ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ
ΓΟΡΤΥΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΕΩΣ
ΔΗΜΗΤΣΑΝΑ-ΜΕΓΑΛΟΠΟΛΙΣ
Δημητσάνα - Μεγαλόπολη, Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2015
Ψαλμός 12
Η ΚΑΤΑΔΙΩΞΗ ΤΟΥ
ΔΙΚΑΙΟΥ
ΚΑΙ Η ΚΑΤΑΦΥΓΗ
ΤΟΥ ΣΤΟΝ ΘΕΟ
1. Τό κήρυγμά μου σήμερα, ἀδελφοί
χριστιανοί, θά ἀναφέρεται στόν 12ο Ψαλμό. Ὁ ποιητής τοῦ Ψαλμοῦ αὐτοῦ ἀρχίζει μέ
μία ἀπογοητευτική κραυγή: «Ἕως πότε,
Κύριε;» (στίχ. 2). Πόσες φορές δέν ἔχουμε ἐκβάλει καί ἐμεῖς οἱ ἴδιοι τήν
κραυγή αὐτή, ἀλλά καί τήν ἔχουμε ἀκούσει ἀπό τούς ἄλλους; Ὁ ποιητής μας
παραπονεῖται στόν Θεό ὅτι τόν λησμόνησε ἐντελῶς («ἐπιλήσῃ μου εἰς τέλος;») καί ὅτι συνεχῶς ἀποστρέφει τό πρόσωπό Του ἀπ᾽
αὐτόν (στίχ. 2β).
Στήν συνέχεια ὁ ψαλμωδός μας φαίνεται ὅτι βασανίζεται «ἡμέρας καί νυκτός» (στίχ. 3), χωρίς ὅμως
νά μᾶς λέει τόν λόγο τῶν βασάνων του, τῶν «ὀδυνῶν»
του. Μᾶς μιλάει ὅμως παρακάτω γιά «ἐχθρό»
του, ὁ ὁποῖος φαίνεται ὅτι τόν ἔχει καταβάλει, γι᾽ αὐτό καί παραπονεῖται
λέγοντας: «Ἕως πότε ὑψωθήσεται ὁ ἐχθρός
μου ἐπ᾽ ἐμέ;» (στίχ. 3β).
