«
Όπου εύρω σε, εκεί και κρινώ σε». Να η αξία της στιγμής, σε εύρεν εν
μετανοία; Σε έφθασεν εν εξομολογήσει; Σε επρόφθασε με το « ήμαρτον,
Πάτερ, εις τον ουρανόν και ενώπιόν σου»; ( Λουκ. 15,18 ). Σε προσήγγισεν
με το δάκρυ της γνησίας μετανοίας και αυτομεμψίας; Ιδού εις μίαν
στιγμήν χρόνου σε κρίνει ο Θεός καθώς ελάλησεν, « πιστός ο Κύριος εν
τοις λόγοις Αυτού» ( Ψαλμ. 144.13 ).
Εάν εις το ανάπαλιν σε εύρη, ω άνθρωπε, τότε θα ανοιχθούν τα μάτια
της ψυχής και θα ίδης τι εζημιώθης, αλλά τι το όφελος! Άμα κρίνη ο Θεός
τον άνθρωπον, τότε περιττή η μετάνοια. Όταν τελειώση η πανήγυρις,
περιττά τα πολλά λόγια, το παν ετελείωσε!
