Ευγένεια: Η πιο αποδεκτή υποκρισία
(Αμβρόσιος Μπηρς (1842-1913;)
Ηλιάδης
Σάββας, δάσκαλος
Μια φράση, από έναν Αμερικανό δημοσιογράφο
και συγγραφέα, άθεο, η οποία βρίσκει το
σημερινό διαμορφωθέν ήθος και την
τρέχουσα πραγματικότητα στην πατρίδα μας να επιβεβαιώνει το αληθές του
σημαινομένου της. Ήθος, το οποίο διαμόρφωσαν οι άθεοι και
αντίχριστοι της πατρίδας μας και το
έχουν ήδη επιβάλει. Κρύβει μια μεγάλη αλήθεια και γίνεται αυτή η ίδια
κατήγορός
τους.
Με τη συνεχόμενη μετάγγιση των συνηθειών
από την ξεμωραμένη Δύση προς τα καθ` ημάς, φτάσαμε να έχουμε γίνει κακέκτυπο
αντίγραφο αυτής, συνονθύλευμα και σύμφυρμα παντοειδών εθών, με αποτέλεσμα τη σύγχυση του «είναι» και του «φαίνεσθαι». Του «σχήματι» και του
«πράγματι». Της «ειλικρίνειας» και της «υποκρισίας». Του «λέγειν» και του
«πράττειν». Της «απλότητος» και της «πολυπλοκότητος». Του
«λογικού» και της «καρδιάς», τα οποία από τα βάθη της ρωμαίικης παραδόσεως αγωνιζόταν ο Ρωμιός
με ένα σκοπό: Να τα διαχειρίζεται διακριτικά, για να συμβιώνει στις μικρές
κοινωνίες αρμονικά και με αξιοπρέπεια. Αγωνιζόταν
με τις σταθερές πνευματικές διαχρονικές αξίες, που διέθετε και διαθέτει η
Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός για μια φυσιολογική, απλή και απροσχημάτιστη ζωή.
Κατά συνέπεια σήμερα η σύγχυση αυτή έχει απλωθεί και στην κοινωνικοπολιτική κατάσταση της
χώρας ακόμη και σε χαμηλότερα στρώματα.
