κόσμος
πολλῆς ἀδικίας... ἕνα κακό πού δέν μπορεῖς νά τό περιορίσεις , γεμάτη ἀπό
δηλητήριο θανατηφόρο. Εἶναι ἐκεῖνο πού λέει ὁ
λαός, ὅτι ″ἡ γλώσσα κόκκαλα δέν ἔχει –εἶναι ἕνας μῦς, δέν ἔχει κόκκαλα– καί κόκκαλα
τσακίζει″.
http://hristospanagia3.blogspot.gr/2016/01/blog-post_98.html